معبودا،

مخلوق تو را دوست دارم

حتی نیمه ی ناقص وجودش را

همین گونه که هست…

همین گونه سرشار از نیاز و دمی بی نیاز،آنجا که تو را بی نیاز میخواند

قطره ای از بی کران عشق تو،در درونش خانه می کند و خانه ی دلش در دیدگانش حس میشود

اینجاست که دوست داشتنش تا بی کران آسمان آسان میشود

در پس ترس ها،خشم ها و اشک ها،ستاره ی وجودش به زیبایی میدرخشد

و،آسمان بی تاب درخشش دلش میشود و به تیرگی رنگ میبازد و تیرگی هم در بی رنگی وجود متعین مییشود

آری،

بودن را،

زیستن را

همین گونه که هست دوست دارم

شکرأ لله

دلنوشته طلاب