اشک خدا

بازهم دشت بلا گل داده است                                   درمیان اشک خدا افتاده است

باز هم حسرت به جان تب دار شد                                    کشتی نوح حسین درکار شد

باز پرپرمیشودغنچه بخواب                                     نم نم خون می چکدازدرناب

باز گودی روشن از نور دل است                               زینب ازغم ناظر این محفل است

بازبدبخت زمین وآسمان                                      سربرد توحید را درآن زمان

باز هم نافع رود دنبال آب                                            بی ثمر بودن کند او راکباب

بازمی سوزد حریمی درخیام                                        روضه زهرا تداعی شدتمام

با زتکبیر خدا برنیزه شد                                       صوت قرآنش نوای روضه شد

باز هم نیلی شده نیلوفری                                        قطره ی خون می چکد برمعجری

بازمهتاب دل اهل ولا                                        راه خودگم کرد در دشت بلا

خطبه زینب که جاری میشود                                        نطق مولایم گواهی می شود

نای او سوزی به جان ها زد تمام                                   این حرارات برجهان باشدمدام

این حرارات از دم سالاردین                                     می نشاند اهل دین را بریقین

باز هم زینب روایت می کند                                   از حسینش او حکایت میکند

یا حسین تو زاده آن کوثری                                      برعلی وفاطمه توگوهری

توهمان لعل گران احمدی                                     برهمه اهل زمان توسرمدی

ازسخنهای همان خاتون دین                             جمله مجلس گشت گریان حزین

باز گوید نور دیده دراعیان                       آن عقیله گوهر یکتا نشان

آن لب لعلی که بوسه زد نبی                             کی بود تاوان آن چوب جلی

ما به لطف ایزدی صابر بودم                             ازهمه ترس وتنش حائل بودم

ما زخواریها بری گشتیم وبس                                     بذرتان حاصل نداد وشد عبث

ما همه دست خدا را دیده ایم                                       صحبت از اوج فلک بشنیده ایم

اشک ریزان شد جماعت ازبیان                                     ازهمان تفسیر زیبا ونهان

از همان تفسیر که روشن نمود                                       شمع راه کربلاگلشن نمود

با ارادت بی شائبه تقدیم به استادم سرکار خانم میرکریمی

اول آذر 1392

دلنوشته :ز-میراحمدی