«خانم مریم علیجانی »در ویژه مراسم دعای عرفه که با حضور کارکنان، اساتید و طلاب مجموعه حوزوی الزهرا سلام الله علیها گرگان و جمع کثیری از بانوان در همین مجموعه برگزار شد با استناد به حدیث ثقلین؛ از جمله سفارش نبی مکرم اسلام صلی الله علیه را تمسک به قرآن و اهل بیت اطهار علیهم السلام دانست و بیان داشت: دعای عرفه حاوی نکات و آموزه های معنوی و معرفتی بسیار زیادی است که تمسک به آن، تمسک به قرآن و ائمه معصومین علیهم السلام می باشد.

وی به بحث پیرامون آموزه های عرفانی در دعای عرفه پرداخت و در بیان معنای عرفان افزود: عرفان به معنای شناخت و معرفت به خداست، از آنجایی که هدف از خلقت انسان؛ رسیدن به معرفت الهی است لذا می طلبد که راه رسیدن به این مسیر شناخته شود که از راههای رسیدن به این معرفت، تمسک به قرآن و اهل بیت علیهم السلام است که بهره گیری از آموزه های عرفانی دعای عرفه از مصادیق تمسک به اهل بیت اطهار در جهت تقرب الی الله است.

کارشناس پژوهش مدرسه علمیه الزهرا(س) گرگان با تاکید بر این مطلب که آموزه های عرفانی باید از راه صحیح بدست آید اضافه کرد: امروزه با توجه به پیدایش عرفان های نوظهور در جامعه و القای افکار خود در قالب دین، ضروری است که مردم جامعه شناخت دقیقی از شاخصه های عرفانی دین پیدا نمایند تا ناخواسته جذب عرفان های کاذب نشوند.

خانم علیجانی در ادامه به بیان آموزه های عرفانی دعای عرفه پرداخت و توبه، فقر، رضا، ایمان، یقین، توکل، اخلاص، معرفت، توحید و …را از جمله آموزه های این دعای معرفتی دانست و گفت: امام حسین علیه السلام؛ مصداق بارز عرفان علمی و عملی بودند به طوری که بُعد علمی ایشان بر پایه معرفت شهودی استوار بوده و عرفان عملی ایشان در اقدام حضرت به جهاد مصلحانه نمایان است.

وی اظهار داشت: “توبه “نخستین مرحله سیر و سلوک ومقام عرفانی است که در فرازهای متعدد از این دعا بدان اشاره شده است. همچنین آیات و روایات متعددی  بر توبه و بازگشت از گناهان تاکید نموده است.

دبیر کانون دانش آموختگان این مدرسه عنوان داشت: دستیابی به مقام توبه و بازگشت از گناهان، منافع بسیاری در دنیا و آخرت بدنبال دارد که عبارتند از؛ بخشش گناهان، دوری از عذاب و مستحق شدن بهشت، گسترش روزی و تبدیل سیئات به حسنات است.

خانم علیجانی تصریح افزود: از دیگر آموزه های عرفانی دعای عرفه؛ مقام فقر است که سالک طریق باید برای دستیابی به کمال مطلوب بدان دست یابد که امام حسین علیه السلام در فرازهایی از این دعا بدان اشاره نموده است. در این مقام؛ عارف و سالک مرحله بی نیازی از غیر و نیازمندی به حق را تجربه می کند.

وی با اشاره به درجات فقر گفت: اولین درجه فقر؛ فقری است که در آن سالک دست از دنیا می کشد، به طوری که ذهن خود را از تمام امور دنیا خالی می نماید، اگر چیزی از دنیا نصیبش شد آن را می بخشد و اگر نصیبش نشد آن را طلب نمی نماید که به فقر زاهدان معروف است.

مبلغ این مدرسه تصریح کرد: دومین درجه فقر؛ فقر خواص است، بدین معنا که سالک حقیقت، درماندگی و اضطرار خود را می بیند و متوجه می شود هر حکمی که بر او جاری می گردد از خداست و با تمام وجود در می یابد که همه چیز فانی است جز ذات اقدس اله و به مقام فنا راه می یابد که ازمهم ترین فایده این مقام دوری از دچارشدن به خودپسندی ،عجب وکبر می باشد.