عقل گر داند دل در بند زلفش چون خوش است

عاقلان دیوانه گردند در پی زنجیرها

علاقه ومحبت ما به اشخاص واشیا غالبا بخاطر نیاز ما به آنها ست اما ذات بی نیاز حق تعالی با بندگانش عشق ورزی می کند ودوستشان دارد بی آنکه احتیاجی به آنها داشته باشد که ضرری از او دفع کنند یا نفعی به برساند .

این محبت چنان است که اگر بنده دریابد از شوق بمیرد وبقول حافظ عاقلان دیوانه زنجیری شوند.

در حدیث قدسی درمورد آنان که به او پشت کردند ونا فرمانی اش کردند می فرماید:(اگر آنان که از درگاه من روی بر تافتند می دانستند چقدر برآنان مشتاق ودر انتظار بازگشت آنانم هر آینه از شوق جان می سپردند و بند بندشان از هم میگسیخت.)

خدایا تو که بابدان اینگونه ای پس با نیکان چگونه ای؟

اما در مود خوبانش فرماید :(هر آنکه مرا بخواهد مییابد وهر آنکه مرا یافت می شناسد  وهرآنکه مرا شناخت دوستم می دارد وهرآنکه دوستم بدارد عاشقم می گردد وهرآنکه عاشقم شد من نیز عاشقش شوم هرکس که من عاشقش شوم او را بکشم هرکس را من بکشم خونبهایش با من است هرآنکس خونبهایش با من است من خود خونبهایش هستم)

چقدر این حدیث قدسی برازنده شهیدان است اما ماکجا هستیم؟

تهیه کننده:طالب کوی یار