تذکر اخلاقي استاد سيد مجتبي نور مفيدي در درس خارج اصول(20/12/1396 )

اميرالمؤمنين می فرمايد: «مِنْ كَمَالِ السَّعَادَةِ السَّعْيُ فِی صَلَاحِ الْجُمْهُورِ»
کمال سعادت آدمی به اين است که در راه صلاح مردم و عامه و توده های مردم تلاش و کوشش نمايد.
اين نکته بسيار مهمی برای تحريک حس مسئوليت آفرينی برای همه انسان ها است. مسئوليت نسبت به سرنوشت ديگران، حساسيت نسبت به عاقبت ديگران، بسيار مهم است. اميرالمومنين می فرمايد: يکی از اموری که سعادت با آن کامل می شود تلاش برای صلاح جمهور است، اگر اين حس مسئوليت نسبت به جامعه در همه ما باشد، هم سعادت برای خودمان است و هم برای ديگران.

ادامه مطلب :

اميرالمومنين نسبت به کسی که ساعی در صلاح جمهور است اين سخن را می فرمايد. ايشان می فرمايد: تلاش برای صلاح جمهور يعنی آن چه که برای مردم شايسته و مفيد است، اگر کسی اين کار را کند کمال سعادت برايش پيدا شده است.
انسان ها دو دسته اند دسته اول کسانی هستند که فقط به صلاح خودشان فکر می کنند، مثل اکثر مردم. و دسته دوم به صلاح جمهور فکر می کنند، نه تنها به صلاح جمهور فکر می کنند بلکه برای صلاح جمهور و در جهت صلاح جمهور تلاش می کنند. اين طور نيست که فقط به صلاح خودشان فکر کنند و فقط سعيشان برای صلاح خودشان باشد. البته اين نيز خوب است، اگر کسی صلاح را درست تشخيص دهد و برای صلاح خودش حرکت کند مهم است؛ ولی مهم تر اين است که انسان دغدغه صلاح جمهور را داشته باشد و اين کمال سعادت برای انسان است.
حالا اين صلاح يک معنای عامی دارد: صلاح از مراقبت نسبت به دين و عقيده و فکر و روح مردم گرفته تا خيلی از مسائل ديگر را شامل می شود، همه چيز، ارتقاء اخلاقيات، اعتقادات، باورها، رفتارها همه به صلاح جمهور مربوط می شود. کسی که تلاش می کند برای اين که مردم علم و دانش و معرفتشان بالا رود، کسی که تلاش می کند برای اين که غمی را از دل مردم بردارد، کسی که همت می کند تا گرهی از کار کسی باز کند، منبری و سخنرانی که اخلاقيات را در جامعه انتشار دهد، کسی که دل ها را به هم نزديک کند، مردم را با هم مهربان تر کند، جلوی دشمنی و کينه توزی را بگيرد اين ها هم مربوط به صلاح جمهور است. کسی که برای ارتقاء وضع معيشت مردم تلاش می کند، کسی که جلوی دست اندازی ها و اشتباهات افراد را می گيرد، کسی که برای جمهور سرمايه اخلاقی و سرمايه اقتصادی واجتماعی و فرهنگی و سياسی را فراهم می کند کمال سعادت را دارد.
پس اين که عرض کردم احساس مسئوليت را تحريک می کند برای اين است که اگر انسان بداند که اين سعادت من است که برای ديگران تلاش می کنم، با اين نگاه چقدر دلسوزانه و مخلصانه و بدون انتظار مزد و پاداش و بدون انتظار تشويق اين کارها را انجام می دهد در اين راه از نا ملايمات و سرزنش ها و زخم زبان ها و مسائلی از اين دست نمی هراسد، او سعادت خودش را در اين می بيند که در اين راه حرکت کند. اگر سعی در راه صلاح جمهور سعادت باشد ديگران چه بفهمند و چه نفهمند و چه آن را حمل بر معنای صحيح کنند و چه حمل بر معنای صحيح نکنند، می گويد اين کار را انجام می دهم چون کاری است که سعادت من در آن است.