يعنی اگر کسی از اعمال گذشته خودش عبرت بگيرد يا جامعه­ای از اعمال گذشته خود عبرت بگيرد يا خانواده­ای از اعمال گذشته خود عبرت بگيرد، و به طور کلی اگر عبرت آموزی را سر لوحه­ی کار خودش قرار بدهد اين از لغزش­ها جلوگيری مي­کند؛ ميوه­ی اعتبار و عبرت، عصمت است. اينکه انسان از خطاهای خودش و ديگران (نه فقط از خطاهای خودش) و از تاريخ جامعه خودش و از تاريخ جوامع ديگر عبرت بگيرد، موجب عصمت است (عصمت نه به معنای مصطلح آن).

متأسفانه بيشترين گرفتاري­های شخصی و اجتماعی ما معلول عدم اعتبار و عبرت است؛ اين خيلی مهم است يعنی اينکه مي­گويند شکست­ها مقدمه پيروزی و موفقيت­های آينده است برای اين است که اين شکست و ناکامي­های برای انسان بايد تأمل و تفکر نسبت به علل ناکامي­ها ايجاد بکنند و اسباب آن را پيدا کند و راه­های خطايی را که طی کرده ديگر نپيمايد و از اشکالات پيشگيری کند. که إن شاء خداوند همه ما را از عاملين به اين روايت زيبا قرار دهد.

«الاعتبار يثمر العصمة»