حضرت خدیجه(س) بیست ‏وچهارسال با پیامبر زندگى‏ كرد و سرانجام دربستربیمارى افتاد. پیامبر(ص) كه بربالین او حاضربود، ضمن گفتگوى با وى فرمود: خدا تو را با مریم دخترعمران و آسیه دخترمزاحم برابرى داده‏ است.

وقتى روح خدیجه به سوى جهان جاودان پركشید پیامبرسخت گریست. چون درحجون قبرى برایش كندند، پیامبر خود به راه افتاد؛ همچنان كه اشك ازچشمانش مى‏ بارید داخل قبر شد و خوابید، افزونتر از قبل گریست و او را دعاكرد.آنگاه برخاست و با دست‏ خویش همسرش را درقبرگذاشت.چون درآن زمان نماز میت واجب نشده ‏بود، نماز بر وى خوانده‏ نشد.فاطمه، یادگارخدیجه گرد پدرمى ‏گشت، خود را به دامان او مى‏ آویخت، بهانه مادر مى ‏گرفت و دل دردمند پدر را آتش مى ‏زد. پیامبرجزسكوت چیزى نداشت؛ جبرییل نازل‏ شد و گفت: اى پیامبر، به فاطمه بگو خدا براى مادرت قصرى از لؤلؤ ساخته كه درونش آشكار است و درآنجا هیچ سختى و تلخى نیست.

به این ترتیب فرشته الهى پایان رنجها و محنتهاى خدیجه را اعلام‏ كرد.

محققان زمان وفاتش را سه‏ سال قبل ازهجرت مى‏دانند.در سال‏727ه.ق قبه‏اى بر قبر وى ساختند كه درسال 1344ه.ق به وسیله وهابیون ویران‏ شد.