لحظه‌ای از فراگیری علوم غفلت نکنید! هیچ گاه بی‌طهارت نباشید. همیشه نمازتان اول وقت و با جماعت باشد. درس را طوری بخوانید که بعد بتوانید تدریس کنید، نه برای اینکه نمره بگیرید.

...

اگر طرزی درس خواندید که نتوانستید تدریس بکنید دوباره بخوانید؛ چون معلوم می‌شود درس را نفهمیده‌اید. دو بار مطالعه کنید؛ یکی اینکه کتاب چه می‌گوید، یکی اینکه من اگر دست به بنان یا بیان بردم و خواستم تدریس کنم چه بگویم، درس به قلم بردم خواستم بنویسم چطور بنگارم وگرنه انسان عمر می‌دهد و چیزی نمی‌گیرد. طرزی درس بخوانید که بتوانید خوانده را به دیگران منتقل کنید و تدریس کنید که بعد از چند مدّت به لطف الهی از نظر استاد حوزه علمیه و مدرسه پربرکت شما خودکفا باشد.

راه برای همیشه مَهیعه و وسیع است. بسیاری از علوم از درون می‌جوشد اگر خدای سبحان فرمود: «مَن جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا» این تنها مربوط به ثواب در قیامت نیست. هر کس هر قدمی در راه خدا بردارد خدا ۱۰ برابر پاداش می‌دهد. اگر کسی در حوزه یا دانشگاه برای رضای خدا یک ساعت محقّقانه زحمت کشید نتیجه ده‌ساعته را می‌برد. این وعده الهی است و همیشه سعی کنید به لطف الهی علومی را که قرآن و عترت به ما آموخت که قابل احصاء نیست و در همین دعاهای ماه شعبان می‌خوانیم اینها معدن علم‌اند بهره وافی و کافی ببریم.

ما اگر خواستیم ببینیم این درسی که به ما دادند عالِم شدیم یا نه، این دو نشان دارد؛ یک نشانِ ظاهری که قبلاً بیان شده، یعنی اگر ما توانستیم خوب تدریس بکنیم یا خوب تألیف بکنیم معلوم می‌شود این مطلب را فهمیده‌ایم. ولی یک نشان باطنی دارد که بسیار عمیق است و آن این است که اگر مطلبی را فهمیدیم عالِم شدیم، اگر عالِم شدیم می‌شویم وَزین، سنگین، باوقار، متواضع؛ نه بی‌جا حرف می‌زنیم، نه بی‌جا کار انجام می‌دهیم. طرز نشستن ما، خوابیدن ما، گفتار ما، رفتار ما ادیبانه است. یعنی مؤدّب می‌نشینیم، مؤدّب حرف می‌زنیم، مؤدّب غذا می‌خوریم، ادبِ دینی داریم. در تمام شئون زندگی علم آدم را سنگین می‌کند حرفِ سبک نمی‌زنیم، حرف سبک گوش نمی‌دهیم، نوشته‌های سبک نداریم، نوشته‌های سبک را نمی‌خوانیم، حرفِ سنگین برای انسانِ سنگین است.

اینکه ذات اقدس الهی به رسولش فرمود: «اِنَّا سَنُلْقِی عَلَیْکَ قَوْلاً ثَقِیلاً» یعنی این حرف وزین است. سنگ، سنگین است ولی وزین نیست. علم وزین است، وزنه دارد، قرآن وزنه دارد، روایات و ادعیه وزنه دارند.

راهی که طالبان علوم الهی طی می‌کنند بسیار وسیع است. هیچ کسی بهانه‌ای ندارد زیرا این راه هم وسیع است و هم همراهان خوبی در این راه انسان را همراهی می‌کنند. هیچ کسی نمی‌تواند بگوید این راه سخت است، رفتنش دشوار است، مزاحمت فراهم است. بسیاری از بزرگانی که در حوزه‌های علمی به مقاماتی رسیدند بسیاری از آنها امکاناتشان از طلاب کنونی کمتر بود و بسیاری از آنها هم از مناطق روستایی برخاستند. چه در بخش‌های حکمت، چه در بخش‌های تفسیر، چه در بخش‌های فقه، چه در بخش‌های اصول و در سایر علوم اسلامی طلبه‌هایی از همین روستاها برخاستند و به مقامات والای علمی رسیدند.

ما هر روز مهم‌ترین سرمایه را داریم صرف می‌کنیم. کسی که عمرِ محدودی دارد هر روز دارد سرمایه صرف می‌کند، نه تنها هر روز، هر دَم و هر نفس. این بیان نورانی امیرمؤمنان علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) است که فرمود: «نَفَسُ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَی أَجَلِهِ»؛ یعنی هر نفسی که انسان می‌زند یک قدم به قبر نزدیک‌تر می‌شود.

گاهی اوقات یک جوان وقتش را به بازی‌کردن و اتلاف صرف می‌کند، بعد از ۲۰ سال می‌شود یک نیروی قراضه، یک وقت است که در تحصیل علمِ حوزه و دانشگاه می‌کوشد بعد از ۲۰ سال می‌شود یک درخت سیب، یک درخت گلابی. حرکت، گاهی بازدهش پشت‌سر است چیزی در دست نیست گاهی همه حرکت را انسان به ریشه خود می‌دهد می‌شود شجره طیّب.‏[پایگاه اطلاع‌رسانی بنیاد معارف وحیانی اسراء }

تو زندگي هميشه حواسمون به دو شخصيت باشه:

1-پدر! براي پيروزي تو همه زندگيش رو باخت

1-مادر! پيروزي خود را مديون او هستي

بيانات رئيس هيات امناء مدرسه علميه عالي الزهرا(س) گرگان:

اميرالمؤمنين مي‎فرمايد: «لَا تَيْأَسْ مِنَ‏ الزَّمَانِ‏ إِذَا مَنَعَ‏ وَ لَا تَثِقْ بِهِ إِذَا أَعْطَى وَ كُنْ مِنْهُ عَلَى أَعْظَمِ الْحَذَرِ» .
از روزگار نااميد نشو زمانی که دريغ مي‎کند از تو.

صفحات: 1· 2

ادب در زندگی را زینت هر عملی قرار دهید…..از همسرتان تشکر کنید،هرچند غذایی که پخته شور یا بد شده باشد.وقتی از غذا ابراز رضایت می کنید ،همسرتان خوشحال می شود و این باعث رشد و پـیشرفت معنــوی شما    می شود.یک بار من در جوانی در خانه با خانواده بداخلاقی کردم ؛در عالم معنا به من گفتند:« بیست سال ناله های تو بی اثر شد». 

(توصیه های اخلاقی حضرت آیت الله سعادت پرور(رضی ا..)ر.ک.محمدجواد،ناگفته های عارفان،قم،مهر خوبان،1382)

در خاطرات يك سرباز عراقي آمده:

يك پسر بچه رو گرفتيم كه ازش حرف بكشيم.آوردنش سنگر من.خيلي كم سن و سال بود.بهش گفتم:«مگه سن سربازي توي ايران هجده سال تمام نيست؟»سرش را تكان داد.گفتم:«تو كه هنوز هجده سالت نشده!».بعد هم مسخره اش كردم و گفتم:«شايد به خاطر جنگ ،امام خميني كارش به جايي رسيده كه دست به دامن شما بچه ها شده و سن سربازي رو كم كرده؟»جوابش خيلي من رو اذيت كرد.با لحن فيلسوفانه اي گفت:«سن سربازي پايين نيومده،سن عاشقي پايين اومده».

(ر.ك.محسن دوازده امامي،خاطره خوبان،اصفهان،لشكر 14 امام حسين(ع)،1375،راوي:شهيد غضنفر خندان)

بيشتر روزهاي كردستان را در مريوان بوديم.آنجا هيچ چيز نبود.روي خاك مي خوابيدم.خيلي وقت ها گرسنه مي ماندم و غذا هم اگر بود ،هندوانه و پنير.خيلي سختي كشيدم.يك روز بعد از ظهر تنها بودم روي خاك نشسته بودم و اشك مي ريختم كه مصطفي سر زده آمد.دو زانو نشست و عذرخواهي كرد و گفت:«من مي دانم زندگي تو نبايد اين طور باشد،تو فكر نمي كردي به اين روز بيفتي.اگر خواستي ،مي تواني برگردي تهران ،ولي من نمي توانم.اين راه من است».گفتم:«مي داني بدون شما نمي توانم برگردم».گفت:«اگر خواستيد بمانيد،به خاطر خدا بمانيد،نه به خاطر من.(شهيد چمران از زبان همسرش غاده)