دل تا شکسته نشد، بیت المعمور نمی گردد، و این شکسته از هزار درست بیشتر ارزد بلکه به بها در نمی آید!

پس از نماز و تهجد و گریه و زاری خود[1] را در حالتی دیدم که دانستم هرچه از درگاه حضرت حق بخواهم اجابت خواهد شد مانده بودم دعای دنیوی کنم یا اخروی! ناگاه صدای گریه محمدباقر(مجلسی دوم معروف به علامه مجلسی) از گهواره بلند شد

گفتم: خدایا!به حق محمد و آلش این طفل را مروج دین و ناشر احکام سیدالمرسلین قرار ده و او را توفیقات        بی نهایت عنایت کن[2] و چه خوب این دعاها در حق محمدباقر مستجاب شد.

فقط کتاب بحارالانوارش در یکصد و ده جلد لحظه ای نیست که در حوزه های علوم دینی مورد استفاده قرار نگیرد بقیه تألیفاتش به جای خود.

امام علی(ع) فرمود:

«البکاهءُ العُیُون وَ خشیةُ القُلوبِ مِن رَحمةِ الله تَعالی ذِکرهُ فإذا وَجَدتُموها فاغتَنِمُوا الدُّعاء»[3]

گریه چشمها و ترس دل ها نشانه رحمت خدای بلند نام است.هرگاه این دو را یافتید، دعا کردن را غنیمت شمرید.

دل تا شکسته نشد، بیت المعمور نمی گردد، و این شکسته از هزار درست بیشتر ارزد بلکه به بها در نمی آید![4]

 
[1] -مرحوم علامه محمدتقی مجلسی معروف به مجلسی اول
[2] - سیمای فرزانگان/رضا مختاری/ص 223
[3] -بحارالانوار(ط-بیروت)؛ج90،ص 336)
[4] -آیت الله حسن زاده آملی