حضرت علی (ع) مي­فرمايد: فقيه واقعی کسی است که به مردم ترخيص در ارتکاب معصيت ندهد؛ در مقام فتوی دادن اين خيلی مهم است اينکه اجازه ندهد معنايش اين نيست که بگويد ای مردم از امروز حرام­ها را مرتکب شويد بلکه معنايش اين است که با اينکه واقعاً خودش مي­داند اين عمل حرام است ولی فتوا به جواز مي­دهد حال ممکن است انگيزه­هايی هم داشته باشد از جمله اقبال و تشويق و تکريم عده­اي. همچنين مردم را از رحمت خدا مأيوس نکند؛ آن قدر از عذاب خدا و جهنم نگويد و راه را برای بازگشت به خدا ببندد تا مردم از رحمت خدا مأيوس شوند و همچنين مردم را از مکر خدا ايمن نکند يعنی خيال مردم را از مکر الهی راحت نکند (خدا مکر دارد با اهل مکر و به آنها بگويد که خداوند در کمين شماست) و قرآن را رها نکند به سوی چيز ديگر برود يعنی ترويج کند چيزی را که موجب روی گردانی از قرآن شود.

قرآن خيلی مهم است؛ در بين ما طلبه­ها به چه ميزان اهتمام به قرآن وجود دارد؟ اين مقدار که اهتمام به مفاتيح مي­دهيم اهتمام به قرآن مي­دهيم؟ اين مشکله­ای است که بين ما شيعيان به وجود آمده است متأسفانه؛ عمدتاً انس ما با مفاتيح بيش از انس ما با قرآن است که اين قطعاً روش و کار صحيحی نيست. قرائت قرآن، فهم قرآن و انس با قرآن اين چيزی است که حتماً بايد به آن توجه کرد. حال اگر فقيه رفتاری انجام دهد که باعث شود از قرآن روی گردان شود به غير قرآن روی بياورد و ديگران را به اين سمت ببرد؛ فقيه واقعی کسی است که اين امور را رعايت کند. خداوند انشاء الله ما را در اين مسير قرار بدهد.

«والحمد لله رب العالمين»