يکی ورع و پرهيزگاری در خلوت، در انظار ديگران همه اهل ورع و تقوا هستند اما ورع واقعی به اين است که انسان در خلوت خدا را ناظر بر اعمال خود بداند ولی ما انسان­ها معمولاً برای نظر ديگران بيشتر از نظر خداوند متعال احترام قائليم، جلو ديگران کار حرام از ما سر نمي­زند اما در خلوت راحت­تر حرام و معصيت را مرتکب مي­شويم. دومين علامت اين است که انسان در حالی که تنگ­دست است صدقه بدهد وگرنه کسی که تمکن مالی داشته باشد و صدقه بدهد خيلی هنر نکرده است. سومين علامت اين است که در مصائب صبر کند و تا مصيبتی برای انسان پيش نيايد درجه ايمان او مشخص نمي­شود. چهارمين علامت اين است که وقتی که خشمگين مي­شود کظم غيظ کند، حليم و بردبار باشد وگرنه در شرائط عادی حليم بودن خيلی سخت نيست و پنجمين علامت برای مؤمن اين است که وقتی انسان مي­ترسد، راست بگويد وگرنه راست گويی در شرائط عادی که هيچ خسارتی را متوجه انسان نمي­کند خيلی مشکل نيست پس راست گويی وقتی سخت است که منافع انسان در خطر باشد و راست بگويد وگرنه اگر درجايی منافعش در خطر باشد دروغ بگويد مؤمن نيست که در روايت داريم که «الاعتياد بالکذب يورث الفقر» اگر دروغ در رفتار يک فرد عادت شود برای انسان فقر را به دنبال دارد و هم­چنين اگر در يک جامعه­ای دروغ شيوع پيدا کند آن جامعه مبتلا به فقر خواهد شد.

«والحمد لله رب العالمين»