خطبه ی درخشان و روشنگر زینب(س) را مرحوم طبرسی در کتاب ارزشمند خویش آورده و سید بن طاووس نیز در کتاب خود آن را نوشته است ،که میان این دو روایت تفاوتهایی به چشم می خورد .مرحوم طبرسی خطبه ی شورانگیز بانوی اسلام را با این عنوان آورده است : سخن روشنگرانه ی زنب(س) آن گاه که دید یزید با چوبدستی بر لب و دندان امام حسین (ع) می زند.مرحوم صدوق از بزرگان بنی هاشم و دیگران آورده است که : وقتی امام سجاد (ع) با کاروان اسیران بر مجلس یزید وارد شد ، سر نازنین امام حسین (ع) در تشتی در برابر یزید نهاده شد ، آن فرومایه ی روزگار باچوبی که در دست داشت بر لب و دندان امام حسین (ع) می نواخت و چنین می خواند : بنی هاشم  فرمانروایی و قدرت را بازیچه ی رسیدن به هدف های خود ساختند وگرنه نه پیامی از سوی خدا آمد و نه وحیی فروفرستاده شد.ای کاش بزرگان من که در جنگ بدر کشته شدند زاری کردن قبیله ی خزرج را از زدن نیزه می دیدند.ان گاه بود که از شور و شادمانی فریاد سر  می دادند که : هان ای یزید !بزن که دستت چلاق و بریده مباد.ما سروران و رهبران آنان را کشتیم .ما انتقام خود را گرفتیم و این کشتار به جای کشته های جنگ بدر بود که اینک سر به سر شد و انتقام گرفته شد.من اگر انتقام کارهایی را که احمد انجام داد از فرزندان و خاندنا او نگیریم از ریشه و تبار “حندف” نخواهم بود.

هنگامی که زینب(س) آن منظره ی غمبار و آن شرارت شرم آور را دید و چشم مبارکش بر سر سرفراز پیشوای آزادگان افتاد از شدت اندوه دست برد و گریبان چاک زد و با ناله ای پر درد و فریادی که دل ها را جریحه دار می ساخت ندا داد که : آه! ای حسین عزیز! هان ای محبوب دل پیامبر خدا ! ای فرزند راستین مکه و منا ! ای گرامی فرزند فاطمه سرور و سالار بانوان گیتی ! ای پسر فرزانه ی حضرت محمد برگزیده ی بارگاه خدا !

از روشنگری و نوحه سرایی این بانوی خرد و شجاعت هرکس در ان مجلس حضور داشت به گریه افتاد ، اما یزید به سان سنگی ساکت نشسته بود و می نگریست.سپس ان بانوی دانش و شهامت به پاخاست و برمجلس اشراف یافت و سخنان روشنگر خویش را در بیان ویژگی ها و کمال محمد (ص) آغاز نمود و به صراحت اعلام داشت  که: ما خاندان پیامبر در برابر رخدادهای ناگوار تنها برای خشنودی خدا شکیب می ورزیم نه از ترس و هراس!(کتاب  زندگانی حضرت زینب(س)  از ولادت تا رحلت /آیت الله سید محمدکاظم قزوینی /ص 409)