متن سخنرانی حضرت آیت الله نورمفیدی مؤسس مدرسه علمیه الزهرا(س)گرگان( اولین جلسه سال تحصیلی 93-92 )

نماینده ولی فقیه در استان با استناد به حدیثی از رسول خدا(ص) آنجا که می فرمایند: ما من رجل يسلك طريقا يطلب فيه علما إلا سهل الله له طريق الجنةو….) هیچ شخصـــــــــی راه علم را نمی پیماید مگر آنکه الله راه  بهشت را بر او اسان می کند . هدف از کسب علم ، آشنایی با اسرار عالم خلقت،  جهت رسیدن به خداست ، در این حدیث که از آن عمومیت استفاده می شود رسول خدا(ص) این نقش را برای همه علوم بیان نموده است. منتهی خاصیت علوم براین است که یا انسان را به سعادت کشانده و یا برای انسان حجاب می شود( العلم هو الحجاب الاکبر ) .علم و دانش همچون ثروت و قدرت هستند که گاهی انسانهایی که به آنها رسیدند خود را گم می کنند و دچار فخر فروشی و غرور و تکبر می شوند که در این مسیر توجه به این موانع بسیار حائز اهمیت است.

وی در ادامه بیان داشتند: علمی دیگر وجود دارد که به عنوان علم واقعی ، راه رسیدن به آن ، کلاس و درس و بحث نیست بلکه  طبق روایتی دیگر از رسول خدا(ص) که می فرمایند: « ما من عبد إلا و في وجهه عينان يبصر بهما أمر الدنيا، و عينان في قلبه يبصر بهما أمر الآخره، فإذا أراد الله بعبد خيرا فتح عينيه اللتين في قلبه، فأبصر بهما ما وعده بالغيب، فآمن بالغيب علي الغيب؛هيچ بنده‌ای نيست جز اين كه دوچشم در صورت اوست كه با آن ها امور دنيا را می بيند و دو چشم در دلش كه با آن‌ها امور آخرت را مشاهده میكند، هرگاه خداوند خوبی بنده‌ای را بخواهد، دو چشم دل او را میگشايد كه به وسيله آن‌ها وعده‌های غيبی او را می‌بيند و با ديده‌های غيبـــی به غيب، ايمان می‌آورد. ». ” اینکه در آیه ای از قران آمده علَّم آدم الاسماء ، منظور علم کلاسیک نیست بلکه مراد ، علم واقعی و انکشاف چشم باطنی و چشم دل است. در این مسیر ، ظرفیت ها متفاوت است ، هر کس با توجه به ظرفیت وجودی اش ، چشم باطن وی باز می شود. انکشاف چشم باطنی پیامبر(ص) با بقیه متفاوت است بطوری که پیامبر (ص) تا آنجا پیش می رود که ” ثم دنی فتدلی فکان قاب قوسین او ادنی .این راه حتی برای جبرئیل هم باز نیست. انسان باید تلاش کند چشم باطنش باز شود.

وی خاطر نشان کرد: راه باز شدن چشم دل این است که هر انسانی خودش معلم و آموزگار خودش باشد. اتفاقا در حوزه های علمیه علم اصلی ، رسیدن به این مقصود است. باید این زمینه را بشناسیم و به آن برسیم که انسان چنین زمینه ای دارد. حوزه های علمیه باید این توجه و عنایت مهم را در پی داشته باشد که یک حوزوی باید چشم باطن و چشم دل خود را باز کند که در این مسیر بر طبق آیات و روایات باید ایمان و اخلاص را سرلوحه کارهای خود قرار دهد. در سوره تغابن آیه 11 ، خداوند می فرمایند: اگر کسی ایمان درست به خدا پیدا کند خداوند دلش را هدایت می کند یا در آیه ای دیگر در مورد اصحاب کهف وارد است که : اینها جوانمردانی بودند که به خدا ایمان آوردند ما هم راه را برایشان باز کردیم. در باب اخلاص هم روایات متعددی وارد است که از جمله در حدیث قدسی وارد است : الْإِخْلَاصُ سِرٌّ مِنْ أَسْرَارِی اسْتَوْدَعْتُهُ قَلْبَ مَنْ أَحْبَبْتُ مِنْ عِبَادِی‏ ، اخلاص سری از اسرار من است ، آن را در دل آنهایی می گذارم که دوستشان دارم یا در روایتی دیگر وارد است که :  مَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ أَرْبَعِینَ یَوْماً فَجَّرَ اللَّهُ یَنَابِیعَ الْحِکْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسَانِهِ‏ : اگر کسی 40 روز خودش را کنترل کند و جز خدا دنبال چیز دیگری نباشد ، چشمه های حکمت از دلش بر زبانش جاری می شود.

موسس این مدرسه در پایان افزودند: حضرت امام خمینی (ره) می فرمایند: دل انسان همچون بچه است ، که در مرحله اول باید کلمات را به او القاء کنی تا کم کم یاد بگیرد و خودش حرکت کند ، دل انسان هم باید آنقدر به او القاء کنی تا چشم دل برایش باز شود. در مسیر عبادت و بندگی نیز باید متوجه باشیم و هر کاری را که انجام می دهیم خاصا لوجه الله و فی سبیل الله انجام دهیم و آن را به دل القاء نماییم تا اثر کند.