امير المؤمنين (ع) به اذعان همه صحابه افضل صحابه پيامبر (ص) است، جدا از اينکه وصی پيامبر (ص) است و اولين مردی بوده که به پيامبر (ص) ايمان آورده و تا آخرين لحظه همراه پيامبر (ص) بود به اذعان عالمان و بزرگان اهل سنت افضل صحابه پيامبر (ص) هم بوده است تا جايی که حتی کسانی که غاصب حق اميرالمؤمنين (ع) بوده‏اند در فضائل او احاديث و مطالب زيادی را نقل کرده‏اند، صرف نظر از معاويه که به خاطر اينکه اساساً ايمان نداشت و شيفته قدرت و شهوت بود و دستگاه جعل او احاديث زيادی را عليه علی (ع) جعل کردند به اذعان خلفاء ثلاثه اميرالمؤمنين (ع) افضل صحابه پيامبر (ص) بوده است. وقتی شما به جوامع روايی اهل سنت هم مراجعه مي‏کنيد مي‏بينيد فضائل و ويژگي‏هايی برای اميرالمؤمنين (ع) ذکر شده که برای هيچ يک از صحابه نقل نشده است. اميرالمؤمنين (ع) در همه لحظات زندگی به دنبال جلب رضايت الهي، تقويت دين خدا و عمل به تکليف و وظيفه بود، اينکه در سخت‏ترين شرائطی که بر او مي‏گذشت تحمل و صبر مي‏کرد خيلی مهم است، اينکه انسان در شرائط عادی همراه دين خدا و ياور دين خدا باشد فی نفسه ارزشمند و فضيلت است ولی جوهر انسان‏ها در شرائطی معلوم مي‏شود که همراهی دين خدا آميخته با مشکلات باشد، حمايت دين خدا و پيامبر خدا در شرائط عادی و پيروزی نه تنها مشکلی ندارد بلکه چه بسا مزايايی هم داشته باشد، عده‏ای در شرائطی که در سايه حکومت اسلامی از مواهب آن بهره‏مند مي‏شدند همراه پيامبر (ص) بودند که اين نوع همراهی هم خوب است اما ارزش و فضيلت يک شخص اين است که در سختي‏ها و شدائد همراه پيامبر (ص) باشد و علی (ع) کسی بود که در سخت‏ترين شرائط فداکارانه همراه پيامبر (ص) بود و حتی بعد از رحلت پيامبر (ص) که مورد هجمه قرار گرفته و همسر او مورد هتک حرمت واقع شد به خاطر حفظ دين الهی و جلب رضايت الهی بر اين مشکلات صبر کرد و هيچ گاه اين امور تأثيری در اعمال و رفتار ايشان نداشت، حتی در جنگ خندق وقتی عمرو بن عبدود آب دهان بر صورت اميرالمؤمنين (ع) انداخت ديدند حضرت (ع) برخاست و دور ميدان دوری زد و دوباره برگشت و سر او را از بدن جدا کرد تا خشمش فرو نشيند و نکند ذره‏ای ناخالصی در اين امر باشد و خشم و غضبش در آن دخيل باشد، اگر اعمالی که انسان انجام مي‏دهد رنگ خلوص داشته باشد و در مسير آخرت باشد ماندگار مي‏شود و باعث رفعت و کمال انسان مي‏شود و در عالم قبر و قيامت از انسان دست‏گيری مي‏کند، پس اميرالمؤمنين (ع) مظهر تمام فضائل و کمالات اخلاقی است اما اگر بخواهيم يک عامل برجسته و يکی از فضائل مهم ايشان را ذکر کنيم اين است که ايشان مظهر تسليم در برابر اراده و رضايت خداوند تبارک و تعالی بود و رضايت الهی را بر رضايت خويش مقدم مي‏داشت، ما بايد سعی کنيم خود را در اين جهت تقويت کنيم و در مسير رضايت الهی قدم برداريم، درست است که فاصله ما با اهل بيت (ع) زياد است اما اين بدين معنی نيست که ما نتوانيم در مسير آنها گام برداريم و رنگ و بوی علوی را به خود و اعمالمان بزنيم که هر چه بيشتر رفتار ما رفتاری علوی باشد قطعاً موجب جلب رضايت اميرالمؤمنين (ع) و ساير ائمه (ع) خواهد شد و قطعاً در اين دنيا برای ما موجب کمال معنوی خواهد شد و سعادت ابدی را به دنبال خواهد داشت.

«والحمد لله رب العالمين»