إنَّ المؤمنَ لا يُصبِحُ إلاّ خائفا و إن كانَ مُحسِنا ، و لا يُمسِي إلاّ خائفا و إن كانَ مُحسِنا ؛ لأنَّهُ بينَ أمرَينِ :

۱-بينَ وَقتٍ قد مَضى لا يَدرِي مَا اللّه ُ صانِعٌ بهِ
و
۲- بينَ أجَلٍ قدِ اقتَرَبَ لا يَدرِي ما يُصِيبُهُ مِنَ الهَلَكاتِ

مؤمن صبح خود را نمى آغازد ، مگر آن كه ترسان است هرچند نيكوكار باشد و شب خود را آغاز نمى كند مگر اين كه بيمناك است گر چه كارهاى نيك كرده باشد ؛ زيرا او ميان دو امر قرار دارد :

۱-زمانى كه گذشته است و نمى داند خدا با او چه مى كند،
و
۲-اجلى كه نزديك است و نمى داند چه مسائل مهلكى دامن او را خواهد گرفت .

امالی طوسی،ص۳۵۷.