سخنرانی حضرت آیت الله نورمفیدی مؤسس مدرسه علمیه الزهرا(س)گرگان درسحریازدهم ماه مبارک رمضان

بسم‏ الله الرحمن الرحیم الحمد الله رب‏ العالمین الصلاه‏ والسلام علی سیدنا و نبینا محمد و علی اهل ‏بیت الطیبین الطاهرین و سحبه‏ المنتجبین سیما بقیه‏ الله و امام ‏العصر (عج) و لعنت ‏الله علی اعدائهم اجمعین من الآن الی قیام یوم ‏الدین

مباحث شب‏های گذشته درباره ترس و امید بود و اینکه ترس مراتبی دارد و همچنین درباره عوامل ترس بحث شد. پروردگار که موجود ترسناکی نیست سرشار از خیر و محبت است پس چرا باید در برابر عظمت پروردگار متعال ترس داشته باشیم؟ بنابراین ترس ما از پروردگار باید ریشه ‏یابی شود. یکی از عوامل ترس این است که نمی‏توانیم حق بندگی را ادا کنیم؛ چون پروردگار دائم ‏الربوبیه است و ما نمی‏توانیم دائم ‏العبودیه باشیم.

باید همیشه احساس کمبود و نیاز به درگاه ذات اقدس الهی داشته باشیم. نکته دیگر اینکه عبادت فرع معرفت بوده و حد عبادت معلول حد معرفت است. آیا ما پروردگار را انگونه که شایسته است شناخته ‏ایم؟ کسی حتی پیامبر عظیم‏ الشان اسلام (ص) نمی‏تواند ادعای شناخت کامل پروردگار را داشته باشد. پیامبر اسلام (ص) می‏فرمایند: پروردگارا ما آنگونه که حق عبادت و بندگی توست نمی‏توانیم بندگی کنیم و انگونه که شایسته است نمی‏توانیم تو را بشناسیم.

پس بنابراین انسان آنگونه که شایسته پروردگار است نمی‏تواند او را بشناسد. چنین فردی چگونه می‏تواند ذات اقدس الهی را به نحو شایسته عبادت کند؟ پیامبر اسلام (ص) هم در این زمینه اظهار عجز می‏کند. این موضوع برای کسی که اهل معرفت، عشق و محبت و عاشق ذات اقدس الهی باشد مهم است. این خود یکی از عوامل ترس است.

وقتی در برابر ذات اقدس الهی قرار می‏گیریم و متوجه کمبود و نیاز خود می‏شویم احساس ترس می‏کنیم. نکته دیگر اینکه از نظر اهل معرفت، عبادت برای قرب به حق است. آیا عبادت ما برای قرب به حق است یا برای خودمان؟ معمولا برای ترس از جهنم و رفتن به بهشت پروردگار را عبادت می‏کنیم. در حالی که عبادت باید برای قرب به پروردگار باشد اما او را برای دل خودمان عبادت می‏کنیم.

فلسفه عبادت رسیدن به مقام قرب الهی است. آیا این احساس ترس در ما نمی‏کند؟ لذا در بعضی از روایات آمده و از احادیث قدسیه هم هست. پروردگار به پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند: بندگان من به عبادت خود اکتفا نکنند.

چون هر چه تلاش و جدیت کنند حتی اگر تمام عمرشان را در راه بندگی و عبادت بگذرانند باز هم نمی‏توانند حق بندگی را ادا کنند.

لکن پروردگار برهمین اساس می‏فرماید: بندگان من به رحمت من تکیه کنند و به فضل من امیدوار باشند. در بعضی از دعاها داریم که پروردگارا با ما با فضل، لطف و احسانت رفتار کن نه با عدالتت. پروردگارا چقدر به ما نعمت داده ای؟ ما در دوران عمر چقدر از نعمت دم و بازدم استفاده می‏کنیم؟

آیا می‏توانیم شکر همین یک نعمت را به جا آوریم؟ بنابراین اگر قرار باشد پروردگار بر اساس عدلش با ما رفتار کند ما چه جوابی داریم به او بدهیم؟ لذا از او می‏خواهیم که از راه فضل و کرم با ما برخورد کند. یکی دیگر از عوامل ترس پر خطر بودن راه آخرت است. در زندگی این دنیا به ویژه در این زمانه هر لحظه خطر افتادن در دام شیطان وجود دارد.

شیطان با ما چه می‏کند؟ حتی در حالت مرگ هم سعی می‏کند ایمان را از ما بگیرد. اینکه همیشه تحت نظارت ماموران الهی هستیم، مامورانی که چیزی از نگاه آنها پنهان نمی‏ماند به خاطر خطرات افتادن به دام شیطان است. پروردگار خیانت چشم را که بسیار مبهم است و آنچه را که در سینه پنهان می‏باشد را می‏داند. سئوالاتی از قبیل اینکه مرگ چه بر سر ما می‏آورد؟

عالم برزخ و قیامت چه بر سر ما می‏آورند؟ اینها در ما ایجاد ترس می‏کنند. نه ترسی که موجب یاس شود. ترس و امید باید در کنار هم باشند.