سلام
مطلب استاد جالب و قابل تامل است. اما بیانات ایشان:«…درست است که استغفار علاج گناه است ولی اگر زياد استفاده شود اين طبيعتاً ممکن است انسان را از مرگ نجات بدهد ولی ديگر روح آن روحی که بايد به مراتب اعلی سفر کند، نيست.» سوالاتی را در ذهنم ایجاد کرده این که روایت در مورد بیماری و دوا دارای اطلاق است و با عبارت کل عمومیت پیدا کرده اندو با عطف موجود می توان استغفار را برای همهءگناهان با درجاتش درمان است.مطلب دیگر این که درک من از روایت این است که:روایت ناظر بر گناه است نه تکرار و اصرار بر گناه(عنایت بفرمائید)لذا استغفار برای گناه درمان است نه برای اصرار و تکرار گناه.
از سوی دیگر ما به استغفار زیاد سفارش شدیم تکلیف این دست از روایات چه می شود؟آیا ما بسان همان داروهای مسکن فقط خود را تسکین می دهیم؟گویی روایت ورای درک ما از دارو به عنوان یک رفع نقص سطحی باشد.

واینکه ما در روایات داریم که از بهترین هدیه ها به میت (مرده)که سبب نجات او حتی بعد از مرگ است استغفار کردن برای مرده است چنان که«
بسند قوى منقولست كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللّٰه عليه كه حضرت فاطمه صلوات اللّٰه عليها هر صباح شنبه زيارت قبور شهدا مى‌آمدند و به زيارت حمزه مى‌آمدند و طلب مرحمت مى‌كردند از جهت او و استغفار مى‌كردند از براى او.چنانكه زنده خوشحال مى‌شود به هديه كه از جهت او بياورند بلكه به مراتب بهتر است چون سبب نجات از عذاب و دخول جنت است و تشبيه به اعتبار اصل خوشحالى است.

اصفهانى، مجلسى اول، محمد تقى، لوامع صاحبقرانى، 8 جلد، مؤسسه اسماعيليان، قم - ايران، دوم، 1414 ه‍ ق،ج2ص468وص485»
گویی روایت ناظر به شفا بخش بودن و نجات بخش بودن دارد.
در آخر این که بهتر نیست خوشبینانه تر به روایت نگاه کنیم و از سر بشارت نه انذار بندگان را امیدوار سازیم که استغفار حتی برای سختترین گناهان هم راه علاج است؟و البته نه علاج اصرار برگناه و تکرارش.
درک اندک من سوال ساز بود حتما استاد بزرگوار پاسخ های مستدل و قانع کننده دارند.مشتاقانه منتظر دلایل استاد و تصحیح معایب درک خود هستم.
متشکرم