یکی از دلایل عقلی که علمای امامیه برای اثبات اصل نبوت ذکر کرده اند بر مبنای قاعده لطف است. «لطف، آن است که مکلّف، با آن، به فرمان برداری نزدیک تر و از انجام گناه دورتر شود.»

شیخ مفید نیز در تعریف قاعده لطف می گوید: لطف، عبارت است از آن چه که مکّلف، با آن، به فرمانبری نزدیک و از گناه دور می شود و در اصل توان مکلّف بر انجام تکلیف، مؤثّر نبوده و به حدّ اجبار نرسیده باشد:

بنابراین وقتی که انسان با ابزارهای مادی چون حس وشناخت عقلی نتواند به طور کلی از عوالم وحقایق سر نوشت ساز زندگی اش مثل جهان آخرت وراههای رسیدن به خوشبختی در جهان ابدی وپیمودن مسیر قرب الهی وهدف نهایی خلقتش و…آگاه شود پس نیاز است خدای تعالی هادیانی برای او بگمارد که امین وصادق وآگاه باشند پس چه کسی بهتر از انبیا که معصوم از خطا وموید به وحی والهام وتایید الهی هستند

بو علی سینا، در مورد ثبات نبوت از طریق قاعده لطف می گوید:

«جایز نیست که عنایت نخستین خداوند، یعنی علم خداوند به نظام خیر، منافعی همانند وجود مو بر پلکهای چشم و ابروها و فرو رفتن کف پاها و غیره را اقتضا کند ولی نبوت را که اساس و سرامد منافع بشری است را، اقتضا نکند» (ابوعلی سینا، الهیات کتاب شفا، ص 441 و 556)

نویسنده:طالب کوی یار