امام صادق(ع) فرموده­اند:«المؤمن يَحقِدُ مادام فی مَجلسه فإذا قام ذهب عنه الحِقد» [1] بنا به فرمايش امام صادق(ع) يکی از علامات ايمان اين است که مؤمن اهل حقد و کينه نيست. روايات ديگری هم به همين مضمون وارد شده که مي­فرمايد اگر در دل انسان حقد و کينه نباشد نشانه ايمان است. امام صادق(ع) مي­فرمايند: کينه و حقد مؤمن تا زمانی است که در مجلس حضور دارد اما وقتی از مجلس برخاست و بيرون رفت حقد و کينه هم از او زائل مي­شود. در مجلسی که سبب کدورت مي­شود و موجب يک سری تنفرها و کينه­ها مي­شود و گاهی دشمني­هايی در دل افراد نسبت به هم ايجاد مي­شود؛ مثلاً فرض کنيد کسی به حق يا ناحق رفتاری انجام مي­دهد يا سخنی مي­گويد که انسان خوشش نمي­آيد که اين کراهت و خوش نيامدن موجب مي­شود انسان در درون خودش آن محبتی که بايد و شايد نسبت به آن طرف نداشته باشد و تبديل به کينه و نفرت شود، از علامات ايمان اين است که اگر چنين حالتی در نفس انسان پيدا شد زود زائل شود؛ يعنی هر چه هست وقتی که از مجلس بيرون رفت تمام شود و چيزی در دلش باقی نماند. مؤمن هيچ وقت از برادر مؤمنش چيزی به دل نمي­گيرد، پس يکی از علامات ايمان اين است که انسان حقد و کينه برادر مؤمنش را در دل نداشته باشد و انسان برای پيشگيری از حقد و کينه و تنفر درونی بايد رفتار و گفتار ديگران را حمل بر صحت کند و سعی نکند برای رفتار و گفتار ديگران وجوهی را بتراشد که خود اين کار حقد و کينه و دشمنی را بيشتر کند بلکه تا مي­تواند بايد رفتار و گفتار ديگران را حمل بر صحت کند که اين حمل بر صحت کردن به مرور انسان را خوش بين مي­کند و اين خوش بينی به ديگران باعث مي­شود که انسان روابط سالمی با ديگران داشته باشد و راحت تر زندگی کند و آرامش بيشتری داشته باشد. انشاء الله خداوند متعال به ما توفيق دهد که حداقل مراتب پائينی از علامات ايمان را در خودمان ايجاد کنيم.

«والحمد لله رب العالمين»

[1] . تحف العقول، ح310.