بدان که نفس در هر حظی ( ولذتی ) که از این عالم می برد ، در قلب اثری از آن واقع می شود …و سبب تعلق آن دنیاست و لذایذ دنیایی هر چه بیشتر باشد قلب از آن بیشتر تاثیر پیدا می کند و تعلقش به آن بیشتر می گردد …و این منشا بسیاری از مفاسد است. تمام خطاهای انسان و گرفتاری به معاصی و سیئات ، برای همین محبت و علاقه است. از مفاسد بزرگ آن ، چنانچه حضرت شیخ عارف ما روحی فداه می فرمودند آن است که ” اگر محبت دنیا صورت قلب انسان گردد و انس به او شدید شود ، در وقت مردن که برای او کشف شود که حق تعالی او را از محبوبش ( دنیاو تعلقات آن ) جدا می کند و ما بین او ( جدایی) می اندازد ، با بغض به خدا …( العیاذ بالله ) از دنیا برود  و این فرمایش کمرشکن باید انسان را خیلی بیدار کند که قلب خود را خیلی نگاه دارد.