رئیس هیأت امنای مدرسه علمیه الزهرا(س)گرگان در شرح حدیثی از امام صادق (ع)

روايتي  از امام صادق عليه السلام که حضرت مي فرمايند: « الشِّيعَةُ ثَلَاثٌ مُحِبٌ‏ وَادٌّ فَهُوَ مِنَّا وَ مُتَزَيِّنٌ بِنَا وَ نَحْنُ زَيْنٌ لِمَنْ تَزَيَّنَ بِنَا وَ مُسْتَأْكِلٌ بِنَا النَّاسَ وَ مَنِ اسْتَأْكَلَ بِنَا افْتَقَر».

شيعه و پيروان ما سه دسته هستند: يک دسته اهل محبت و مودت به ما هستند يعنی قلباً ما را دوست دارند و مودت به ما دارند؛ اين محبت و مودت واقعی آثاری دارد از جمله تبعيت، پيروی و اينکه انسان اعمال و رفتارش رنگ و بوی اهل بيت (ع) پيدا کند.

دسته و گروه دوم کسانی هستند که اسم ما اهل بيت بر آنهاست اما خيلی محب و وادّ نيستند؛ اسماً شيعه هستند و رسماً شيعه نيستند ما نيز زينت آنها هستيم که البته از ما نيستند.

دسته و گروه سوم کسانی که با ما و به بهانه ما ارتزاق مي­کنند و اين را يک وسيله­ای برای دنيای خودشان قرار داده­اند که چنين افرادی هميشه نيازمند و فقير باقی خواهند ماند.

هر سه قسم شيعه هستند اما شيعه واقعی کسی است که محبت و مودت واقعی دارد و همه زندگی و اعمال و رفتارش باعث زينت اهل بيت (ع) است؛ امام صادق (ع) مي­فرمايد به گونه­ای عمل کنيد که وقتی راه مي­رويد بگويند هذا جعفريٌّ. قسم دوم به دنبال زينت خود از طريق ائمه هستند ولی به دنبال ارتزاق از نام و اسم آنان نيستند اما قسم سوم که حضرت اثر وضعی اين عمل آنها را بيان مي­کند.

اين واقعاً خيلی مهم است که نگاه انسان نسبت به اهل بيت (ع) چگونه است. اهل سنت هم نسبت به قرآن اين گونه هستند يعنی بعد از رحلت پيامبر تمسک به قرآن زياد بود اما قرآن ناطق را کنار گذاشتند هرچند صوت قرآن بلند بود در هر خانه و مسجدي. ما شيعيان هم سرنوشتمان گاهی اين گونه است؛ پيروی از اهل بيت فقط به اين نيست که تبليغات کنيم و علم و بيرق برداريم و سر و صدا کنيم بلکه در عين اينکه مي­توانيم اينها را در اوج خودش داشته باشيم اما ممکن است از کسانی باشيم که استيکال از اهل بيت داريم. کسی ممکن است چند صباحی از اهل بيت اين استفاده را بکند ولی اين نياز کسی را بر طرف نمي­کند و هميشه نيازمند باقی مي­ماند. «والحمد لله رب العالمين»