تاجوانى دردست‏ تو است کوشش کن در عمل و درتهذیب قلب و در شکستن اقفـال و رفع حُجُب ، کـه هـزاران جـوان که به افق ملکـوت نزدیک ترند موفق می شوند و یک پیرموفق نمى ‏شود . قید و بندها و اقفال شیطانى اگر درجوانى غفلت از آنها شود ، هـرروز که از عمر بگذرد ریشه ‏دارتـر و قوی ترشوند.

درختى که اکنون گرفتست پاى           به نیـروى شخصى برآید زجاى‏

گـرش همچنان روزگارى هِلـى‏         به گـردونش از بیـخ بر نَگْسلى

ازمـکاید بـزرگ شیــطان ونفـسِ خطـرناکتر از آن ، آن است که به انسان وعده اصـلاح درآخـرعمرو زمان پیرى میدهد وتهذیب و توبه إلى اللَّه را به تعویق مى‏ اندازد براى زمـانى که درخت فسـاد و شجره زقّوم قوى شده و اراده و قیام بـه تهذیب ، ضعیف بلکه مرده است .  قسمتی از نامه امام خمینی(ره) به فاطمه طباطبایی

براستی بیناترین دیده ها آن است که در خیر نفوذ نماید و شنواترین گوشها آن است که تذکرها را بشنود و از آن بهره مند شود و سالم ترین دلها آن است که از شک و شبهه ها پاک باشد.  (تحف العقول - ص 408 - ش 17)

دیوانه نمای عاقلی را نزد معاویه بردند، معاویه گفت: آیا از قرآن چیزی می دانی؟ گفت: می دانم و بسیار نیکو هم می دانم. معاویه گفت بخوان. چنین خواند: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ * إِذَا جَاء نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ * وَرَأَيْتَ النَّاسَ یَخرجونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا معاویه به قصد مچ گیری فریاد زد: صبر کن صبر کن، غلط خواندی، یخرجون غلط است و یدخلون صحیح است.( یعنی مردم را می بینی که گروه گروه در دین خدا داخل می شوند) آن مرد بلافاصله جواب داد: این که می گویی مربوط به زمان پیغمبر (ص) بود نه زمان تو. تا تو حاکم مسلمانان باشی مردم گروه گروه از دین خارج می شوند.

لقمان به پسرش گفت : ای پسرم !وای بر کسی که زور گوید و تکبر ورزد! چگونه خود را بزرگ می شمارد کسی که از گِل آفریده شده و به گِل باز می گردد؟! … چگونه زور گوید کسی که دو بار ، در مجرای بول قرار گرفته است؟!حکمت نامه لقمان – محمدی ری شهری ص47

امام صادق (ع) می فرمایند: بر شما باد به(تلاوت و مراجعه) قرآن ، پس هر آیه ای یافتید که کسانی قبل از شما با عمل نمودن به آن نجات یافته اند، شما نیز به آن عمل کنید تا نجات یابید و هر آیه ای را که مشاهده کردید که بیانگر هلاکت پیشینیان است شما هم از آن پرهیز کنید .بحارالنوار ، ج 92 /ص 94

طمع آنچنان انسان را به بند می کشاند که حتی نتواند گامی به پیش بردارد. برای رفتن به سوی مقصد تربیت ابتدا باید این بندها را گشود چنانکه پیشوای آزادگان علی(ع) می فرماید: «الطمعُ رِقُّ مُؤبّد» طمع، بردگی همیشگی است. یعنی از بردگی بدتر، طمع داشتن است.  نهج البلاغه حکمت 177

1. وقتی «من» محور باشد، تو، ما، شما و ایشان هیچ کاره اند. 2. تواضع صفت بارز کسانی است که به کمال دست یافته اند. 3. از آنچه از دهانت خارج می شود راجع به تو قضاوت خواهند کرد. 4. خودخوری باعث می شود که انسان زود تمام شود. 5. پرخاشگری درونی را مهار کنیم که برون رفت آن سیل بی اخلاقی به راه می اندازد. 6. باید تلخی هم در زندگی باشد وگرنه شیرینی های زندگی مدام دل انسان را می زند. 7. آدمهای یک دنده معمولا در جاده زندگی سرعت نمی گیرند. 8. انسان نادان قاتلی به نام جهل دارد که همواره سلولهای مغزش را ترور میکند.