«سالها دل طلب جام جم از ما می کرد
آنچه خود داشت زبیگانه تمنّا می کرد» حافظ

****************
حکایت عصر انسان آخر الزمان حکایت بعیدی نیست وبشربی آنکه خود بخواهد ذهن خود را بسیار خسته وافسرده می کند ودنبال چیزی می گردد که دائما با او قرین است آری روایت نحن اقرب مِن حبل الوریدکه اگر گوش دل بگشائیم ندای ملکوتیش راخواهیم شنید که شالوده همه چیز وآغاز وانجام هرچیز وهرکس است ودراین بهشت لایتنهایی که آن عزیز سبحان ورای دنیای مادی پیش روی ماگذاشته ولی ما دربرهوت سوزان دل زدگیها دنبال نسیم حیات بخشش روزمان را تلف وحیاتمان را هدف قرار داده ایم امّـــــامرهم این زخم کهنه ودارویی شفا بخش این اقلیم نیم سوخته جانِ جانِ جهان است

ومن الله التوفیق

از-ز-میراحمدی

سخنراتی آیت الله نورمفیدی مؤسسه مدرسه علمیه الزهرا(س)گرگان دربیست وهشتمین سحرماه مبارک رمضان

بسم‏ الله الرحمن الرحیم الحمد الله رب ‏العالمین الصلاه‏ والسلام علی سیدنا و نبینا محمد و علی اهل‏ بیت الطیبین الطاهرین و سحبه‏ المنتجبین سیما بقیه ‏الله و امام ‏العصر (عج) و لعنت‏ الله علی اعدائهم اجمعین من الآن الی قیام یوم ‏الدین.

شب های گذشته موارد و انگیزه های ترس از ذات اقدس الهی را توضیح دادم و عرض کردم و او موجود ترسناکی نیست. تمامی زیبایی ها در وجود او جمع شده و موجود دوست داشتنی است. بنابراین ترس از پروردگار از جنبه دیگری است که به او مربوط نمی شود بلکه مربوط به انسان است.

امام زین العابدین در مناجات الخائفین خطاب به ذات اقدس الهی فرموده است: «ای پوشاننده زشتی ها به رحمتت مرا از عذاب آتش نجات بده.» این چیزی است که بزرگواران و انبیاء الهی ما نیز از آن وحشت داشتند. این آتش را خودمان افروختیم. این آتش از وجود خودمان ناشی می شود. اینگونه نیست که آنجا دریایی از هیزم بریزند و ما را داخل آن بیاندازند.

اگر اینگونه باشد که این آتش زود خاکستر می شود. آتش جهنم از نوع آتش دنیا نیست. آتش خاصی است که خاکسترشدنی نیست. حضرت علی (ع) فرموده است: «این چیزی است که آسمان ها و زمین تاب تحمل آن را ندارند وای بر من در حالی که بنده ذلیل و ضعیفی هستم».

باید کاری کنیم که از آتش جهنم نجات یابیم. بخش عمده این آتش به اعمال خودمان مربوط می شود و بخش عمده آن نیازمند رحمت الهی است. ما باید آگاه باشیم و آینده را ببینیم. با اعمال و رفتارمان کاری کنیم که زمینه آتش افروزی در درون مان از بین برود. از اذیت کردن، تهمت زدن، دروغ گفتن، مال مردم و مال یتیم خوردن شدیدا پرهیز کنیم.

کسی که مال یتیم را می خورد همین الآن در حال خوردن آتش است، اما الآن احساس نمی کند. روز قیامت که پرده ها کنار روند متوجه اعمال خود می شوند. روز قیامت علاوه بر آتش جهنم عذاب های دیگری هم هستند؛ مانند ننگین شدن و سرزنش شدن. اینها عذاب مخصوص هستند.

روز قیامت صفها از هم جدا می شوند. انسان های نیکوکار و بدکار از هم جدا می شوند. حال ها و کیفیت های انسان متحول می شود. وضع ظاهری انسان تغییر می کند. بعضی ها روز قیامت به صورت انسان و برخی دیگر به صورت حیوان محشور می شوند، زیرا صفت غالب در وجود آنها حیوانگونه است.

امورات روز قیامت هول انگیز و وحشتناک هستند. زن شیرده فرزند خود را از ترس رها می کند. زن باردار از ترس جنینش را می اندازد. مردم در حالی که مست نیستند حالت مست ها را دارند چون ترس از عذاب الهی تمام وجود آنها را فرا می گیرد.

روز قیامت نیکوکاران که از نظر ایمان، اعتقاد، اخلاق و رفتار شایسته بودند جزو مقربان درگاه الهی می شوند و گناهکاران از رحمت الهی دور می شوند که این دوری بدترین عذاب است. آن روز ذات اقدس الهی به کسی ظلم نمی کند بلکه هر کس براساس اعمال خود عذاب می شود.

ای گل خوشبوی شهربندگی
رمضان ماه خدا وزندگی
توزلالی بهریاران درعطش
نم نم باران یاری درعطش
فطرت پاکی درون ریشه ای
درنابی گوهر اندیشه ای

دلنوشته:ز-میراحمدی

رمضان می رود ومی برد ازکف دل ما…

آنکه یک ماه صفا یافت ازاو محفل ما…

حال ای ماه خدا می روی آهسته برو…

که ندانی چه کند رفتن توبادل ما…

******************

فطر ظهوراست وعیدش رجوع به فاطر؛یافاطر بحق فاطمه عجل لولیک الفرج.

مهدی جان! طاعات وعبادات قبول.عیدتان مبارک آقا .انشاالله ظهورتان نزدیک

ونزدیک.مولاجان!

رمضان می روی واشک نیازم مانده
این دلم دروسط وآخرآن جامانده

رمضان می روی ودست طلب وامانده
رخصت ذکر خدا درسحرآیا مانده؟

دلنوشته:ز-میراحمدی

مسعده بن صدقه از امام صادق علیه السلام نقل كرد، روزى در مسجد كوفه شخصى به على علیه السلام گفت خدا را آنگونه توصيف كن كه گويا با چشم سر او را ديده ايم، امام به خطابه برخاست، مسجد پر از مردم شد، در حالى كه خشمناك بود و رنگ صورت امام تغيير كرده بود فرمود:…..

اى پرسش كننده، درست بنگر، آنچه را كه قرآن از صفات خدا بيان مى دارد، به آن اعتماد كن، و از نور هدايتش بهره گير، و آنچه را كه شيطان تو را به دانستن آن وامي‌دارد، كه كتاب خدا آن را بر تو واجب نكرده، و در سنت پيامبر (ص) و امامان هدايتگر (ع) نيامده، رها كن  و علم آن را به خدا واگذار، كه اين نهايت حق پروردگار بر تو است.

بدان، آنها كه در علم دين استوارند، خدا آنها را از فرو رفتن در آنچه كه بر آنها پوشيده است و تفسير آن را نمى دانند، و از فرو رفتن در اسرار نهان بى نياز ساخته است، و آنان را از اين رو كه به عجز و ناتوانى خود در برابر غيب و آنچه كه تفسير آن را نمى دانند اعتراف مى كنند، ستايش فرمود، و ترك ژرف نگرى آنان در آنچه كه خدا بر آنان واجب نساخته را راسخ بودن در علم شناسانده است.
پس به همين مقدار بسنده كن! و خدا را با ميزان عقل خود ارزيابى مكن، تا از تباه شدگان نباشى….

متن حدیث:

…فَانْظُرْ اءَيُّهَا السَّائِلُ فَمَا دَلَّكَ الْقُرْآنُ عَلَيْهِ مِنْ صِفَتِهِ فَائْتَمَّ بِهِ وَ اسْتَضِئْ بِنُورِ هِدَايَتِهِ وَ مَا كَلَّفَكَ الشَّيْطَانُ عِلْمَهُ مِمَّا لَيْسَ فِى الْكِتَابِ عَلَيْكَ فَرْضُهُ وَ لاَ فِي سُنَّةِ النَّبِيِّ صَلّى اللّهُ عَلَيهِ وَ آلِه وَ اءَئِمَّةِ الْهُدَى اءَثَرُهُ فَكِلْ عِلْمَهُ إ لَى اللَّهِ سُبْحَانَهُ فَإِنَّ ذَلِكَ مُنْتَهَى حَقِّ اللَّهِ عَلَيْكَ.
وَ اعْلَمْ اءَنَّ الرَّاسِخِينَ فِى الْعِلْمِ هُمُ الَّذِينَ اءَغْنَاهُمْ عَنِ اقْتِحَامِ السُّدَدِ الْمَضْرُوبَةِ دُونَ الْغُيُوبِ الْإِقْرَارُ بِجُمْلَةِ ما جَهِلُوا تَفْسِيرَهُ مِنَ الْغَيْبِ الْمَحْجُوبِ فَمَدَحَ اللَّهُ تَعالى اعْتِرَافَهُمْ بِالْعَجْزِ عَنْ تَنَاوُلِ مَا لَمْ يُحِيطُوا بِهِ عِلْما وَ سَمَّى تَرْكَهُمُ التَّعَمُّقَ فِيمَا لَمْ يُكَلِّفْهُمُ الْبَحْثَ عَنْ كُنْهِهِ رُسُوخا فَاقْتَصِرْ عَلَى ذَلِكَ وَ لاَ تُقَدِّرْ عَظَمَةَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ عَلَى قَدْرِ عَقْلِكَ فَتَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ….

«نهج البلاغه؛ خطبه 91 »

مرد جوانی از سقراط پرسید راز موفّقیت چیست.  سقراط به او گفت، “فردا به کنار نهر آب بیا تا راز موفّقیت را به تو بگویم.”

صبح فردا مرد جوان مشتاقانه به کنار رود رفت. سقراط از او خواست که به سوی رودخانه او را همراهی کند.  جوان با او به راه افتاد.

به لبهء رود رسیدند و به آب زدند و آنقدر پیش رفتند تا آب به زیر چانهء آنها رسید. ناگهان سقراط مرد جوان را گرفت و زیر آب فرو برد.  جوان نومیدانه تلاش کرد خود را رها کند، امّا سقراط آنقدر قوی بود که او را نگه دارد.

مرد جوان آنقدر زیر آب ماند که رنگش به کبودی گرایید و بالاخره توانست خود را خلاصی بخشد.همین که به روی آب آمد، اوّل کاری که کرد آن بود که نفسی بس عمیق کشید و هوا را به اعماق ریه فرو فرستاد.

سقراط از او پرسید، “زیر آب که بودی، چه چیز را بیش از همه مشتاق بودی؟"  گفت، “هوا."سقراط گفت، “هر زمان که به همین میزان که اشتیاق هوا را داشتی موفقیت را مشتاق بودی، تلاش خواهی کرد که آن را به دست بیاوری؛ راز دیگر ندارد.”