فی الکافی عن الباقر (ع) ، قال رسول الله (ص) : …طوبی لمن حسن مع الناس خلقه و بذل لهم معونته و عدل عنهم شره ( الشافی / ص 821)

خلق در اینجا به معنای اخلاق رفتاری است ، یعنی برخورد او با مردم ، برخورد ناشی از حسن اخلاق باشد ، تندی ، تلخی ، جفا، بی اعتنایی نسبت به امر مردم در او وجود داشته باشد. حسن خلق فقط لبخند زدن نیست اگرچه لبخند زدن هم یکی از اجزاء حسن خلق است . علاوه بر این ، کمک هم به مردم بکند ، چه کمک مالی ، چه کمک آبرویی ، چه احیانا کمک بدنی و جسمی ….خوشا به حال کسی که شرش را هم از آنها باز بدارند. چون هر انسانی یک شری هم دارد ، ماها منشا شرور هم هستیم ، ممکن است منشا خیرات هم باشیم ، اخلاقمان بد است ، غضب غلبه می کند ، امیال گوناگون غلبه می کند ، خودخواهی ها غلبه می کند . اینها در رفتار بیرونی ما بروز و ظهور پیدا می کند. این بروز و ظهور را از مومنین ، از مردم باز بداریم . نگذاریم آنچه از شرور نفس بر می خیزد از برخی از غرائز غلط ما ، از بعضی از صفات و ضعف های اخلاقی ما ، نگذاریم که این روی مردم سرریز بشود ، به آنها ضرر برساند. ( جلسه 504/ درس خارج 91/8/8)