بسمه تعالی
در زمانه ای که انسان از ترس فُسردگی ودل مردگی خود را به در ودیوارمی زندوتنوع طلبی وزیادخواهی را جایگزین تحول وسیر الی ا… نموده است زیبنده است که در احوال جهان غُور نمود ودیباچه تعقّل رابه روی خود گشود وپای درس طلوع بهار نشست بهاری که جوانی، تازگی ونوشدن رابه ودیعه می گذاردوترنم تسبیح وتقدیس خدای رحمان را دررویش ذره ،ذره اش به ارمغان می آورد بهاری که قیامت صغری است تا قیامت کبری وحضور درمحضر خدارا فراموش نکنیم پس چه نیکو است دربهار بندگی ،شور زندگی رادراقلیم وجود به تثبیت رسانیم وبه جای تلاش بیهوده وهدفهای سراب گونه جان را به ریسمان عبودیت پیوند زنیم ودر رجب الرحمان کوچه دل را به ذکر یا الله ادرکنی یا مولا خلّصنی منّور نمائیم وجسم وروح را به ذکر استغفر الله ذالجلال والاکرام من جمیع الذّنوب والاثام تطهیر کنیم تا شایدبه بارقه ی لطف حضرت دوست مقبول شعبان معظَم شویم واز رهگذر توسل به خوان باکرامت نبی(ص) مکرم اسلام وسیره علوی ائمه اطهارعلیهما السلام ذکر استغفر الله واسئله التوبه مامعنا یابدو کلوله بارمان را مملو از نور رستگاری نمائیم واز اندیشه ذُرّیه پاکشان یعنی عبد صالح خدا حضرت امام خمینی (ره)دُر سادگی ویاقوت وارستگی وآزادگی برگیریم تا به امید حضرت دوست طی طـــــــــــــــریق نمائیم انشاءالله

دلنوشته:زهره میراحمدی /طلبه مدرسه علمیه الزهراء(س) گرگان