یکی از مفاسدِ عُجب و خودپسندی کوچک شمردن معاصی (و گناهان) است. بلکه انسان مُعَجِّب (دارای عجب) هیچگاه در صدد اصلاح نفس خویش بر نمی آید، و خود را پاک و پاکیزه پندارد و هیچ گاه در فکر نمی افتد که خود را از لوث معاصی پاک کند. پرده عجب و حجابِ خود پسندی مانع شود از آن که بدی های خود را ببیند، و این مصیبتی است که انسان را از جمیع کمالات باز دارد، و به انواع نواقص مبتلا کند.