- ابن‏مسعود نقل مى‏كند كه، ديدم على بن ابى‏طالب ( عليه‏السلام ) را كه مشغول نماز است و در ركوع و سجودش مى‏گويد: «اللهم بحق محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم عبدك، اغفر للخاطئين من شيعتى»
( پروردگارا، به حق بنده‏ى مقربت محمد خطاكاران از شيعيان مرا ببخش. )

از نزد او خارج شدم و به محضر رسول خدا ( صلى اللَّه عليه و آله و سلم ) شرفياب شدم. ايشان را در حال نماز يافتم. ديدم كه رسول خدا ( صلى اللَّه عليه و آله و سلم ) در نماز خود مى‏گويد:
«اللهم بحق على عليه‏السلام عبدك اغفر للخاطئين من امتى»
( خداوندا، خطاكاران از امت مرا، بحق على بنده‏ى مقربت ببخش. )

از آنچه ديده بودم، در من وحشت و ترديد بزرگى ايجاد شد. وقتى نماز رسول خدا به پايان رسيد، خطاب به من فرمودند:
اى پسر مسعود، آيا كافر شدى بعد از آنكه ايمان آورده بودى؟

عرض كردم : ابداً چنين نيست يا رسول‏اللَّه، بلكه ديدم على ( عليه‏السلام ) را كه خداوند را به حق شما طلب مى‏كرد و شما را ديدم كه خدا را به حق على ( عليه‏السلام ) مى‏خوانديد . پس ترديد كردم كه كداميك از شما نزد خداى عزوجل برتريد.

پيامبر فرمودند: اى پسر مسعود ، بنشين.

پس من در مقابل رسول خدا نشستم.

آن حضرت فرمودند: خداوند من و على ( عليه‏السلام ) را از نور عظمت و بزرگى خود خلق كرد ، هزار سال قبل از آنكه ساير خلائق را بيافريند . زمانى كه هيچ تسبيح و تقديسى وجود نداشت .

پس نور مرا شكافت و از نور من آسمانها و زمين را آفريد به خداى تبارك و تعالى قسم كه من از آسمانها و زمين برترم.

و چون نور على ( عليه‏السلام ) را منتشر ساخت عرش و كرسى از نور او خلق گرديد ؛ به پروردگار قسم كه على ( عليه‏السلام ) از عرش و كرسى افضل است.

سپس نور حسن ( عليه‏السلام ) را باز كرد و لوح و قلم از نور حسن ( عليه‏السلام ) به وجود آمد و به خدا قسم كه حسن ( عليه‏السلام ) از لوح و قلم نيز برتر است.

و چون هستى را از نور حسين ( عليه‏السلام ) معطر كرد،  بهشت و حوريان زيباروى از نور او پديدار گشتند؛ واللَّه حسين از حورالعين برتر است.

سپس همه‏ى هستى از شرق تا به غرب تاريك ماند. ملائكه بر پروردگار از آن همه تاريكى و ظلمت شكايت كردند و خواستند كه پروردگار تاريكى را از ايشان برطرف كند. پروردگار در اجابت خواسته‏ى آنان كلمه‏اى فرمود، از آن كلمه روحى خلق گرديد، سپس كلمه‏اى ديگر فرمود و از آن كلمه نورى خلق شد پس آن نور را به آن روح اضافه كرد و آن را در بلندترين مكان عرش قرار داد . همه‏ى عالم از شرق تا به غرب نورانى شد. آن روح آميخته به نور خلق شده از لطف پروردگار كسى نيست ، جز فاطمه زهرا ( عليهاالسلام ) و به همين دليل او را زهرا ناميدند زيرا نورش آسمانها را روشن ساخت.

۲- پیامبر اکرم فرمودند :

“ آفریدگار هستی نور فاطمه ( سلام الله علیها ) را به سان مشعلی فروزان آفرید . و آن را بر کنگره های عرش آویخت و آن گاه بود که آسمان ها و زمین های هفتگانه به نور او نورباران گردد و به همسن جهت او زهرا نامیده شد . “

بحارالانوار / ج ۴۳ / ص ۱۷