ای صحراها وامدار گستردگی اندیشه تو!
ای نامت عمیق‏ تر ازدریا!

فرشتگان، با دیدنت به راز آفرینش انسان پی بردند
چرا که ایمان را، عشق را، صداقت و صمیمیت را،
بخشش و سخاوت را و مدارا و شجاعت را در هیأت یک انسان دیدند.

ای روح متلاطم خروشان،
ای پیشانی تو به بلندای افق!
ای بر دمیده از مشرق نور،

ای که در عصر قساوت تکنیک، در عصر توحّش مدرن،
در قرن مجسمه‏ های بی‏روح، در قرن آد م‏های کوکی،
ساعت‏های دیواری و شمّاطه‏ دار منظم بی روح؛
دست مهربانِ نوازشی و لبخند سرشار از طراوتی!
در نگاهت یخ قرن ذوب می‏شود
و در نسیم رفتارت هوای عشق می‏وزد.

ای که در قرن التهاب و هراس و عصیان و خشم و اضطراب،
در قرن اتم و ماشین عصر خلأ روحی و از خود بیگانگی و یأس و دلمردگی و التهاب
و احساس خفقان روح و در قرن قندیل‏های یخ بلندترین حماسه ‏سرای عشقی!

در میان نقش‏های بی‏رنگ امروز، نقاش عطوفت و مهری!
در میان قرن سرسام، قرن بهت و بی‏باوری، نویسنده نوری! شاعر شور و شعوری.
ای که در میان خانه ‏های خسته مغموم، ای در میان کوچه‏ های سرد سیمانی،
بنا کننده حوض سبز ماهی‏ها و برافرازنده گنبد نیلگون اخلاصی!

در میان نقش‏های بی‏رنگ امروز، نقاش عطوفت و مهری!
در میان قرن سرسام، قرن بهت و بی‏باوری، نویسنده نوری! شاعر شور و شعوری.
ای که در میان خانه ‏های خسته مغموم، ای در میان کوچه‏ های سرد سیمانی،
بنا کننده حوض سبز ماهی‏ها و برافرازنده گنبد نیلگون اخلاصی!

ای که در زمان مرگ نیلوفر و خواب شبدر،
باران خوش بر پیکر سرو و لبخند مهر بر چهره یاسی!
در باغچه ‏ها، گل مهر می‏کاری، درختان گیلاس و سیب، دستان تو را می‏بوسند
و در شکوفه‏ زاران نگاهت، ساقه‏ های طلایی گندم قد می‏کشند.

تو در همه ‏جا، در دل حفره ‏های عمیق معدن، در میان سواحل خزر،
در گرگ و میش صبحگاهان، در میان مزرعه و گندمزار،
در کارخانه‏ ها، در مغازه ‏ها در ادارات، در خانه‏ ها، در کنار فرزندان
،در همه‏ جای شهر و روستا، مهر می‏کاری و عطوفت درو می‏کنی،
کینه را از دل‏ها می‏شویی، و همچون آفتاب به شب‏های تار و فشرده بیگانگی
نور و گرمای وحدت می‏ بخشی.