سلام بر تو اى پرچم برافراشته و دانش ريزان و فريادرس خلق رحمت وسيع حق ، و آن وعده اى كه دروغ نشود

ازعمق ناپيداي مظلوميت ما، صدايي آمدنت را وعده مي داد.

صدا را، عدل خداوندي صلابت مي بخشيد و مهر رباني گرما مي داد. و ما هرچه استقامت، از اين صدا گرفتيم و هرچه تحمل از اين نوا دريافتيم.

در زير سهمگين ترين پنجه هاي شكنجه تاب مي آورديم  كه شكنج زلف تو را مي ديديم. در كشاكش تازيانه ها و چكاچك شمشيرها، برق نگاه تو تابمان مي داد و صداي گامهاي آمدنت توانمان مي بخشيد.

رايحه ات كه مژده حضور تو را بر دوش مي كشيد مرهمي بر زخم هاي نو به نو مان بود و جبرهاي جانهاي شكسته مان. دردها همه از آن رو تاب آوردني بود كه آمدني بودي.

تحمل شدائد از آن رو شدني بود كه ظهورت شدني بود و به تحقق پيوستني. انگار تخم صبر بوديم كه در خاك انتظار تاب مي آورديم تا در هرم حورشيد تو به بال و پر بنشينيم.

سنگيني بار انتظار بر پشت ما، يك سال و دو سال نيست سنگيني يك قرن و دو قرن نيست. حتي از زمان توديع يازدهمين خورشيد نيست.

تاريخ انتظار و شكيبايي ما به آن ظلم كه در عاشورا بر ما رفته است بر مي گردد، به آن تيرها كه از كمان قساوت برخاست و بر گلوي مظلوميت نشست، به آن سم اسبهای كفر كه ابدان مطهر توحيد را مشبك كرد. به آن جنايتي كه دست و پاي مردانگي را بريد.

از آن زمان تا كنون ما به آب حياتِ انتظار زنده ايم، انتظار ظهور منتقم خون حسين.

تاريخ استقامت ما از آن هم دورتر مي رود، از عاشورا مي گذرد و به بعثت پيامبر اكرم مي رسد. هم او در مقابل همه جهل و ظلم و كفر و شرك و عناد و فسادي كه جهانِ آن زمانه را پوشانده بود، وعده مي فرمود كه كسي خواهد آمد. نامش نام من، كنيه اش كنيه من، لقبش لقب من، دوازدهمين وصي من خواهد بود و جهان را از توحيد و عدل و عشق و داد پر خواهد فرمود.

اما تاريخِ صبر و انتظار ما به دورترها بر مي گردد، به مظلوميت و تنهايي عيسي، به غربت موسي، به استقامت نوح  و از همه اينها گذر مي كند

تا به مظلوميت هابيل مي رسد.

انتظار و بردباري ما را وسعتي است از هابيل تا كنون و تا برخاستن فرياد جبرئيل در زمين و آسمان و آوردن مژده ظهور امام زمان.

آري و در آن زمان هستي حيات خواهد يافت، عشق پر و بال خواهد گشود و در رگهاي خشكيده علم، خون تازه خواهد دويد. پشت هيولاي ظلم و جهل با خاك، انس جاودان خواهد گرفت، شيطان خلع سلاح خواهد شد، انسان بر مركب رشد خواهد نشست و عروج را زمزمه خواهد كرد.

” سيد مهدي شجاعي

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 alse” LatentStyleCount="156″>

e="font-size: small;">pan style="font-size: 15pt; color: red;” lang="AR-SA">1- عالی‏ترين مدل انسانيت

اهل‏بيت پيغمبر انسانهای ساخته شده هستند، انسانهای ساخته شده‏ مطابق عالی‏ترين مدل انسانيت ، آن مدلی كه خدای انسان برای انسان معين‏ كرده است . پيغمبر فرمود : « ” انا اديب الله و علی اديبی ” » (2) من‏ تربيت شده خدا هستم و علی عليه السلام تربيت شده من است . علی عليه‏ السلام يعنی يك انسان نمونه ، يك انسان كامل، زهرا عليها السلام يعنی يك‏ انسان نمونه ، يك انسان كامل .

( آشنایی با قرآن ج7ص56)

2- مقام حضرت زهرا (س)

در تاريخ خود اسلام زنان قديسه و عاليقدر فراوانند . كمترمردی است به پايه خديجه برسد ، و هيچ مردی جز پيغمبر و علی به پايه حضرت‏ زهرا نميرسد ، حضرت زهرا بر فرزندان خود كه امامند و بر پيغمبران غير از خاتم الانبيا برتری دارد . اسلام در سير من الخلق الی الحق يعنی در حركت و مسافرت بسوی خدا هيچ تفاوتی ميان زن و مرد قائل نيست ، تفاوتی كه اسلام‏ قائل است در سير من الحق الی الخلق است ، در بازگشت از حق بسوی مردم و تحمل مسئوليت پيغامبری است كه مرد را برای اينكار مناسبتر دانسته است‏ ….

(نظام حقوق زن در اسلام ص150)

3- مقام کشف و شهود حضرت زهرا (س)

بعد از پیامبرباب نبوت يعنی باب پيامبری مسدود شد ، اما باب كشف و شهود و الهام مسدود نشد . ممكن است بشری از لحاظ صفا و كمال و معنويت‏ برسد به مقامی كه به قول عرفا يك سلسله مكاشفات برای او رخ می‏دهد و حقايقی كه از طريق علم الهامی به او ارائه داده می‏شود ، ولی او مأمور به‏ دعوت مردم نيست . حضرت امير در نهج البلاغه می‏فرمايد : « ان الله تعالی‏ جعل الذكر جلاء للقلوب تسمع به بعد الوقرش و تبصر به بعد العشوش و تنقاد به بعد المعاندش » . و بعد می‏فرمايد : « و ما برح لله عزت آلاؤه فی‏ البرهة بعد البرهة و فی ازمان الفترات عباد ناجاهم فی فكرهم و كلمهم فی‏ ذات عقولهم » ( 1 ) . يعنی [ ( هميشه در دنيا افرادی هستند كه خداوند در باطن ضميرشان با آنها حرف می‏زند ) ] . حضرت زهرا اينجور بود با آنكه‏ پيامبر هم نبود ….

(خاتمیت ص 39)

ایام شهادت بانوی دوعالم حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیه بر محضر فرزندش یگانه منجی عالم بشریت حضرت مهدی عجل الله تعالی علیه و تمامی شیعیان جهان تسلیت باد

فاطمیّه

وقتی یک گل، پرپر گردد، وقتی بلبلی به هجران گل مبتلا شود، چه می ماند؟ جز فصل نالیدن و موسم گریستن؟ «فاطمیّه» همان فصل و موسم است.

دردهای علی علیه السلام بیش از ظرفِ فهم و درک ماست. داغ غربت علی علیه السلام کوه ها را از هم متلاشی می کند. فراق فاطمه، تنها علی را داغ دار نکرد؛ بلکه چشم فضیلت ها در داغ آن محبوبه پیامبر، خون گریست و دیدگان ارزش ها همواره گریانِ آن مظلومه تاریخ ماند. امروز، اگر آسمانِ دلِ ما هم ابری است، اگر هوای چشمان ما هم به یاد «رنج فاطمه» و «غربت علی» بارانی است، این تداوم همان گریستن های حسن و حسین علیه السلام و زینب و کلثوم علیهاالسلام است.

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 alse” LatentStyleCount="156″>

t-size: small;">آنگاه که درون خویش رااز خود تهی یافتی، وبیرون را خالی از خدا…

قرآن بخوا ن

آنگاه که در دریای خروشان زندگی ،در چنگال طوفان جهل وترس اسیر شدی ،وساحل صلاح وصلح و کشتی نجات ورهایی را آرزو کردی،،…

قرآن بخوآن

آنگاه که عقلت ،احساساتت رابه بند کشید وفکرت عشقت را ،وقوه پیوستن به یزدان به نیروی عرفان را از دست دادی …

قرآن بخوان

آنگاه که در کوچه باغهای یأ س ،حیران وسرگردان ،نا امیدو پریشان ،درجستجوی قطره ای آب کشتزار خشک وقحطی زده اندیشه ات را تسلی می دهی ،از دریای بیکران امید لختی گیر و ….

قرآن بخوان

آنگاه که مرگ را« ختم » ومعاد را «وهم» وپندار خود را «حتم» یافتی ،…

قرآن بخوان

آنگاه که غرور وجودت را گرفت وتفاخر شعورت را ،ذلت خویش را عزت ،ونخوت خویش را همت یافتی ،…

قرآن بخوان

آنگاه که خود را دور دیدی ،وحیات خویش را جاوید یافتی ،و دنیا وآخرت را جدااز هم

قرآن بخوان

آنگاه که از درستی، گسستی وبر مرکب سستی نشستی، و به پستی پیوستی، و در منجلاب تباهی ،رهایی را خواستی …

قرآن بخوان

آنگاه که نسیان گریبانت را گرفت و عصیان دامانت را…

قرآن بخوان

آنگاه که نهایت سعادت را در بودن وشهادت را نهایت حیات پنداشتی …

قرآن بخوان

آنگاه که گذشته را حسرت وحال را عسرت و آینده را حیرت احساس کردی …

قرآن بخوان

آنگاه که در دل سیاه شب ودراعماق تاریک ظلمت در جستجوی نور و روشنی ره می پویی، و در آرزوی صبح سپیدی ،افق را به امید نظاره فلق مینگری تا شاید طلوع فجر را در نیمه شب تماشا کنی، قرآن را باز کن تا در فلق برگهایش ودر افق اندیشه ات شفق را در یابی آنگاه

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 alse” LatentStyleCount="156″>

e="font-size: small;">رنجم نه دیگر تنهایی که جدایی است

واضطرابم نه زاده ی بی کسی که بی اویی

دلی که از بی کسی غمگین است هر کسی را می تواند تحمل کند

هیچ کس بد نیست

ولی دلی که در بی اویی مانده است برق هر نگاهی جانش را می خراشد

هر چهره ای ،نگاهی،طرح اندامی،طنینی،رنگی

در نگاهای او فریاد میکشد که او نیست.

هبوط صفحه 190

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 alse” LatentStyleCount="156″>

e="font-size: small;">سر تا پاي‌ خودم‌ را كه‌ خلاصه‌ مي‌كنم، مي‌شوم‌ قد يك‌ كف‌ دست‌ خاك‌ كه‌ ممكن‌ بود يك‌ تكه‌ آجر باشد توي‌ ديوار يك‌ خانه،

يا يك‌ قلوه‌ سنگ‌ روي‌ شانه‌ يك‌ كوه،

يا مشتي‌ سنگ‌ريزه، ته‌ته‌ اقيانوس؛

يا حتي‌ خاك‌ يك‌ گلدان‌ باشد؛ خاك‌ همين‌ گلدان‌ پشت‌ پنجره.

يك‌ كف‌ دست‌ خاك‌ ممكن‌ است‌ هيچ‌ وقت، هيچ‌ اسمي‌ نداشته‌ باشد

و تا هميشه، خاك‌ باقي‌ بماند، فقط‌ خاك.

اما حالا يك‌ كف‌ دست‌ خاك‌ وجود دارد كه‌ خدا به‌ او اجازه‌ داده‌ نفس‌ بكشد، ببيند، بشنود، بفهمد، جان‌ داشته‌ باشد.
يك‌ مشت‌ خاك‌ كه‌ اجازه‌ دارد عاشق‌ بشود، انتخاب‌ كند، عوض‌ بشود، تغيير كند.

واي، خداي‌ بزرگ! من‌ چقدر خوشبختم.

من‌ همان‌ خاك‌ انتخاب‌ شده‌ هستم.

همان‌ خاكي‌ كه‌ با بقيه‌ خاك‌ها فرق‌ مي‌كند. من‌ آن‌ خاكي‌ هستم‌ كه‌ توي‌ دست‌هاي‌ خدا ورزيده‌ شده‌ام‌ و خدا از نفسش‌ در آن‌ دميده.

من‌ آن‌ خاك‌ قيمتي‌ام.

حالا مي‌فهمم‌ چرا فرشته‌ها آن‌قدر حسودي شان‌ شد.

اما اگر اين‌ خاك، اين‌ خاك‌ برگزيده، خاكي‌ كه‌ اسم‌ دارد، قشنگ‌ترين‌ اسم‌ دنيا را، خاكي‌ كه‌ نور چشمي‌ و عزيز دُردانه‌ خداست. اگر نتواند تغيير كند، اگر عوض‌ نشود، اگر انتخاب‌ نكند، اگر همين‌ طور خاك‌ باقي‌ بماند، اگر آن‌ آخر كه‌ قرار است‌ برگردد و خود جديدش‌ را تحويل‌ خدا بدهد، سرش‌ را بيندازد پايين‌ و بگويد:

يا لَيتَني‌ كُنت‌ تُراباً. بگويد: اي‌ كاش‌ خاك‌ بودم…

اين‌ وحشتناك‌ترين‌ جمله‌اي‌ است‌ كه‌ يك‌ آدم‌ مي‌تواند بگويد.
يعني‌ اين‌ كه‌ حتي‌ نتوانسته‌ خاك‌ باشد، چه‌ برسد به‌ آدم!
يعني‌ اين‌ كه…

خدايا دستمان‌ را بگير و نياور آن‌ روزي‌ را كه‌ هيچ‌ آدمي‌ چنين‌ بگويد. ‌

عرفان‌ نظرآهاري

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 alse” LatentStyleCount="156″>

e="font-size: small;">حضرت امام  صادق (ع):

ای گروه شیعه ! شما مایه ی زینت و زیبایی ما باشید  نه این که باعث سرزنش ما خاندان شوید با مردم به نیکی سخن بگویید و مراقب زبان خود باشید و آنرا از گفتار بیهوده و سخن زشت باز دارید.

وسائل الشیعه جلد 8 صفحه 535 حدیث 18

امام باقر (ع) :

حیا و ایمان با یکرشته به هم متصلند ؛ چون یکی از آن در رفت ، دیگری به همراه او خواهد رفت.

انوارالبهیه صفحه 144