با نگاهی به شرایط روزه داری در می یابیم که این برنامه هدفی جز تربیت انسان و آسمانی کردن او ندارد . عادت به روزمره گی و برخورداری از لذت هایی چون خوردن ، نوشیدن ، لذت های جنسی ، آزادی در گفتار و … خداوند با دعوت به روزه ، مقامی دیگر از انسانیت را پیشنهاد می دهد ، انسانیتی رها از اسارت تن و خواهش های درونی . انسانیتی که با گذار از موانع ساده به دست می آید . چشم پوشی از آنچه تاکنون به راحتی بهره مند بوده آن هم برای مدتی معین . تلاش برای خدایی شدن . شکستن دیوار عدت هایی که مانع انس با معنویات است و انسان را از ترقی و تعالی باز می دارد .

برتر از بهشت
امام علی (ع) در باره اهمیت مسجد فرمود : نشستن در مسجد برای من بهتر از نشستن در بهشت است ، زیرا در بهشت خشنودی خودم و در مسجد خشنودی پروردگارم در پی است . بر این اساس سفارش شده که در مساجد ، مومنان جز به ذکر خدا و عبادت ، به کار دیگری نپردازند ، زیرا کسی که در مسجد بنشیند ، با خدای خود نشسته است ، از این رو حق این است که جز سخن خیر نگوید .