میلاد باسعادت شکافنده ی دانش نبوی و وارث علم علوی حضرت امام محمد باقر (ع) بر جویندگان طریق معرفت خجسته باد. امام محمدباقر(ع) : اَتقَى النّاسِ مَن قالَ الحَقَّ فیما لَهُ وَعَلَیهِ باتقواترین مردم، کسى است که در آنچه به نفع یا ضرر اوست حق ‏را بگوید.( نهج الفصاحه)

زیاد از روی اعتقاد کامل بگویید ” استغفرالله” هیچ چیز شما را منصرف نکند ، غیر از ضروریات و واجبات تا کلیه ی ابتلائات رفع شود ، بلکه بعد از رفع آنها هم بگویید ( استغفرالله) برای اینکه امثال آنها پیش نیاید …واگر دیدید رفع نشد یا ادامه نداده اید یا آنکه با اعتقاد کامل نگفته اید …والله اعلم.( آیت الله محمدتقی بهجت - ره)

يا مقلب القلوب و الابصار يا مدبر الليل و النهار يا محول الحول و الاحوال حول حالنا الي احسن الحال.

هزار شکر که آمد بهار و رفت خزان * ز فيض مقدم گل شد جهان پير، جواننوروز، فرصتى است تا انسان به اصلاح امور روحى خود بپردازد. تحويل هر سال جديد شمسى - كه با نوعى تحول در عالم طبيعت مصادف مى‏باشد - فرصتى است تا انسان به تحول درونى و اصلاح امور روحى، معنوى، فكرى و مادى خود بپردازد. اين دعاى شريفى كه به ما تعليم داده‏اند تا در آغاز سال بخوانيم، درس همين تحول است.

در اين دعا، از خداى متعال درخواست مى‏كنيم كه در حال و وضعيت روحى و نفسانى ما، تحول و دگرگونى مباركى را ايجاد كند. ايجاد تحول، كار خداست؛ اما ما موظفيم كه براى اين تحول در درون و در زندگى خود و در جهان، اقدام و تلاش كنيم و همت بگماريم». (پيام نوروزى رهبر انقلاب، فروردين 1369)

«ما در دعاى آغاز تحويل، از خداى متعال مى‏خواهيم كه حالمان را به بهترين حال برگرداند. اين تغيير و تحول، يكى از بزرگ‏ترين اسرار حركت تكاملى انسان است كه اسلام ما را به آن امر كرده و دستور داده است؛ مخصوص كسان خاصى هم نيست. مبادا كسى خيال كند كه تغيير حال، از آن كسانى است كه طبق معيارهاى اسلامى، دچار بدحالى‏اند؛ حتى كسانى كه حال و اخلاق نيكى دارند، چون بهترين نيستند، از خدا مى‏خواهند كه به سمت بهترين حركت كنند.

ما، هر كه هستيم، هر جا هستيم و در هر مرتبه‏اى از دانش، معرفت، كمال و اخلاق انسانى قرار داريم، بايد از خدا بخواهيم كه حالمان را نيكوتر كند و ما را به سمت كامل‏تر شدن پيش ببرد». (پيام نوروزى رهبر انقلاب، فروردين 1372)نو بهار است، در آن کوش که خوش دل باشي * که بسي گل بدمد باز و تو در گِل باشي

پيامبر گرامي اسلام (ص) مي فرمايد: «هر گاه که بهار را مي بينيد، مرگ و حشر و نشر قيامت را ياد کنيد».

انسان با ياد مرگ و قيامت، مي تواند از غفلت به در آمده، همچون درختي که در بهار جوانه و شکوفه مي زند، کمالت را در درون خود شکوفا کند؛ از بهار بياموزد و به همراه لباس نو، روحش را نو و زيبا کند؛ زيرا تن آدمي شريف است به جان آدميت * نه همين لباس زيباست نشان آدميت بايد از نوشدن طبيعت درس گرفته و اصلاح و خودسازي را در رأس برنامه‌ها قرار داد.با فرا رسيدن بهار که آيينه رحمت، عظمت و قدرت الهي در تحول طبيعت است؛ بايد با همدلي، تحكيم پيوندهاي اجتماعي و خانوادگي، وحدت و انسجام به فعاليت‌هاي سال جديد پرداخت.

سلام قولامن رب الرحیم- سلام علئ موسى و هارون- سلام علئ ابراهیم- سلام علئ نوح فى العالمین- سلام علئ المرسلین

سلام علی آل یاسین- سلام هی حتى مطلع الفجر

هر روز صبح که از خواب بیدار می شوید ، قصد جدی کنید که هر عملی که پیش می آید رضای خدا را مراعات خواهم کرد ، آن وقت در هر کاری که می خواهید انجام دهید ، نفع آخرت را منظور خواهید داشت و همین حال را تا شب وقت خواب ادامه خواهید داد……این روش ، کلید نجات و رستگاری است.

  ایستاده بود پشت همین در ! تکیه داده به همین دیوار و در را روی پیامبری باز کرده بود که هر صبح پیش از مسجد می آمد که بگوید : ” پدرت فدایت دخترم “

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده به همین دیوار و در را روی پیامبر باز کرده بود که هر غروب می آمد که بگوید : ” شادی دلم ” ، ” پاره تنم” .

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده به همین دیوار و در را روی پیامبری باز کرده بود که می خواست برود سفر و آمده بود زیر گلوی او را ببوسد.

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده به همین دیوار و در را روی پیامبری باز کرده بود که پی ” کسانی یمانی” می گشت تا در آن آرامش یابد.

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده به همین دیوار و در را روی پسرش حسن (ع) باز کرده بود ” جدت زیر کساست ، برو نزدیک ”  

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده بود به همین دیوار و به حسین (ع) خسته از راه آمده ، گفته بود ” نور چشمم” ، ” میوه ی دلم ” ، ” جد و برادرت ” زیر کسایند.

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده به همین دیوار و در را روی علی (ع) باز کرده بود . روی علی (ع) که بی تاب می گفت ” بوی برادرم محمد (ص) می آید ” .

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده بود به همین دیوار ، یعنی آیا در را روی جبرئیل خودش باز کرده بود ؟

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده بود به همین دیوار و تنها گلیم زیر پایش را بخشیده بود .

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده بود به همین دیوار و گردنبند  یادگاری را کف دستهایش دراز کرده بود سمت فقیری که از این همه سخاوت گریه می کرد.

ایستاده بود پشت همین در ، تکیه داده بود به همین دیوار و پارچه ای کشیده بود روی سرش چون حتی چادرش را بخشیده بود. ……..

  روی شیشه نوشته ” قیمت ها شکسته شد ” ما پشت ویترین صف می کشیم تا شاید کلاهی یا پیراهنی را ارزانتر از آنچه می ارزد بفروشند ، صف میبندیم . از هر کدام دو تا می خریم برای روزهای مبادایی که گاهی اصلا نمی آیند.

مردی گنجی را حراج کرده است . گنجی را بی بها می فروشد.گفته لازم نیست چیزی بدهید یعنی اگر گفته بود لازم است ، ما چیزی در خور این معامله نداشتیم . گفته فقط ظرف بیاورید. ظرف!

حجمی که در آن بشود چیزی ریخت. گنجایش گنج . هیچ کس نمی آید . هیچ کس صف نمی بیندد. مرد فریاد می زند ” کیلاً بغیرٍ ثمنٍ لو کان لهُ وعاءٍ “بی بها پیمانه می کنم اگر کسی را ظرفی باشد ” وظرف نیست و گنجایش گنج در هیچ کس نیست.

ما از کنار این حراج بزرگ ، خیلی ساده می گذریم و می دویم سمت جایی که جورابی را به نصف قیمت معمولش می فروشند. ظرف های ما ، این دل های انگشتانه ای است. چی در آن جا می شود که او بخواهد بی بها به ما ببخشد ؟ ما به اندازه یک پیاله گندم عشق هم جا نداریم. کف دستی دانایی اگر در ما بریزند پر می شویم. سرریز می شویم و غرور از چشم ها و زبان هایمان بیرون می تراود.

با ما چه کند این مرد که گنجی را حراج کرده است؟

گم شده ایم. سرگردان در کوچه های زمین ! نشانی در دست ، مبهوت به تمام درهای بسته نگاه می کنیم. هیچ کدامشان شبیه دری نیستند که ما گم کرده ایم…………