اسلام برای حفظ آبرو و حرمت و شخصیت مومنان اهمیت زیادی قائل است، تا آنجا که احترام مومن را از احترام کعبــــــــــه بالاتر می داند ” المومن اعظم حرمهً مِن الکعبه” چرا که آبرو سرمایه ارزشمندی است که در سایه یک عمر پاک زیستن و دوری از بدیها و رعایت ادب و اخلاق بدست می آید و برای شخص اعتماد بین دیگران پدید می آورد این سرمایه را باید حفظ کرد.آبرو داری و رازداری را باید از خداوند آموخت که به همه بدیهای پنهانی و اسرار و عیوب بندگانش واقف است  ولی پرده روی آنها کشیده تا آبروی  بندگانش نرود.در دعای کمیل است : “خدایا مرا رسوا نکن به سبب رازهای پنهان من که از آن آگاهی” اگر کسی در صدد کشف عیوب و رازهای دیگران باشد خداوند هم او را بی آّبرو می کند.چنانچه در فرمایش حضرت امیر(ع) است. در درجه اول انسان خودش باید مرافبت کند تا اسرار و معایب و خطاهایش برای دیگران فاش نشود. اسرار دیگران مثل امانتی نزد ماست و فاش کردن آن خیانت در امانت است. بعضی ها برای آنکه نشان دهند آدم مطلعی هستند و از اخبار دست اول یا پنهان و ویژه اطلاع دارند  بسیاری از ناگفتنی ها را می گویند و اسرار را فاش می کنند یا با آبروی  دیگران بازی می کنند که این ظلم به جامعه و افراد است و باید پاسخگو باشند.مهم این است که هر فرد آبروی دیگران را محترم بشمارد و عیوب و اسرارشان را فاش نسازد که حضرت امیر(ع) می فرماید: عیب و زشتی برادرت را تا می توانی بپوشان تا خداوند هم آنچه که در توست دوست داری پوشیده بماند بپوشاند و این خویشتن داری و خودسازی می طلبد            (  غررالحکم/ حدیث 3354) رسول خدا(ص) می فرمایند: هر کس  خود را از تعرض به عرض و آبروی مردم نگاه دارد خداوند هم روز قیامت او را حفظ می کند و می بخشاید( اصول کافی / ج 2/ ص 305)