آقای حکیمی  در این جلسه با اشاره به مقام والای امام حسین (ع) که هم قهرمان سیاست و جهاد است و هم قهرمان عرفان و عشق ورزیدن با خدا و بندگی عاشقانه  اظهار نمودند:  دو اثر مهم  حضرت ، عاشورا و دعای شریف عرفه است.دعای عرفه  و دعای زیارت جامعه کبیره منطبق با دو رکن عرفان اسلامی هستند. زیارت جامعه کبیره در بحث ولایت و انسان کامل است و دعای شریف عرفه پیرامون توحید و وحدت وجود و خداشناسی عارفانه است.

 آقای حکیمی با بیان این مقدمه که رابطه انسان با خدا به دو گونه می باشد اول: رابطه وجودی که از نظر وجودی، موجودات فقیر به ذات بوده و خداوند غنی به ذات است و دوم  : رابطه قلبی که انسان شیفته ی خداست و رابطه بندگی عاشقانه با خدا دارد بیان داشتند: دعای عرفه دارای دو بخش می باشد که بخش دوم دعای عرفه از بخش اول آن عرفانی تر، عمیق تر و زیباتر است که در بخش دوم این دعا ، رابطه وجودی انسان با خدا مطرح شده است .امام حسین (ع) در این دعا می فرمایند: الهی انا فقیر فی غنای …..، ما فقیر به ذات هستیم و و جود ما عین فقر است ، آیه 15 سوره فاطر نیز اشاره به فقروجودی  انسان در برابر خدا دارد و همچنین آیه 16 ق اشاره به همین مطلب دارد.خداوند باید وجودش را به ما بدهد تا ما وجود پیدا کنیم.مولوی رابطه انسان با خدا را  چنین بیان می کنند: در دو چشم من نشین ای آنکه از من ، من تری                  تا قمر را وانمایم کز قمر روشنتری . با توجه به بیان مولوی، خدا نسبت به انشان ا خودش ، خودی تر است.( نحن اقرب من حبل الورید)   

وی همچنین افزود: در استجابت دعا زمان، مکان ، صلوات و یقین و …تاثیر دارد و باید دارای آداب دعا رعایت شود تا دعا به اجابت برسد .با توجه به مضامین و عبارات دعای شریف عرفه به خوبی بدست می آید که سراسر ادب و خضوع در پیشگاه خداوند متعال است که از جمله این آداب خشوع در برابر خداوند است که باید در دعا عظمت خداوند درک شود . ائمه در هنگام دعا رنگ چهره شان ،عوض می شد ( چون برآورد در میان دل خروش                اندر آمد بهر بخشایش به جوش) تا از عمق دل خدا را نخوانیم دعا به اجابت نمی رسد ، لذا یکی از آداب استجابت دعا ، حضور قلب است که نه تنها در دعا بلکه در سایر عبادات  لازم است. به طوری که در روایتی از امام باقر(ع) آمده : آن مقداری از نماز مورد قبول است که در آن حضور قلب باشد.امام حسین (ع) در دعای عرفه ما را دعوت می کنند به اینکه سعی کنیم با تهذیب و خودسازی به آنجا برسیم که خود خدا را ببینیم و جز او نبینیم.