روزی برای یادمان لاله ها

قطار عمر چه با سرعت بسوی مقصد مسافرانش روانه است!
همقطاران ما هریک در ایستگاهی پیاده شده اند و هیچ کس بدرستی نمیداند که ایستگاه ما کجاست؟!!!
بیست و دومین روز از ماه دوازدهم نیز شتابان از راه رسید و غافلگیرمان ساخت !
گویی دعای “یا مقلب القلوب” را دقایقی پیش بود که درکنار سفره هفت سین، زیر لب زمزمه کردیم…
عجیب است که هر چقدر قطار عمر، پر شتاب تر مسافران دنیا را بسوی جایگاه ابدیشان جابجا میکند، ما چه بی حساب سرمایه تکرار ناپذیر زندگی دنیا و آخرتمان را در آتش غفلت و گناه میسوزانیم…!!
خداوندا به تو پناه میبریم و از تو مسئلت داریم که زمان پیاده شدن ما از قطار عمر را تا آکنده شدن زاد و توشه مان از عمل صالح به تاخیری نیکو فرمان دهی و درنگ و تفکری شایسته را همراهمان سازی تا لحظه هایمان را قدر شناسیم و رضایتت را علاوه بر طاعات خویش در عطوفت، عشق، لبخند، مهربانی، دستگیری از بندگان آبرومندت و گره گشایی از مشکلات نیازمندان جستجو کنیم…
بی تردید طاعت تو بدون یاری نمودن خلق، همان گمراهیست که در هر نمازمان، از افتادن در دامش به تو پناه میبریم…

سلام دوست مسافر من…
یاد خدا قرین لحظه های امروز و هر روزت باد.
مهرت افزون، توشه ات گرانبار و یاد عزیزان آسمانی ات و شهیدان سبکبال خدا همواره چراغ هدایتت تا خدا باد