آيا مى شود كار ما درست شود و به مقام كمال و معرفت برسيم بدون اين كه از دنيا و از زندگى اجتماعى و از صنعت و حرفه ى خود دست برداريم و به غارها و بيابان ها برويم و هميشه در آنجا با عزلت و كناره گيرى از مردم و جامعه مشغول به عبادات معهوده و اوراد و ادعيه مأثوره باشيم؟
هر چند از آيه ى شريفه ى «وَ رَهْبَانِيَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا كَتَبْنَـهَا عَلَيْهِمْ إِلاَّ ابْتِغَآءَ رِضْوَ نِ اللَّهِ» (1)؛ (و رهبانيّتى را كه آنان نوآورى نمودند، ما بر آنها ننوشته و واجب ننموده بوديم، مگر براى نيل به خشنودى خدا.)

اجمالاً استفاده مى شود خدا از رهبانيّت راضى است. انسان تا زمانى كه به يك شغل اجتماعى مشغول است نمى تواند به عبادات و ادعيه و… مشغول باشد. آيا راه اين است كه مستغنى شود و خلوت كند و مشغول عبادت و تذكّر باشد، و يا اين كه: « كُنْ فِى النّاسِ وَ لاتَكُنْ مَعَهُمْ. » اين مضمون در كلمات علىّ ـ عليه السّلام ـ هنگام وفات، و نيز در سفارش آن حضرت به كميل ـ رضوان اللّه تعالى عليه ـ و ديگر فرموده هاى ايشان آمده است.(2)
در ميان مردم باش و با آنها مباش. آيا با وجود اشتغالات اجتماعى مى توان عبادات، از قبيل قرائت قرآن و نماز و… را كه حدّى ندارد، انجام داد؟! البتّه بوده اند كسانى كه در شبانه روز يك ختم قرآن مى كردند. آيا چيزى هست كه جايگزين اشتغالات سنگينى كه اهل رياضت انجام مى دهند بشود، اشتغالاتى كه با بودن در اجتماع جمع نمى شود، مگر اين كه انسان از اجتماع كناره بگيرد و از لوازم زندگى اجتماعى مانند ازدواج و رسيدگى به افراد واجب النّفقه شانه خالى كند؟! گذشته از اين كه اساسا كار مشكلى است انسان بتواند اموالش را در زمان حيات بين اهل و عيالش تقسيم كند و از اجتماع كناره بگيرد، آيا اصلاً اين كار جايز است يا خير؟! زيرا شايد موجب ترك واجبات شود.
در هر حال، آيا راهى وجود دارد كه انسان بتواند به سبب آن ترك دنيا نكند و با اين حال از سخط و خشم خدا مأمون و به رضاى خدا مطمئن باشد، و نتيجه ى كار راهبان تارك دنيا، يعنى «ابتغاءَ رِضْوَ نِ اللَّهِ» (3) را حايز گردد؟ يعنى نظير كسانى باشد كه رهبانيّت ندارند و در اجتماع هستند و فقط مندوبات و مستحبّات عادى را انجام مى دهند، ولى نتيجه ى كارهاى طولانى و دشوار آنها را حايزاند؟ آيا چنين چيزى امكان دارد؟ آيا اين گونه راه بدون تحمّل كارهاى سنگين اهل رياضت وجود دارد؟ زيرا بعضى از علماى بسيار بزرگوار بوده اند كه در اجتماع بوده اند و به درس هاى متعارف حوزه از قبيل بحث، مطالعه و… اشتغال داشته اند، و با اين حال اگر مقامات بيشترى از ديگران نداشته باشند، حدّاقل كم نداشته اند، يعنى اعلميّتشان از ديگران كالمُسلَّم، و مقاماتشان بسيار بسيار عالى بوده است. خيال نشود كه در درس ها شركت نمى كردند و يا درس نمى گفتند، بلكه قطع داريم كه بيش از ديگران مشغول بوده اند و از كراماتى كه از آنها صادر و بعد از حياتشان آشكار شده، براى ما قطع حاصل مى شود كه داراى مقامات عاليه بوده اند . براى نمونه كراماتى از شيخ انصارى ـ رحمه اللّه ـ نقل شده كه در زمان حياتش به آنها معروف نبوده اند. ذكر مرحوم شيخ ـ رحمه اللّه ـ براى نمونه است وگرنه الى ما شا اللّه از علما بوده اند كه داراى كمالات علمى و عملى بوده اند و با اين وجود در فقه و اصول نيز بر ديگران تقدّم داشته اند، صاحب مستدرك حاجى نورى ـ رحمه اللّه ـ عدّه اى را نام برده و شايد شهيد ثانى ـ رحمه اللّه ـ هم از آنها باشد كه داراى مقامات عاليه معنويه بوده و در عين حال در علميّات هم قوى بوده اند و اقامه ى جماعت مى كرده اند و در ميان جامعه بوده و با مردم هم سر و كار داشته اند.
پاسخ اين كه: خيال مى كنيم در اين مطلب جاى شكّ نيست كه اگر انسان بدان موفّق باشد براى او كافى است و تمام مطالب و نتايج رياضات شاقّه و دشوار را دارد. و آن اين است كه انسان خود را در محضر خدا ببيند و خدا را در همه ى احوال مطّلع از خود و در همه جا حاضر و بر همه ى كارها و احوال خود ناظر بداند. خدا مى داند اين حالت مراقبه و توجّه، چه تأثيراتى در روح انسان و در تحصيل علم و معرفت دارد!

1.سوره ى حديد، آيه ى 27.

2. ر.ك: بحار الانوار، ج 75، ص 98؛ امالى طوسى، ص 7؛ امالى مفيد، ص 220؛ بشارة المصطفى، ص 26؛ تحف العقول، ص 171؛ غرر الحكم، ص 145؛ كشف الغمّة، ج 1، ص 535، 567.

3.سوره ى حديد، آيه ى 27.

بی تردید اساسی ترین پایه عبودیت وبندگی خداوند متعال تسلیم وتواضع در مقابل حق است که با تعصب ولجاجت که مایه محرومیت از پذیرش حق است منافات و تضاد دارد.

اما بسیاری از انسانها اسیرتعصبات قومی و قبیله ای سیاسی و…خود هستند آنقدر که بسیاری از اهداف والای انسانی واخلاقی را فدای تقلیدهای کور کورانه وتعصبات نابهنجار ولجاجتهای بی مورد خویش می سازند.متاسفانه چه مصالحی از اجتماع بشری و چه چراغ های هدایتی که در کشاکش این لجاجتها تباه می شود.

امام علی درخطبه قاصعه می فرماید"شراره های تعصب وکینه های جاهلیت را که در قلب شما پنهان شده است راخاموش  سازید که این نخوت و تعصب ناروادر مسلمان از القائات وخودخواهی های وفساد ووسوسه های شیطان است”

درهمین خطبه باز می فرماید “اگر قراراست تعصبی در کار باشد آن رادر کارهای پسندیده افعال نیکو واموری که افراد باشخصیت وشجاع از خاندان های عرب داشتند قرار دهید …تعصب شما درراه حفظ صفات باارزش همچون حفظ حقوق همسایگان وفای بعهد اطاعت از نیکیها سر پیچی از تکبر جود وبخشش وخودداری از ستم باشد."نهج البلاغه خ۱۹۲

تهیه کننده:طالب کوی یار

پوشش برای بشر باتوجه به آیات قران امری فطری وتکوینی است چنانکه ادم وحوا اولین انسانها چون از درخت ممنوعه خوردند زشتیها وعورتشان نمایان شد برآن شدند با برگ درخت بهشت خودشان را بپوشانند .(اعراف ۳۲)

اما دین اسلام به دلیل جایگاه وارزش والای پوشش صحیح درایجاد امنیت وآرامش روانی فرد واجتماع ودوری از فساد و وسوسه زنان و مردان جامعه واز هم گسیختگی بنیان خانواده ها حد ومرز آن را بهطور مشخص تبیین کرده است.

آیات مربوط به حجاب به تدریج وطی سه مرحله کلی نازل شده است.درابتدا به دلیل جایگاه والای زنان پیامبر وظیفه آنان را تبیین می کند که علاوه بر رعایت پوشش کامل از پشت پرده وحجاب با نا محرمان تماس بگیرندوجز به ضرورت از خانه های خود خارج نشوند.(احزاب ۵۳و۳۲و۳۳)

در مرحله دوم طی آیاتی مقدار وچگونگی پوشش زنان مومن را این گونه بیان می دارد که ضمن رعایت کامل عفت در رفتار تمام بدن و زینت های پنهان خود حتی سر وسینه و گردن را با جلباب (چیزی شبیه چادر) وخمار (روسری بلند )بپوشانند.از این حکم فقط صورت ودو کف دست تا مچ وهمچنین درمقابل محارم سببی ونسبی وکنیزان و بردگان وزنان مسلمان وکسانی که میل جنسی به زنان ندارند معاف می شوند .(احزاب ۵۹ونور۳۱)

در مرحله سوم به زنان پیر وسالخورده اجازه می دهد در صورت نداشتن زینت وبدون قصد خودنمایی جلباب وخمار خود را بردارند هرچند رعایت پوشش کامل بری آنان ترجیح دارد(نور۴۲)

گردآورنده:نصیبه محمدیان ازطلاب مدرسه

کلمه ای آشنا اما غریب است که دریایی از مفاهیم ومعانی عمیق را در پس ظاهر آرام خویش جای داده است .بارها آن را شنیده ایم ولی چقدر مرام آن را شناخته ایم که هر گاه کسی را غرق بلا ومصیبتی می بینیم بی وقفه به آن رهنمونش می شویم.

صبر در لغت به سه معنا به کار می رود :۱-درنگ وانتظار ۲-تحمل وضع یاحالتی ۳- شکیبایی و بردباری

علمای اخلاق صبر رادر تقسیمی بر۳قسم دانسته اند:۱-صبر بر طاعت ۲-صبر بر معصیت ۳- صبر برمصیبت

اما به نظر من بر نعمت ورفاه هم باید صبر کرد. به این شکل که طغیان نکرد وازنعمت حق در راه درست استفاده کرد مغرور نشد ونعمت دهنده را فراموش نکرد.

امام علی (ع) می فرماید:(ایمان بر۴پایه استوار است :صبر یقین عدل جهاد .

صبرنیز بر ۴پایه قرار دارد:شوق انتظار هراس زهد

آنکس که اشتیاق بهشت دارد شهوت هایش کاهش می گیرد .

آنکس که از آتش جهنم میترسد ازحرام دوری می گزیند .

آنکس که در دنیا زهد می ورزد مصیبت ها را ساده می پندارد.

آنکس که مرگ راانتظار می کشد در نیکیها شتاب می کند.)(نهج البلاغه حکمت ۳۱ ترجمه دشتی)

نویسنده:طالب کوی یار

نوسازی فکری فرهنگی معنوی

ادیان الهی نهرهای زلالی اند که ازیک سرچشمه برای سیراب کردن جان تشنه بشر جاری شده اند اما گذر زمان وتماس افکار منحط وآلوده جاهلان ومغرضان  وغبار غلیظ خرافات وعادات اشتباه با آن سبب مسخ بعضی از حقایق آن شده است.

دراین کشاکش تنها کتاب الهی که ازتحریف مصون مانده به وعده الهی قرآن کریم آست هر چند که زهر تحریف معنوی را برجان آن هم چشاندندوبا برداشتهای غلط از آن با حقایقی جنگیدند چنانکه با نام (لا حکم الا لله)مقابل علی (ع) شمشیر کشیدند.

اما در زمان احیاگر واقعی ادیان تمام انحرفات زدوده وحقایق آشکار میشود.واز همه ظرفیتها برای رشد وبالندگی بشر استفاده می شود.

۱-شکوفایی عقل

اما صادق(ع)می فرماید:(هنگامی که قائم ما قیام کند دستش را بر سر بندگان می گذارد وعقل هایشان را متمرکز می کند واخلاقشان را به آن وسیله کامل می کند.)(منتخب الاثر ص۴۸۲)

۲-ایجاد صفاوصمیمیت

در حدیثی از رسول اکرم در مورد اخلاق نابسامان قبل از ظهور آمده است :(جوانان و نوجوانان کهنسالان را تحقیر می کنند…همسایه همسایه را می آزارد و چیزی مانع او نیست.)(بحار الانوار ج۵۲ص۲۵۶-۲۶۰)

اما در حکومت منجی جهان عوض می شود چون خواسته های پست تبدیل به ارزشهای والا می شوند امام علی (ع) می فرمایند:(او خواسته های نفسانی را تحت الشعاع هدایت الهی قرار می دهد هنگامی که مردم هدایت راتحت الشعاع هوی وهوس خویش قرار داده اند.)(نهج البلاغه ۴۲۴)

آنگاه زرق وبرق دنیا مادی به رفاقت و درستی ضرر نمی زند چنانکه امام محمد باقر(ع) می فرماید:  (وقتی قائم قیام کرد رفاقت وبرادری برقرار می شود به طوری که هرکس دست به جیب برادرش کرد وبه قدر نیاز بدون ممانعت ازآن بر می دارد.)(بحار الانوار ج۵ص۳۷۳)

۳-درک شادی واقعی

آن گاه که غبار ظلمت از قلبها زدوده شود شادی ونشاط جای آن می نشیند آیات ۴و۵سوره روم می فرماید:(درآن روز مومنان خوشحال می شوند به سبب یاری پروردگار .او هر کس رابخواهد نصرت می دهد و او عزیز وحکیم است.)

ابا بصیر از امام صادق (ع) پیرامون این آیه نقل می کند :(مومنین هنگام ظهور حضرت قائم (ع)به یاری خداوند شاد و خوشحال می شوند.)(تفسیر برهان  ج۴ ص۲۵۷)

۴-شجاعت

یاران مهدی (ع) در پرتو شناخت عمیق  به  حقایق دارای قدرت روحی وشجاعتی عظیم می شوند امام صادق(ع) می فرمایند:(به هر کدامشان نیروی چهل مرد داده می شود که اگر به کوهها ی آهن حمله ببرند آنها را قطعه قطعه می کنند.)

نوسازی فکری فرهنگی معنوی

ادیان الهی نهرهای زلالی اند که ازیک سرچشمه برای سیراب کردن جان تشنه بشر جاری شده اند اما گذر زمان وتماس افکار منحط وآلوده جاهلان ومغرضان  وغبار غلیظ خرافات وعادات اشتباه با آن سبب مسخ بعضی از حقایق آن شده است.

دراین کشاکش تنها کتاب الهی که ازتحریف مصون مانده به وعده الهی قرآن کریم آست هر چند که زهر تحریف معنوی را برجان آن هم چشاندندوبا برداشتهای غلط از آن با حقایقی جنگیدند چنانکه با نام (لا حکم الا لله)مقابل علی (ع) شمشیر کشیدند.

اما در زمان احیاگر واقعی ادیان تمام انحرفات زدوده وحقایق آشکار میشود.واز همه ظرفیتها برای رشد وبالندگی بشر استفاده می شود.

۱-شکوفایی عقل

اما صادق(ع)می فرماید:(هنگامی که قائم ما قیام کند دستش را بر سر بندگان می گذارد وعقل هایشان را متمرکز می کند واخلاقشان را به آن وسیله کامل می کند.)(منتخب الاثر ص۴۸۲)

۲-ایجاد صفاوصمیمیت

در حدیثی از رسول اکرم در مورد اخلاق نابسامان قبل از ظهور آمده است :(جوانان و نوجوانان کهنسالان را تحقیر می کنند…همسایه همسایه را می آزارد و چیزی مانع او نیست.)(بحار الانوار ج۵۲ص۲۵۶-۲۶۰)

اما در حکومت منجی جهان عوض می شود چون خواسته های پست تبدیل به ارزشهای والا می شوند امام علی (ع) می فرمایند:(او خواسته های نفسانی را تحت الشعاع هدایت الهی قرار می دهد هنگامی که مردم هدایت راتحت الشعاع هوی وهوس خویش قرار داده اند.)(نهج البلاغه ۴۲۴)

آنگاه زرق وبرق دنیا مادی به رفاقت و درستی ضرر نمی زند چنانکه امام محمد باقر(ع) می فرماید:  (وقتی قائم قیام کرد رفاقت وبرادری برقرار می شود به طوری که هرکس دست به جیب برادرش کرد وبه قدر نیاز بدون ممانعت ازآن بر می دارد.)(بحار الانوار ج۵ص۳۷۳)

۳-درک شادی واقعی

آن گاه که غبار ظلمت از قلبها زدوده شود شادی ونشاط جای آن می نشیند آیات ۴و۵سوره روم می فرماید:(درآن روز مومنان خوشحال می شوند به سبب یاری پروردگار .او هر کس رابخواهد نصرت می دهد و او عزیز وحکیم است.)

ابا بصیر از امام صادق (ع) پیرامون این آیه نقل می کند :(مومنین هنگام ظهور حضرت قائم (ع)به یاری خداوند شاد و خوشحال می شوند.)(تفسیر برهان  ج۴ ص۲۵۷)

۴-شجاعت

یاران مهدی (ع) در پرتو شناخت عمیق  به  حقایق دارای قدرت روحی وشجاعتی عظیم می شوند امام صادق(ع) می فرمایند:(به هر کدامشان نیروی چهل مرد داده می شود که اگر به کوهها ی آهن حمله ببرند آنها را قطعه قطعه می کنند.)

تهیه کننده:طالب کوی یار

سخنرانی آیت الله نورمفیدی مؤسس مدرسه علمیه الزهرا(س)دربیست وپنجمین سحرماه مبارک رمضان

بسم‏ الله الرحمن الرحیم الحمد الله رب ‏العالمین الصلاه‏ والسلام علی سیدنا و نبینا محمد و علی اهل‏ بیت الطیبین الطاهرین و سحبه‏ المنتجبین سیما بقیه ‏الله و امام ‏العصر (عج) و لعنت‏ الله علی اعدائهم اجمعین من الآن الی قیام یوم‏الدین.

«یا جبار»، «یا قهار» و «یا غفار» از اسمائی هستند که امام زین‏ العابدین (ع) در آخر مناجات‏ الخائفین ذات اقدس الهی را با آنها مورد خطاب قرار می ‏دهد. «جبار» دو معنا دارد: یکی مجبور کننده و دیگری جبران ‏کننده. معنای مجبور کننده برای پروردگار صحیح نیست چراکه این صفت خاص ستمگران است که مردم را مجبور به انجام کاری می‏ کنند. پروردگار می ‏تواند همه انسان‏ ها را به گونه ‏ای بیافریند که خوب باشند، اما با اختیاری که به آنها داده منافات دارد. لذا در جامعه بشری حضرت موسی (ع) و فرعون، انبیاء و مخالفان، پیامبر اسلام (ص) و ابوجهل وجود دارند که نشانه مختار آفریده شدن انسان است.

معنای جبران‏ کننده برای ذات اقدس الهی کاربرد دارد. ای پروردگاری که جبران‏کننده هستی! ای پروردگاری که شکست‏ها را جبران می‏کنی! بدین معنا پروردگار جبار است. جبار بودن ذات اقدس الهی بدین معنا در تمام عالم وجود محقق است. او چه در جسم عالم و چه در جسم انسان‏ ها عیب‏ ها و نواقص را جبران می‏ کند.

در عالم معنویت نیز وقتی از نظر روحی دچار شکست می ‏شویم و با گناه، دل و جان ما می‏ شکند پروردگار این نقایص را با بازگذاشتن راه توبه و مغفرت در دنیا و شفاعت در آخرت جبران می‏ کند.

«یا جبار» از اسماء حسنی ذات اقدس الهی است و کارگاه آفرینش به گونه ‏ای است که نقص‏ ها از بین می برند. «قهار» از قهر می‏ آید و به معنای غلبه شدید بر چیزی است. «یا قهار» یعنی اینکه نور وجود پروردگار بر همه عالم وجود غلبه شدید دارد. مانند نور خورشید که نور ستارگان در برابر آن محو هستند.

نورانیت وجود ذات اقدس الهی بر همه عالم وجود مسلط است. این نورانیت همیشگی بوده اما بروز و تجلی آن روز قیامت است. به دلیل اینکه مقابل چشمان ما پرده افتاده است ما الآن همه چیز را مستقل می‏ دانیم، این در حالی است که در برابر ذات اقدس الهی چیز مستقل وجود ندارد، بلکه همه شعاعی از نور وجود او هستند.

البته طبق فرمایش حضرت علی (ع) مخلوقات عالم شعاعی از نور وجود پروردگار هستند که در این دنیا قابل رویت و درک شدن می‏ باشند، اما همگی در قیامت تسلیم این ویژگی ذات اقدس الهی هستیم.

ان‏ شاء الهق پروردگار ما را با اسماء حسنی خود آشنا کند و با این اسماء او را خطاب قرار دهیم. راه شناخت ذات اقدس الهی همین اسماء‏ الحسنی هستند که بیانگر ذات لایزال کمال مطلق است و این همه صفات نیک دارد. وقتی با این اسماء پروردگار را خطاب قرار دهیم او نیز به بنده خود توجه می‏ کند.

سخنرانی آیت الله نورمفیدی دربیست وچهارمین سحرماه مبارکرمضان

بسم ‏الله الرحمن الرحیم الحمدالله رب ‏العالمین الصلاه‏ والسلام علی سیدنا و نبینا محمد و علی اهل ‏بیت الطیبین الطاهرین و سحبه ‏المنتجبین سیما بقیه‏ الله و امام ‏العصر (عج) و لعنت ‏الله علی اعدائهم اجمعین من الآن الی قیام یوم‏ الدین.

مناجات سوم از مناجات خمس عشر، مناجات‏الخائفین نام دارد. مناجاتی که مومنین را به ترس و امید به ذات اقدس الهی دعوت می‏کند. در آخر این مناجات امام زین‏العابدین (ع) پروردگار را با اسماء حسنایش خطاب قرار می‏دهد.

«یا حنان» اسم ذات اقدس الهی و به معنی پروردگاری است که به بندگان خودش لطف و مهربانی دارد. «منان» هم یکی دیگر از این اسماء و به معنی عطاکننده و بخشنده است. در دعای ابوحمزه آمده است: «پروردگارا! تو عالم هستی به ویژه عالم بشریت را عطادهنده هستی و مورد عنایت قرار می‏دهی». «رحمن» و «رحیم» دو اسمی هستند که بیشترین کاربرد را در بین اسماء الهی دارند. روایتی به نقل از امام صادق (ع) از حاج ملاهادی سبزواری در کتاب «شرح‏الاسماء» نقل شده که آن حضرت فرمودند: «رحمان اسم خاص است برای یک صفت عمومی و رحیم اسم عام است برای صفت خاص و ویژه».

منظور امام صادق (ع) چیست؟ «رحمان» مخصوص ذات اقدس الهی است، اما معنای عام دارد. یعنی آن احسانی که پروردگار نسبت به همه مخلوقات خود از جمله عالم بشریت دارد و هیچگاه آن را از کسی دریغ نمی‏کند ولو اینکه آن کس از مسیر اطاعت و بندگی او خارج باشد. لذا در زندگی خود و جهان خارج می‏بینیم که ذات اقدس الهی هم به انسان‏های خوب و بد، هم پیامبر (ص) و هم ابوجهل و هم به حضرت موسی (ع) و هم فرعون لطف و محبت دارد. به همه روزی می‏دهد و عطاهایی که در زندگی لازم دارند در اختیار آنها می‏گذارد.

در قرآن آمده است که: «اگر این سنت الهی نبود به کفار بیشتر می‏دادیم تا جاییکه سقف خانه‏هایشان طلا شود». اما «رحیم» اسم عام بوده و مختص ذات اقدس الهی نیست، اما در مورد پروردگار برای یک صفت ویژه بکار می‏رود و آن لطف خاص او نسبت به بندگان مومنش است.

انسان وقتی در مسیر حق‏تعالی قرار گیرد از احسان‏های معنوی او نیز برخوردار می‏شود. پروردگار می‏فرماید: «پیامبران و مومنین را هم در دنیا و هم در آخرت کمک می‏کنیم». باید بدانیم که با چه کسی و با چه صفتی صحبت می‏کنیم؟ ذات اقدس الهی یاور مظلومان است. امروز یکی از مظلومیت‏هایی که بر جهان اسلام رفته ستم صهیونیست‏های نژادپرست بر ملت مظلوم فلسطین است.

بیش از نیم قرن یک بخش از جهان اسلام زیر ستم آنها قرار گرفته است. فردا آخرین جمعه ماه مبارک رمضان با درایت و هوشمندی امام راحل برای دفاع از ملت مظلوم فلسطین و مسجد‏الاقصی «روز جهانی قدس» نام گرفت تا مسلمانان در هر جای جهان به وظیفه خود عمل کنند.

پیامبر گرامی اسلام (ص) تمامی مسلمانان را برای دفاع از مظلومان مسئول دانسته و ما مسلمانان براساس آموزه‏های الهی خود موظفیم نفرت و مخالفت خود را با جنایتکاران رژیم صهیونیستی اعلام کنیم. این یک وظیفه دینی است. چه خوب است که روزه، نماز، عبادت و دعای ماه مبارک رمضان را با حضور در راهپیمایی «روز جهانی قدس» کامل کنیم و عظمت و شکوه جهان اسلام را به تمام عالم نشان دهیم. ما باید در این روز یک مشت اقلیت را محکوم و انزجار خود را از آمریکا و انگلیس که حامیان آنها هستند اعلام کنیم.

این ظلم هم به اسلام و هم به جهان اسلام است. پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند: «کسی که صبح کند و به امور مسلمین اهتمام نداشته باشد مسلمان نیست». همه امت اسلامی اعم از زن و مرد باید برای نشان دادن نفرت و انزجار خود از غاصبان قدس شریف توافق داشته باشیم.

ما به وظیفه خود عمل می‏کنیم تاثیرآن با پروردگار است. ملت مظلوم فلسطین دائما در آوارگی و زندان به سر می‏برند و همیشه برای دفاع از سرزمین خود و قدس شریف شهید می‏دهند. امیدواریم که با لطف و یاری حق‏تعالی هر چه زودتر از شر ظالمان و صهیونیست‏های اقلیت و نژادپرست که یهودیان مومن نیز آنها از از خود نمی‏دانند نجات یابند.