روی شیشه نوشته ” قیمت ها شکسته شد ” ما پشت ویترین صف می کشیم تا شاید کلاهی یا پیراهنی را ارزانتر از آنچه می ارزد بفروشند ، صف میبندیم . از هر کدام دو تا می خریم برای روزهای مبادایی که گاهی اصلا نمی آیند.

مردی گنجی را حراج کرده است . گنجی را بی بها می فروشد.گفته لازم نیست چیزی بدهید یعنی اگر گفته بود لازم است ، ما چیزی در خور این معامله نداشتیم . گفته فقط ظرف بیاورید. ظرف!

حجمی که در آن بشود چیزی ریخت. گنجایش گنج . هیچ کس نمی آید . هیچ کس صف نمی بیندد. مرد فریاد می زند ” کیلاً بغیرٍ ثمنٍ لو کان لهُ وعاءٍ “بی بها پیمانه می کنم اگر کسی را ظرفی باشد ” وظرف نیست و گنجایش گنج در هیچ کس نیست.

ما از کنار این حراج بزرگ ، خیلی ساده می گذریم و می دویم سمت جایی که جورابی را به نصف قیمت معمولش می فروشند. ظرف های ما ، این دل های انگشتانه ای است. چی در آن جا می شود که او بخواهد بی بها به ما ببخشد ؟ ما به اندازه یک پیاله گندم عشق هم جا نداریم. کف دستی دانایی اگر در ما بریزند پر می شویم. سرریز می شویم و غرور از چشم ها و زبان هایمان بیرون می تراود.

با ما چه کند این مرد که گنجی را حراج کرده است؟

گم شده ایم. سرگردان در کوچه های زمین ! نشانی در دست ، مبهوت به تمام درهای بسته نگاه می کنیم. هیچ کدامشان شبیه دری نیستند که ما گم کرده ایم…………

در زندگی از چیزهای زیادی میترسیدم و نگران بودم

تا اینکه آنها را تجربه کردم وحالا ترسی از آنها ندارم:

از تنهایی میترسیدم، تا اینکه یاد گرفتم

خود را دوست بدارم.

از شکست میترسیدم تا اینکه یاد گرفتم

تلاش نکردن یعنی شکست.

ازنفرت مردم میترسیدم تا اینکه یاد گرفتم

بهرحال هر کسی نظری دارد.

از سرنوشت میترسیدم تا اینکه یاد گرفتم

من ، توانِ تغییر آن را دارم.

از گذشته میترسیدم تا اینکه فهمیدم

گذشته دیگر توان آسیب رساندن به من را ندارد.

و بالاخره از تغییر میترسیدم تا اینکه یاد گرفتم

حتی زیباترین پروانه ها هم باید قبل از پرواز کرم باشند

و تغییر آنها را زیبا میکند!!!

روزی بهلول بر هارون وارد شد ، هارون گفت : ای بهلول مرا پندی ده. بهلول گفت : اگر در بیابانی هیچ آبی نباشد تشنگی  بر تو غلبه کند و می خواهی به هلاکت برسی چه می دهی تا تو را جرعه آبی دهند که خود را سیراب کنی؟ گفت : صد دینار طلا . بهلول گفت : اگر صاحب آن به پول رضایت ندهد چه می دهی؟ گفت :……..نصف پادشاهی خود را می دهم . بهلول گفت : پس از آنکه آشامیدی ، اگر به مرض ( ناعلاجی ) مبتلا گردی و نتوانی آن را دفع کنی باز چه می دهی تا کسی آن مریضی را از بین ببرد ؟

هارون گفت : نصف دیگر پادشاهی خود را می دهم . بهلول گفت : پس مغرور به این پادشاهی نباش که قیمت آن یک جرعه آب بیش نیست . آیا سزاوار نیست که با خلق خدای عزوجل نیکویی کنی؟ ( منبع: کتاب داستانهای شیرین بهلول دانا)

ای مدعی زهد و اخلاص ! اگر تو مخلصی و برای خدا از مشتهیات دنیا زهد می ورزی ، چه شده که از مدح و ثنای مردم این قدر خوشحال می شوی و برای همنشینی با اهل دنیا  جان می دهی و از فقرا و مساکین فرار می کنی ؟ پس بدان که این زهد و اخلاص حقیقی نیست ، زهد از دنیا برای دنیاست و در ادعای خود کاذبی و از دورویان و منافقانی. ( امام خمینی ره- کتاب چها حدیث / ص 139)

آیت الله مرعشی نجفی (ره) می فرمودند : ” من خیلی بارم سبک است و هیچ نگرانی ندارم ، تنها یک چیز مرا زجر می دهد و آن این است که می ترسم در ایام زندگیم نوشته من یا صحبتهای من در هر موردی باعث شده باشد که حقی ناحق شود ، یا درهمسایگی ما گرسنه ای بوده باشد و ما غذای سیر خورده باشیم که والله و بالله و تالله اگر چنین چیزی بوده من آگاهی نداشته ام و نصیحت می فرمودند که شما هم بارتان را سبک کنید و از تجمل پرستی و ( داشتن ) خانه های بزرگ و …بپرهیزید که همه چیز ظرف چند دقیقه نابود می شود. ( عقیقی بخشایشی - فقهای نامدار شیعه /ص 566)

فی الکافی عن الباقر (ع) ، قال رسول الله (ص) : …طوبی لمن حسن مع الناس خلقه و بذل لهم معونته و عدل عنهم شره ( الشافی / ص 821)

خلق در اینجا به معنای اخلاق رفتاری است ، یعنی برخورد او با مردم ، برخورد ناشی از حسن اخلاق باشد ، تندی ، تلخی ، جفا، بی اعتنایی نسبت به امر مردم در او وجود داشته باشد. حسن خلق فقط لبخند زدن نیست اگرچه لبخند زدن هم یکی از اجزاء حسن خلق است . علاوه بر این ، کمک هم به مردم بکند ، چه کمک مالی ، چه کمک آبرویی ، چه احیانا کمک بدنی و جسمی ….خوشا به حال کسی که شرش را هم از آنها باز بدارند. چون هر انسانی یک شری هم دارد ، ماها منشا شرور هم هستیم ، ممکن است منشا خیرات هم باشیم ، اخلاقمان بد است ، غضب غلبه می کند ، امیال گوناگون غلبه می کند ، خودخواهی ها غلبه می کند . اینها در رفتار بیرونی ما بروز و ظهور پیدا می کند. این بروز و ظهور را از مومنین ، از مردم باز بداریم . نگذاریم آنچه از شرور نفس بر می خیزد از برخی از غرائز غلط ما ، از بعضی از صفات و ضعف های اخلاقی ما ، نگذاریم که این روی مردم سرریز بشود ، به آنها ضرر برساند. ( جلسه 504/ درس خارج 91/8/8)

میرزا جواد آقاملکی تبریزی (ره) استاد اخلاق امام خمینی (ره) در یک از آثار خود می نویسد: در ایام تحصیل در نجف اشرف شیخ و استادی داشتم که برای طلاب باتقوا مرجع بود ، از او سوال کردم چه عملی را شما تجربه کرده اید که می تواند در حال سالک موثر باشد؟ فرمود :در هر شبانه روز یک سجده طولانی بجای آورد و در حال سجده بگوید : “لااله الا انت ، سبحانک انی کنت من الظالمین “در حال ذکر این چنین توجه کند که پروردگارم منزه از این است که بر من ظلمی روا داشته باشد ، بلکه خود من هستم که بر نفسم ستم کرده و او را در این مهالک قرار دادم ، استاد من علاقه مندانش را به این سجده سفارش می کرد و هر کس که انجام می داد تاثیرش را مشاهده می کرد. مخصوصا کسانی که این سجده را بیشتر طول می دادند . بعضی آنها هزار مرتبه ذکر مذکور را در سجده تکرار می کردند و بعضی کمتر و بعضی بیشتر و شنیدم که بعضی آنها این ذکر را سه هزار مرتبه در سجده تکرار می کردند.