• 
• بتها همه درهم شده و دیده به راهم               ای کاش خدای دگری بود برایم          
•   جا کرده درون نفسم آه غرورم                     یارب تو کجایی که ببینی لب گورم        
• این بار بت نفس عجب کرده اسیرم               من آمده ام تا که بگویم و بمیرم                                      ای کاش خدا بود و خدا بود و خدايم            ای کاش خدای دگری بود برایم…….

پيامبر اعظم(ص) در خطبه اي مي فرمايند:

«ألا أُخبركم بخير خلائِقِ الدنيا و الآخرةِ؟العفو عمَّن ظَلَمَك و تَصِل مَن قَطَعَك و الأحسانُ إلي مَن أَساءَ إِليك و إِعطاءُ مَن حَرَمَك.آيا شما را به بهترين اخلاق دنيا و آخرت راهنمايي كنم؟پيوستن به كسي كه از تو بريده و بخشيدن به كسي كه تو را محروم ساخته و گذشتن از كسي كه به تو ستم كرده است.

(محمد بن يعقوب كليني/الكافي/ج2/ص 107)

از كوچك بودنِ خواسته ابا نداشته باشيد.خواسته هاي كوچك را هم از خدا بخواهيد.در روايت است كه حتي بندِ كفش خود را -كه چيز خيلي حقيري است-از خدا بخواهيد.روايتي است از امام باقر(ع) كه مي فرمايند:«حاجت هاي كوچك را حقير نشماريد و از خدا بخواهيد». خوب، انسان به بند كفش احتياج دارد؛ به درِ مغازه مي رود و مي خرد.اين هم دعا لازم دارد؟ بله، تا احساس كرديد كه به بند كفش و يا هر چيز ديگرِ به اين كوچكي نياز داريد، دل را متوجه خدا كنيد و بگوييد: «پروردگارا! اين را هم به من برسان!» رساندنش به چه ترتيب است؟به اين ترتيب است كه پول در جيبم بگذارم ،سر كوچه بروم و از مغازه بخرم و بعد هم آن را مورد استفاده قرار دهم.به هر حال ،بايد از خدا بخواهيد؛ اگرچه به در مغازه رفتيد ،پول داديد و بند كفش خريديد، امام باز آن را خدا به شما داد.از غير طريق خدا كه چيزي به دست انسان نمي رسد .هرچه به ما مي رسد خدا به ما مي دهد.چيزي را كه خدا مي دهد قبلاً بايد از خدا بخواهيم.چرا بخواهيم؟يكي از علل اينكه گفته اند: «حاجات كوچك را هم از خدا بخواهيد» اين است كه به حوائج و عجز و حقارت و تهيدستي خودمان توجه كنيم تا ببينيم كه چقدر تهيدستيم .اگر خداي متعال كمك نكند، امكان ندهد و وسايل را جور نياورد، همان بند كفش هم به دست ما نخواهد رسيد.اگر شما ، به قصد خريدن بند كفش از خانه بيرون آمديد در راه جيبتان را زدند يا پولتان گم شد يا مغازه مورد نظر بسته بود و يا در بين راه  حادثه مهمي پيش آمد كه مجبور شديد برگرديد ،بند كفش گيرتان نيامده است. بنابراين ، هرچيز را از خدا بخواهيد ،حتي بند كفش را ،حتي كوچك ترين اشيا را و حتي قوت روزانه خود را.بگذاريد اين منِ دروغينِ عظمت يافته در سينه ما، كه مي گوييم «من» و خيال مي كنيم مجمع نيروها ما هستيم ،بشكند.اين«من» انسان ها را بيچاره مي كند.

(از بيانات مقام معظم رهبري(مدظله العالي در خطبه هاي نماز جمعه تهران،1373/11/28)

عبور ثانيه ها،تيك تيك عقرب هاي ساعت مرا به نيمه ماه شعبان نزديك مي كند…واژه غريب آشنايي در گوشم زمزمه ميشود.«انتظار» سه شنبه اي ديگر و نواي«اباصالح التماس دعا»….امروز دعاي عهد طنين ديگري داشت گويا از غربتي ديگر حكايت مي كرد …و دوباره خجالت كشيدم از اينكه هستم ولي منتظر نيستم …يادم نمي رود مادربزرگ كه منتظر دايي بود(12 سال انتظار كشيد و آخر استخوان هاي دايي شهيد امد) هر روز حياط خانه و دم در را آب و جارو مي كرد و مي گفت :شايد امروز مسافرم بيايد…….هر روز عادت هميشگي اش بود.يادم نمي رود پدر بزرگ پنجره را باز مي كرد و مي گفت: دل را آب و جارو كن زن! دل …..              

و من حتي يكبار دل را آماده انتظار نكردم …..

ديدي وقتي دريا بي قرار ميشه چيكار ميكنه؟اونقدر خودشو بالا و پايين ميندازه تا همه مات و متحيرش بشن تا همه بهش نگاه كنن…گاهي آدما به اين نگاه نياز دارن نگاه مهربونتو ازشون برنگردون