امير المؤمنين علی (ع) مي‏فرمايند: «أَشَدُّ الذُّنُوبِ‏ مَا اسْتَخَفَ‏ بِهِ صَاحِبُهُ» [1]

شايد در ذهن ما شدت گناه و بزرگی گناه فقط محصور باشد به برخی گناهان و آنچه در دايره شرع تبيين شده؛ مثل شراب خواري، زنا، خوردن مال يتيم و ظلم که از محرمات شرعيه و گناهانی هستند که عقاب و عذاب دردناکی برای آنها مطرح شده، اگر به جامعه دينی هم مراجعه شود در بين همه فرق اسلامی به هر حال يکسری از گناهان به عنوان گناهان بزرگ مطرح هستند، اما يک نکته لطيفی که در اين روايت وجود دارد و امام (ع) آن را فرمودند و بسيار هم مهم است اين است که شديدترين گناهان آن گناهی است که صاحب آن، آن را کوچک بشمارد.

سرش اين است: کسی که گناه را کوچک مي‏شمارد، جرأت بر تجری و نافرمانی در او تقويت مي‏شود؛ معلوم است يک شخصی که مشغول به تحصيل در حوزه هست هيچ وقت هيچ کدام از گناهان کبيره را از جمله شراب خواری مرتکب نمي‏شود اما در مورد برخی گناهان صغيره اين زياد اتفاق مي‏افتد که آنها را کوچک مي‏شمارد گناهانی مانند تهمت، غيبت، دروغ و يکسری از گناهان را کوچک مي‏شماريم که اگر اين گناهان کوچک شمرده شوند مطمئن باشيد که جسارت انسان را در برابر مولا و خداوند بيشتر مي‏کند و وقتی قبح يک گناهی بريزد آن عبد هر گناهی را مرتکب مي‏شود. همه کسانی که بدترين کارهای ممکن مانند قتل و کارهای فجيع و زشت را انجام مي‎دهند از ابتدا که در اين مرحله نبوده‏اند بلکه با انجام کارها و گناهان کوچک و به ظاهر کوچک و کوچک شمردن آنها جرأت و جسارت پيدا کردند و به اين نقطه رسيدند.

لذا بايد هر گناهی را بزرگ شمرد و از هر گناهی بايد توبه کرد که اين توبه باب لطف و عنايت خداوند را به روی ما باز نگه مي‏دارد. اما اگر توبه نشود و گناه کوچک و بی اهميت شمرده شود طبق فرمايش حضرت امير(ع) شديدترين گناهان خواهد بود. کوچک شمردن گناه آثار بسيار مخرب و خطرناکی بر روح انسان دارد و باعث مي‏شود انسان خودش را مصون بداند و گنه کار نداند و گمان کند گناه مرتکب نمي‏شود و آنگاه روز به روز اعمالی را که به زعم او مهم نيست انجام مي‏دهد و اين باعث مي‎‏‏شود که در يک سراشيبی قرار بگيرد که آخر و عاقبت آن معلوم نيست. إن شاء خداوند به همه ما توفيق ترک گناه و معصيت را عنايت بفرمايد.

«الحمد لله رب العالمين»


[1] . بحار الانوار، ج73، ص364، حديث 96.

موضوعات: معرفی اساتید
[چهارشنبه 1393-08-28] [ 01:25:00 ب.ظ ]