ای کسی که شگفتیهای عظمتت به پایان نمی پذیرد…ماراازجدال درعظمتت بازدار.

ای کسی که مدت پادشاهیت به آخرنمی رسد…گردنهای ماراازبندعقاب خودآزادساز.

ای کسی که خزانه های رحمتت فنانمی پذیرد…برای مادررحمت خودبهره ای برقرارکن.

ای کسی که دیدگان اردیدنت فرومی مانند…مارابه ساحت قرب خودنزدیک ساز.

ای کسی که دربرابرقدرومنزلتت قدرهاومنزلت هاخواروبی مقداراست…مارانزدخودگرامی دار.

وای کسی که اسراراخباردرنظرت آشکاراست،برمحمدوآلش رحمت فرست،ومارانزدخودرسوامساز.

خدایابه برکت بخشش خودماراازبخشش بخشندگان بی نیازفرما،

خدایا…به نفع ماتدبیرفرمای وبرضررماتدبیرمنمای،

خدایابرمحمدوآلش رحمت فرست،وماراازخشم خودنگاهداروبه لطف خودحفظ کن وبه سوی خودرهبری نماوازخوددورمگردان.زیراهرکه راکه تونگاه داری سالم می ماند،وهرکه راکه توهدایت کنی دانامی شودوهرکه راتومقرب سازی غنیمت می برد،آمین یارب العالمین.

منبع:صحیفه سجادیه

جمعه یعنی یک غزل دلواپسی
جمعه یعنی گریه های بی کسی

جمعه یعنی روح سبز انتظار
جمعه یعنی لحظه های بی قرار

بی قرار بی قراری های آب
جمعه یعنی انتظار آفتاب

جمعه یعنی ندبه ای در هجر دوست
جمعه خود ندبه گر دیدار اوست

جمعه یعنی لاله ها دلخون شوند
از غم او بیدها مجنون شوند

جمعه یعنی یک کویر بی قرار
از عطش سرخ و دلش در انتظار

انتظار قطره ای باران عشق
تا فرو شوید غم هجران عشق

روزی حسین(ع) در آغوش گرم پیامبر(ص) بود و پیامبر(ص) با او بازی می‌کرد و او را می‌خنداند عایشه گفت «ای رسول خدا! چقدر این کودک را دوست داری، و با دیدار او شاد می‌شوی؟!»

پیامبر(ص) در پاسخ فرمود «چرا دوست نداشته باشم و با دیدار او شاد نگردم، با اینکه او میوه دل من و نور چشم من است، ولی امتّم او را خواهند کشت کسی که بعد از وفات او، مرقدش را زیارت کند، خداوند ثواب یک حج از حجهای مرا برایش می‌نویسد»
عایشه گفت «ثواب یک حج از حج تو؟!»
پیامبر(ص) فرمود «بلکه ثواب دو حج من»
عایشه با تعجب بیشتر پرسید «ثواب دو حج تو؟!»
پیامبر(ص) فرمود» بلکه ثواب سه حج من»
این موضوع همچنان تکرار شد، تا اینکه پیامبر(ص) فرمود «بلکه خداوند ثواب نود حج از حجهای مرا با ثواب عمره‌های آنها به زیارت کننده خواهد داد»
کامل الزیارات ص ۶۸

امام رفت و زمین ماند و ما نیز بر زمین ماندیم

ما را این گمان نبود که بعد از او بمانیم، اما او رفت و زمین ماند و ما نیز بر زمین، در این پهنه بی منتهایی که عقل راه به جایی نمی برد. دریاها و زمین و آسمان و ماه و خورشید بر جای ماندند تا مقصود خمینی«ره» محقق شود، آن سان که بعد از رحلت آخرین فرستاده خدا نیز دور فلک بر جای ماند تا حقیقت وجود او را در جهان تحقق بخشد. آخر انسان هایی چون او که یک فرد نیستند ،یک امت اند و یک تاریخ.

داغ های همه تاریخ را ما به یکباره دیدیم،چرا که ما امت آخرالزمانیم، و خمینی، این ماه بنی هاشم، میراث دار همه صاحبان عهد بود در شب یلدای تاریخ. در عصر ادبار عقل و فلک زدگی بشر،در زمانه غربت حق، در عصری که دیگر هیچ پیا مبری مبعوث نمی شد و هیچ منذری نمی آمد خمینی میراث دار همه انبیا و اسباط ایشان بود و داغ او بر دل ما ، داغ همه اعصار ، داغی بی تسلی.

ما را این گمان نبود هرگز که بی او بمانیم. آخر او آیتی بود که«ثقلین» را در وجود خود معنا می کرد، همه «ماتَرَک رسول الله» را، و ما می دانستیم که زمین و زمان می گردند تا انسان هایی چون او، هر هزار سال یکی، پای به دنیای گذارند. آخر آدم هایی چون او، قطب سنگ آسیاب افلاکند،مصداق حدیث «لو لاک» اند و غایت الغایات وجود……و حق است اگر با رفتن زمین از رفتن باز ماند آسمان نیز ،خورشید سرد شود و ماه بشکافد و دریا ها طغیان کنند و باران خون از آسمان ببارد و مومنین از شدت ماتم دق مرگ شوند، و اگر نبود آن حجت غایب، تو بدان، بی تردید که همان میشد .

ما را این گمان نبود که بعد از او بمانیم، اما او رفت و زمین ماند و ما نیز بر زمین، در این پهنه بی منتهایی که عقل راه به جایی نمی برد. دریاها و زمین و آسمان و ماه و خورشید بر جای ما ندند تا مقصود خمینی«ره» محقق شود، آن سان که بعد از رحلت آخرین فرستاده خدا نیز دور فلک بر جای ماند تا حقیقت وجود او را در جهان تحقق بخشد. آخر انسان هایی چون او که یک فرد نیستند ،یک امت اند و یک تاریخ.

کوران روزحشر در اینجا نیز کورند_ که :” من کان هذه اعمی فهو فی الاخراعمی” _ ونمی بینند. آنان از کجا بدانند که کدام امر عظیم واقع شده است؟

نه آنگاه که امام آمد و نه امروز که رفتند است. اگرنه، این ولی خدا برای آنان حجتی میشد تا صدق قصص انبیا را باور کنند و چون سحره فرعون دربرابر این انقلاب به سجده درآیند که “  امنابرب موسی و هرون “  اگر نه، این ولی خدا برای انان حجتی میشد تا زهد وعدالت  علی را باور کنند، حلم حسن را وشجاعت حسین را و…… واین ولی خدا برای آنان حجتی میشد تا عظمت حق را و همه صفات خدا یی را در وجودش بنگرد و انسان را، همچون خورشیدی که نورش از ازلیت تا به ابدیت را فرا گرفته است.

داغ های همه تاریخ را ما به یکباره دیده ایم. یک بار دیگر این رسول اکرم است که در دنیا رفته است، یک بار دیگر این علی است که به شهادت رسیده است، یک بار دیگر این فاطمه است وحسن است وحسین است که ما را داغدار کرده اند، یک بار دیگر این مهدی است که در حجاب غیبت رفته است.

دست ما اگر به نخل بلند وجود او نمی رسد، دست خمینی که می رسید. او آمد تا معنای «انتظار» را به این امت بیا موزد، در آینه وجود خود که اسوه مصادیق منتظران بود، و اکنون دیگر دور افلاک را مرادی نیست جز آنکه منتظر مهدی باشد.

امام «ره» به ما آموخت که «انتظار در مبارزه است» و این بزرگترین پیام او بود، و پس از او، اگر باز هم امیدی ما را زنده میدارد همین است که برای ظهور آخرین حجت حق مبارزه کنیم. امام «ره» ما را آموخت که « عرفان را با مبارزه جمع کنیم»و خود بهترین شاهد بود  که بر این مدعا که  عرفان عین مبارزه است، و از این پس دیگر چه داعیه ای می ما ند برای انان که عرفان را به مثابه امری کاملآ شخصی بهانه واماندگی خویش می گر فتند؟ او کتاب و سنت را در وجود خویش تفسیر کرد و مجهولات شریعت و طریقت رابا مفتاح مبارک حیات خویش گشود و ما می دانستیم که جهاد اصغر شرط لازم جهاد اکبر است و اولیای مقرب خدا در تمام طول تاریخ همواره بر همین شیوه زیسته اند.

دیگر چه داعیه ای می ماند برای آنان که حکم برظاهر  اشعار عرفانی می راندند و با چشمی ظاهربین چهره افیونی خویش را در آینه صیافی وجود عرفا می دیدند و حتی این اواخر ،دیگر افعال و اقوال منصور حلاج را هم با عقل کج اندیش ماتریالیسم دیالکتیک معنا می کردند و حافظ را شرابخواره و زنبازه ای از سلک خویش می گرفتند؟

آیا ندیدند او را که از این سوی پنجه ارباب جور انداخته بود و از آن سوی «سجاده به می رنگین» داشته بود و «دلق مرتع را گرو جامی شراب مرد افکن» نهاده بود؟ آیا ندیدند که در «خلوت ان کار دیگر کردن»  و «صراحی پنهان کشیدن » یعنی چه؟ مگر این مردترین مردان میدان مبارزه و زاهدترین زُهاد زمانه نبود که دم از خال لب چشم بیمار و می و میخانه بتکده و رند می آلود خرقه پیر خراباتی میزد ؟

امام رفت و زمین ماند و ما نیز بر زمین ماندیم.با داغ جراحتی سخت بر دل و باری سنگین بر دوش . امام رفت تا بار تکلیف ما برگرده عقل واختیارمان بار شود و همان سان که سنت لا یتغیر خلقت بوده است، چرخه بلیات ما را نیز به میدان کشد و آزموده شویم و این آیت ربانی درست درآید که ” لنبلونکم حتی نعلم الجاهد منکم و الصابرین".

اکنون ،این ماییم و امانت او . دست بیعت از آستین اخلاص برآریم و در کف فرزند و برادرش و تلمیذ مدرسه اش بگذاریم که اگر بعد از رحلت رسول الله ظهر حکومت اسلام  به غروب خونین شهادت حسین بن علی و «شب بی قمر غیبت » انجامید ، این بار امام فرصت یافت تا وثیقه حکومت را به معتمدین خویش بسپارد و این خود نشانه ای است بر این بار  بشارت که خداوند اراده کرده است تا حزب الله و مستضعفین را به امامت و وراثت زمین برساند.

رسول اکرم(ص)
اناوعلی ابواه هذه الامة
میلادمسعودامام ملک وملکوت،مخزن اسرارلاهوت،حیدرکراربرعاشقانش مبارکباد.

امام خميني (ره) آن پير فرزانه انقلاب، درباره روز پانزده خرداد 1342 چنين فرمودند: “روز پانزده خرداد، در عين حال که چون عاشورا، روز عزاي عمومي ملٌت مظلوم است، روز حماسه آفرين 15 خرداد، بزرگداشت ارزش هاي انساني در طول تاريخ است.” ايشان در سخناني ديگر فرمودند: “قيام پانزده خرداد، اسطوره قدرت ستم شاهي را در هم شکست و افسون ها را باطل کرد. شهادت جوانان رشيد و زنان و مردان در آن روز، سدٌ عظيم قدرت شيطاني را از بنيان سست کرد. خون سلحشوران کاخ نشين، کاخ هاي ستم را درهم کوبيد. ملٌت عظيم الشأن با قيام و نثار خون فرزندان عزيز راه قيام را براي نسل هاي آينده گشود و ناشدني ها را شدني کرد".