عزیزا، نابرده رنج گنج میّسر نمی شود. خوشی دنیا و آخرت با هم مجتمع نخواهد شد. چنانچه مولا می فرماید « ضرّتان» می باشند. و در روایت دیگر « مَرارةُ الدنيا حَلاوةُ الآخِرَةِ ، و حَلاوَةُ الدنيا مَرارَةُ الآخِرَةِ » تمام کتب آسمانی و تمام انبیاء و اوصیاء … (با صدای بلند و رسا) فریاد می زنند که دنیا برای اهل آخرت تلخ و ناگوار است… چنانچه تمام انبیاء مرسلین و ائمه طاهرین (ع) از هر جهت در تلخی و مرارت بلاء بوده اند…

رضا بِدادِه بِدِه ، وز جبین گره بگشا که بر من و تو دَرِ اختیار نگشودند

… به حق خودش قسم که یک ساعت با خلوص و با آه جانسوز با او راز و نیاز نمودن بهتر از تمام دنیا و مافیهاست… مگر عمر (آدمی) چقدر است و مکث در (این دنیا) به چه اندازه … تا چشم برزنی، مانند برق گذشته … کو سی سال قبل؟ کجا رفت ایام گذشته؟ چه شد نعم وغم؟ کجا رفتند آباء و امّهات؟ …

[ فرازی از نامه اخلاقی آیت الله سید زین العابدین طباطبایی اعلی الله مقامه ، کتاب برنامه سلوک،ص ص247-249 ]