شرح حديثى از امام جعفرصادق (ع) توسط  حضرت آیت الله خامنه اى(مدظله العالى) در ابتداى جلسه درس خارج فقه بيست و ششم دى ماه 89 (يازدهم صفر 1432): «قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ(ع)مَنْ لََمْْ يَكُنْ لَهُ وَاعِظٌ مِنْ قَلْبِهِ وَ زَاجِرٌ مِنْ نَفْسِهِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ قَرِينٌ مُرْشِدٌ اسْتَمْكَنَ عَدُوَّهُ مِنْ عُنُقِه» ( اصول كافى، صفحه ى 652 ) اولين چيزى كه موجب مي شود انسان بتواند در مقابل دشمنش - كه مرادشيطان است - ايستادگى كند [اين است كه:] « واعظ من قلبه»؛از قلب خود واعظى براى خود داشته باشد. قلب متذكر و بيدار، انسان را نصيحت ميكند، موعظه مي كند. و يكى ازبهترين وسائلِ در موعظه ى خود،خواندن ادعيه - و سحرخيزى است؛ [دوم اينكه:]« و زاجر من نفسه »؛ از درونِ خود يك هشدار دهنده اى داشته باشد. اگر اين دو تا نبود، «ولم يكن له قرين مرشد»، يك دوستى، همراهى كه او را ارشاد كند، به او كمك كند،راهنمائى كند، دوستى كه ديدار او شما را به ياد خدا بيندازد؛ كه اگر اين هم نبود، « استمكن عدوّه من عنقه »؛ خود را در مقابل دشمنِ خود مطيع كرده است؛

منبع: سايت دفتر مقام معظم رهبری