حضرت آیت الله نورمفیدی در خطبه دوم نماز جمعه این هفته(98/8/3)

امام رضا (ع) فرمودند: إنّ العبدَ إذا اختارَهُ اللّه ُ عزّ و جلّ لاُمورِ عبادِهِ شَرحَ صَدرَهُ لذلكَ ، و أودَعَ قلبَهُ يَنابِيعَ الحِكمةِ، و ألْهَمهُ العِلمَ إلهاما ، فلَم يَعْيَ بعدَهُ بجوابٍ و لا يَحيرُ فيهِ عنِ الصّوابِ:

هرگاه خداوند عزّ و جلّ بنده اى را براى [اداره] امور بندگانش برگزيند براى اين امر به او شرح صدر عطا مى‌كند، چشمه‌هاى حكمت را در دلش جارى مى‌سازد و به او علم و دانش الهام مى‌فرمايد كه از آن پس، از پاسخ هيچ چيز درنمى‌ماند و در يافتن راه درست سرگردان نمى‌شود.

ادامه مطلب :

خدا وقتی بنده‌ای را برای امور مردم انتخاب می‌کند، ابتدا خدا به او شرح صدر می‌دهد که هر چیزی را شنید ناراحت نشود، فوری تکفیر نکند. هرچند حرف ضد خدا. کسی را که خداوند انتخاب می‌کند برای امامت مردم، در قلبش چشمه‌های حکمت را می‌جوشاند. دانش را به او الهام می‌کند و دیگر در جواب هیچ چیز در نمی‌ماند و ناتوان و عاجز نمی‌شود. هرچه مطرح شود می‌تواند جواب بدهد. در رسیدن به حق هم حیران نمی‌شود. این هم روایت خود حضرت امام رضا (ع) است. کسی که امام جامعه می‌شود باید چنین خصوصیاتی داشته باشد. هر که می‌خواهد بیاید و وارد میدان مناظره و سخن بشود و هرچه هم دلش بخواهد بگوید اما خداوند این امام را حفظ می‌کند و چشمه‌های حکمت را از قلبش به زبانش جاری می‌کند. این نکته را هم باید از امام رضا (ع) یاد بگیریم. جوان‌های ما، حوزه‌های علمیه ما و دانشگاه‌های ما باید این را یاد بگیرند تا بتوانیم مقدمات ظهور حضرت ولی‌عصر را هرچه بیش‌تر در این میدان هم فراهم کنیم.

خداوندا ما را از پیروان راستین پیامبر (ع) و از پیروان اهل‌بیت رسول خدا تا آخرین روز زندگی‌مان قرار بده و با همین رابطه‌ی پیروی از بزرگواران دین ما را فردای قیامت محشورمان کن و نوری را که در قرآن وعده دادی،

يَوْمَ تَرَى الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ يَسْعَى نُورُهُمْ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَبِأَيْمَانِهِمْ بُشْرَاكُمُ الْيَوْمَ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ(حدید/12):

روزی که مردان و زنان مؤمن شعشعه نور ایمانشان پیش رو و سمت راست آنها بشتابد (و آنان را مژده دهند که) امروز شما را به بهشتی که نهرها زیر درختانش جاری است بشارت باد که در آن بهشت جاودان خواهید بود. این همان سعادت و فیروزی بزرگ است.

مؤمنان واقعی وقتی در روز قیامت وارد صحنه محشر می‌شوند، نوری از پیشاپیششان و از سمت راستشان در حرکت است که آنها را هدایت می‌کند. موتور این نور را باید در این دنیا راه انداخت. در این دنیا باید رابطه‌ای داشته باشیم که آن نور در پیشاپیش ما و سمت راست ما باشد. آن وقت یک عده‌ای هم می‌گویند ما در دنیا با شما بودیم، بایستید ما هم از نور شما کمی راهنمایی بگیریم. قرآن نقل می‌کند؛

يَوْمَ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِينَ آمَنُوا انْظُرُونَا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِكُمْ قِيلَ ارْجِعُوا وَرَاءَكُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا فَضُرِبَ بَيْنَهُمْ بِسُورٍ لَهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِيهِ الرَّحْمَةُ وَظَاهِرُهُ مِنْ قِبَلِهِ الْعَذَابُ(حدید/13):

و باز آن روز مردان و زنان منافق به اهل ایمان گویند: مشتابید و به ما فرصتی دهید تا ما هم از نور شما روشنایی برگیریم. در پاسخ به آنها گویند: واپس گردید (یعنی اگر می‌توانید به دنیا بازگردید) و از آنجا نور طلبید. در این گفتگو باشند که بین آن دوزخیان با اهل بهشت حصاری حایل گردد و بر آن حصار دری باشد که باطن و درون آن در، بهشت رحمت است و از جانب ظاهر آن عذاب جهنم خواهد بود.

تاریک و حیران‌اند نمی‌دانند چه باید بکنند. جواب مؤمنان به منافقان این است که اگر این نور را می‌خواستید باید از دنیا با خودتان می‌آوردید. اینجا دیگر نمی‌شود ما هم دیگر نمی‌توانیم به شما نور بدهیم.