در روايتی از رسول گرامی اسلام وارد شده که: «مَن اشتاق إلی الله فليستمع کلام الله»؛ کسی که به سوی خدا اشتياق دارد پس کلام خدا را استماع کند. در امور ديگر هم مطلب از همين قرار است. اگر کسی مشتاق کسی باشد يکی از جلوه‏های متعارف آن اين است که صدای او را بشنود و شايد سخن گفتن برترين جلوه رابطه محبت بين محب و محبوب است که در اين عالم هم گفتگو يکی از محبوب‏ترين اموری است که اشتياق را ارضاء مي‏کند. بر همين اساس رسول اکرم (ص) مي‏فرمايند: کسی که اشتياق به سوی خداوند متعال دارد کلام خدا را استماع کند. عليرغم همه اين توصيه‏هايی که در رابطه با قرائت و استماع قرآن وارد شده اما خود رسول اکرم (ص) مي‏فرمايند: «ربّ تالٍ للقرآن و القرآن يلعنه» [1] ؛ چه بسا قاريان قرآن و تلاوت کننده‏گان قرآن که قرآن آنها را لعن مي‏‏کند. شايد سرّ اينکه کسی تلاوت کننده قرآن باشد اما مورد لعن قرآن قرار بگيرد با استناد به فرمايش ديگری از رسول خدا (ص) معلوم شود که حضرت مي‏فرمايند: «أنت تقرأ القرآن ما نهاک فإذا لم ينهک فليس تقرئُه»؛ شما قرائت مي‏کنيد قرآن را که شما را نهی کند پس اگر شما را نهی نکرد معلوم مي‏شود که اصلاً نخوانده‏ايد. با اينکه نگاه کردن به قرآن هم ثواب دارد اما اگر خواندن قرآن و تلاوت آن هيچ اثری در قلب و روحيه انسان نگذارد و نهی از فحشاء و منکر نکند مثل اين است که اصلاً انسان قرآن نخوانده است. چه بسا تلاوت کننده‏گان قرآن و حتی مفسرين قرآن نه تنها قلبشان با خواندن قرآن احياء نشده باشد بلکه حجاب برای قلب آنها شده باشد. انشاء الله که خداوند تبارک و تعالی ما را از تلاوت کننده‏گان و عاملين واقعی به قرآن قرار دهد.

«والحمد لله رب العالمين»

[1] . بحار الانوار، ج92، ص184، حديث19.