«عید شریف فطر عید است براى ضیافت الله، و عید شریف قربان عید است براى لقاء الله و آن عید که ضیافة لله است، مقدمه است براى لقاء الله»(صحیفه امام، ج‏18، ص 118)
«فطر، روزى است که خداوند تعالى براى مسلمین عید قرار داده تا با اجتماع خود در نماز و خطابه‌‏هاى مناسب با هر عصر، راه و روش خود را در مقابل اسلام و مقابل دشمنان خونخوار آن بیابند. »(صحیفه امام، ج‏3، ص 170)

«فطر امسال، عید حماسه و جنبش هر چه بیشتر تمام جناح‌هاى ملت ایران بود؛ روزى که رشد فکرى و عملى ملت را به دنیا ثابت کرد و پوچ بودن تبلیغات پر دامنه مخالفین نهضت را ثابت نمود؛ پیوستگى تمام جناح‌ها را ثابت کرده خواستِ تمام ملت را که رفتن شاه و برچیده شدن بساط ظلم و چپاول مردم مسلمان است، با کمال صراحت اعلام نمود. مردم مسلمان ایران به دنبال برگزارى نماز عید، دست به عبادت ارزنده دیگرى زدند که آن فریادهاى کوبنده علیه دستگاه جبار و چپاولگر براى بپاداشتن حکومت عدل اسلام است که کوشش در این راه از اعظم عبادات است‏.» (صحیفه امام، ج‏3، ص 454)

«این ضیافت، همه‏‌اش ترک است؛ ترک شهوات از قبیل خوردنی‌ها، نوشیدنی‌ها و جهات دیگرى که شهوات انسان اقتضا می‌‏کند. خداوند دعوت کرده است ما را به اینکه شما باید وارد بشوید در این میهمان‌خانه و این ضیافت هم جز ترک، چیزى نیست؛ ترک هواها، ترک خودی‌ها، ترک منیها، منیتها. اینها همه در این میهمانخانه است و ما باید حساب کنیم ببینیم که آیا وارد شدیم در این میهمانخانه یا اصلًا، وارد نشدیم، راهمان دادند به این ضیافتخانه یا نه؟… استفاده کردیم از این ضیافت الهى یا نه. شماها در فکر باشید که اگر از این ضیافت درست بیرون آمدید آن وقت عید دارید.

عید مال کسى است که در این ضیافت راه یافته باشد استفاده کرده باشد از این ضیافت. همان طورى که شهوات ظاهرى را باید ترک بکند، از شهوات باطنى که بالاترین سد راه است براى انسان، باید از اینها جلوگیرى کند. تمام این مفاسدى که در عالم حاصل مى‏شود، براى این است که در این ضیافت وارد نشده‏اند یا اگر وارد شده‏اند استفاده نکرده‏اند. خطاب به همه مردم است، همه دعوت شدید به ضیافت اللَّه، همه مهمان خدا هستید و مهمانى به ترک است. اگر ذره‏اى هواى نفس در انسان باشد، این به مهمانى وارد نشده است یا اگر وارد شده است استفاده نکرده است.
تمام این جار و جنجالهایى که در دنیا می‌‏بینید براى این است که استفاده از این ضیافت نکرده‏اند، در این مهمانى وارد نشده‏اند، دعوت خدا را قبول نکرده‏اند. کوشش کنید که این دعوت را لبیک بگویید. …اگر می‌‏بینید در دنیا جنگ و جدال است و در بین شما هم- خداى نخواسته- نمونه‌‏اش هست، بدانید که در این ضیافت وارد نشدید، ماه رمضان را ادراک نکردید. اقبال کرده است به شما ماه رمضان‏… اما شما او را ردش کردید ، پس زدید.»(صحیفه امام، ج‏21، ص45 و 46)

منبع:سایت جماران

فلسفه رمضانی شدن

آموزه های قرآنی، به دنبال بیان حقیقتی هستند که از آن به متاله، خدایی و ربانی شدن انسان یاد می شود؛ زیرا خداوند انسان را برای هدف والای خلافت الهی آفریده است. (بقره، آیه 30) خداوند در همه فرزندان آدم (ع) این ظرفیت خدایی و ربانی شدن را قرار داده است.

برای رسیدن به این مقام والا، خداوند فرصت استثنایی در بهشت نخستین بودن را نیز به انسان داد تا به دور از هر گونه مشقت های بیرونی چون تشنگی، گرسنگی، آفتاب سوزان و عریانی (طه، آیات 118 و 119) در محیطی مناسب، خلافت الهی را به عهده گیرد، ولی به دلیل فقدان عزم جدی درگام نخست (طه، آیه 115) بی تقوائی نسبت به میوه درخت ممنوع پیشه کرد و در اثر وسوسه ابلیس،این دشمن سوگند خورده، از آن میوه خورد و به شقاوتی که خداوند از آن بیم داده بود، به هبوطی از آن بهشت گرفتار آمد و دچار رنج و مشقت های پیش گفته شد.(طه، آیات 116 تا 120؛ بقره،آیه 30تا 37 و آیات دیگر)

با این همه خداوند به سبب توبه حضرت آدم (ع) با بهره گیری از کلمات تامات الهی (بقره 37) یعنی اهل بیت(ع)، از نفرین و لعن خداوندی به دور ماند و تنها دچار هبوط از آن محیط آسایش شد؛ هرچند که ابلیس به سبب عدم توبه،گرفتار هبوط و لعن شد. (نحل، آیه 98، بقره، آیات 30 تا 38 و آیات دیگر)

خداوند پس از هبوط آدم (ع) راه بازگشت و رسیدن به خدایی و ربانی شدن را درشکل جدیدی به عنوان هدایت وحیانی (بقره، آیه 38، طه، آیه 124) ارائه می دهد تا انسان در شرایط جدید نیز بتواند مسئولیت اصلی خود را به عهده گیرد و بر کائنات به عنوان خلیفه الهی حکومت کند.

آنچه در آموزه های وحیانی کتب آسمانی بویژه قرآن بیان شده راهنمایی فعلیت بخشی به اسماء و صفات الهی است که در انسان سرشته شده است. انسان ها می توانند با بهره گیری از دو پیامبر باطنی (عقل و فطرت)و پـیامبر ظاهری، مسیر فعلیت بخشی اسمای الهی را از طریق عبودیت و اطاعت بپیمایند و با خدایی شدن، مظهر پروردگاری و ربوبیت خداوند شده و خلافت را به عهده گیرند.

از آن جایی که مهم ترین بلای جان آدمی، بی تقوایی است، بسیاری از آموزه های قرآنی با محوریت تقوا سازی بیان شده است. از این رو تقوا در آیات قرآنی از واژگان کلیدی است و بسیاری از اعمال و مناسک به قصد تحقق یا تقویت تقوا در انسان وارد شده است؛ چنانکه احکام تحریمی و یا مصادیق گناه، بیانگر مواردی است که انسان را به بی تقوایی می کشاند و انسان را از فعلیت بخشی اسمای الهی در ذات باز می دارد.

خداوند افزون بر راهکارهای معمولی و عادی حفظ و تقویت تقوا، راهکارهای خاصی را نیز معرفی کرده است که از آن جمله می توان به دوره کوتاه مدت ماه رمضان اشاره کرد که در طول هر سال یک ماه برگزار می شود تا بستری برای تقواگرایی بشر باشد.

در این دوره های کوتاه مدت و فشرده، دشمن بیرونی و سوگند خورده یعنی ابلیس و شیاطین هم پیمان وی، در بند می شوند. شیاطین در طول مدت یک ماه رمضان اجازه ندارند تا بشر را در شرایط توفان وسوسه ها قرار دهند. این گونه است که هر انسانی در شرایطی چون روزهای طولانی و گرم و توانفرسای تابستان، می تواند روزه بگیرد بی آن که فشار مضاعفی را تحمل کند.

در طول این دوره، فرشتگان به محافظت و حمایت خاص از روزه داران می پردازند و این امکان فراهم می آید که تقوا یعنی پرهیز از گناهان بلکه حتی مباحات را بیاموزند و از مهم ترین عناصر تحریکی بشر یعنی خوردن و نوشیدن و لذات جنسی، به دور باشند. لذا هر کسی در بستر مناسب ماه رمضان می تواند تجربه ای از تقوای الهی را داشته باشد.

خداوند درباره فلسفه رمضانی شدن انسان می فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده اید، روزه بر شما مقرر شده است، همان گونه که بر کسانی که پیش از شما بودند مقرر شده بود، شاید که پرهیزگاری پیشه کنید. (بقره، آیه 183)

در این آیه به صراحت هدف از روزه داری در ماه رمضان را دست یابی به تقوا بیان می کند. تأکید بر واژه لعل (شاید) و آوردن فعل مضارع (تتقون) برای این است که این روزه داری در ماه رمضان تنها بسترسازی است تا شما تقوا را پیشه خود سازید و این تقوایی که در ماه رمضان از طریق روزه داری به دست می آورید در ماه های دیگر سال ادامه دهید.

در این آیه بیان نشده که انسان با روزه داری متقی می شود و اسم و عنوان متقی بر چنین شخصی صادق است؛ زیرا عنوان اسمی متقی زمانی صادق است که شخص هرگز در هیچ مکان و زمانی هیچ یک از عوامل تقواشکن را انجام ندهد و همواره خود را در دژ تقوا از گناهان و محرمات و زشتی ها و ناپاکی ها در امان نگه دارد.

اما روزه داری در ماه رمضان این فرصت استثنایی را به بشر می دهد که تقوا پیشه کردن را تمرین کند؛ زیرا شرایط ماه رمضان بسیار استثنایی است. از جمله شرایط مطلوب و مناسبی که در این ماه برای تقواسازی وجود دارد، فرمان وحیانی الهی برای شناخت مصادیق تقوا و راه رسیدن به آن است که در این ماه نازل شده است.

همچنین در این ماه فرقان (قدرت تشخیص حق و باطل) به انسان ها داده شده است؛ چنانکه در این ماه با محدودسازی شیاطین و ابلیس اجازه وسوسه گری به آنان داده نمی شود؛ چنانکه در این ماه به ویژه شب قدر که ارزش و منزل آن برای مردم همچنان ناشناخته خواهد ماند، روح و فرشتگان فرود می آیند و زمینه و بسترهای کمال یابی بشر را رقم می زنند.

خداوند در آیه 185 سوره بقره در مقام منزلت ماه رمضان می فرماید: «ماه رمضان، همان ماه است که در آن، قرآن فرو فرستاده شده است، کتابی که مردم را راهبر و متضمن دلایل آشکار هدایت و میزان تشخیص حق از باطل است.

پس هر کس از شما این ماه را درک کند باید آن را روزه بدارد.»در آیات سوره قدر و نیز آیات نخست سوره دخان، مقام و منزلت ماه رمضان و آثار و برکات آن در تقواسازی بشر و رسیدن به هدایت الهی و دست یابی به مقامات انسانی و الهی بیان شده است.

از این آیات و نیز روایات معتبر این معنا به دست می آید که هدف از رمضانی شدن، آمادگی برای حرکت در مسیر تقوایی است که نهایت آن فعلیت یابی اسمای الهی و قرار گرفتن در مقام خلافت الهی و مظهریت در ربوبیت در مقام فنا و لقای الهی است.

تلاشی که انسان در ماه رمضان با امساک و خودداری از گناهان و حتی مباحات انجام می دهد، میوه ای شیرین دارد که نخستین آثار آن میوه تقوا است و کامل ترین میوه آن فنا و لقای الهی (نجم، آیه 39) و رسیدن به مقام رضوان الله (فجر، آیات 27تا 29؛ توبه، آیه 72) و قاب قوسین او ادنی (نجم، آیه 9) می باشد.

منتهای رمضانی شدن

چنان که گفته شد، رمضانی شدن به معنای قرار گرفتن در مسیری است که از آن به متقی شدن یاد می شود؛ زیرا انسان به طور طبیعی و فطری به سوی کمال می رود، ولی موانعی در سر راه انسان قرار می گیرد که اجازه نمی دهد تا این سیر طبیعی تحقق یابد و اسمای الهی در انسان فعلیت پیدا کند و انسان خدایی (متاله) شود.

از این رو مساله تقوا به معنای پرهیزگاری و دوری و اجتناب از موانع مطرح می شود تا آدمی به دور از هرگونه موانع بتواند مقتضی خدایی شدن را فعلیت دهد. پس تقوا نقش کلیدی در خدایی (متاله) شدن انسان دارد.

با نگاهی به گزارش قرآن درباره هبوط آدم از بهشت آغازین به خوبی این معنا دانسته می شود که تقوا تا چه اندازه در مسیر کمال یابی انسان نقش دارد؛ زیرا لاتفعل (انجام ندادن) و پرهیز از برخی از چیزها که مانع جدی بر سر راه خدایی شدن انسان می باشد، به انسان کمک می کند تا خلافت را بی رنجی به دست آورد. رنج انسان تنها خودداری و اجتناب است؛ چرا که پرهیز از پلیدی و رجس، خود به معنای کار افتادن دستگاه کمال گرایی بشر خواهد بود.

هر انسانی باید با پرهیز و اجتناب از محرمات و انجام ندادن و نزدیک نشدن به برخی از امور که بازدارنده و مانع جدی در سر فعلیت یابی اسمای الهی در انسان می باشد، خود را به مقام خلافت برساند.

پس فلسفه رمضانی شدن، متقی شدن است که خداوند با عنوان لعلکم تتقون در آیه 183 سوره بقره بر آن تاکید دارد و آن را علت وجوب روزه داری بر انسان ها در همه شرایع دانسته است. این گونه است که انسان در مسیر عروج به کمالات تنها لازم است خود را از محرمات و مکروهات باز دارد تا اجازه دهد واجبات و مستحبات فعلیت یابد؛ زیرا مقام خلافت الهی خود به خود مقتضی احسان، ایثار و کارهای نیک و صالح است.

به سخن دیگر، براساس آموزه های وحیانی قرآن، حقیقت هر انسانی، پاکی و نیکی است و تنها عوامل بازدارنده بیرونی و درونی اجازه نمی دهد تا این حقیقت بروز و ظهور کند، پس لازم است تا با تقوا و اجتناب از آن موانع، اجازه داده شود تا حقیقت، خودنمایی کند. این جلوه گری حقیقت باطنی هر انسانی به معنای فعلیت یابی اسما و صفات الهی در شخص و ظهور و بروز آن خواهد بود که همان معنای دیگر خلافت و ربوبیت انسانی است.

راههای رمضانی ماندن

بنابراین، از نظر آموزه های قرآنی، رمضانی شدن هر چند مهم و اساسی است ولی نسبت به رمضانی ماندن بسیار کم اهمیت است؛ زیرا شرایط رمضانی شدن به سبب محدودیت ها و حبس دشمنان سوگند خورده، بسیار آماده و فراهم تر است و هر کسی در شرایط ماه رمضانی به آسانی می تواند از موانع کمال و فعلیت یابی، پرهیز و اجتناب نماید، اما این دوره تمرینی همانند تمرین در استخر است.

اگر انسان بتواند پس از این تمرین ها در فضای مناسب و بسته استخر رمضان، در فضای متلاطم و توفانی دریای زندگی نیز شناگر ماهری باشد و خود را از توفان وسوسه های درونی و بیرونی حفظ کند و غرق دنیا و موانع رشدی نشود، آن گاه است که می توان به او به عنوان انسان رمضانی درود و آفرین فرستاد.

هر انسانی به سبب شرایط بسیار مساعد و مناسب رمضانی می تواند رمضانی شود و تقوای الهی را تجربه نماید، اما اگر بتواند خود را در شرایط توفانی وسوسه های ابلیسی و شیاطینی در طول سال حفظ کند، چنین شخصی به عنوان متقی یعنی رمضانی شده، همان کسی است که در مسیر متاله شدن به پرواز درآمده است و از روی چکاد شب های قدر به آسمان خدایی شدن پریده و در افق های بیکران اوج گرفته است.

اگر انسان بتواند با خود در این ماه عهد ببندد از هر آنچه در ماه رمضان ترک و اجتناب کرده، در طول سال به شکلی دیگر اجتناب کند، این امید هست که رمضانی ماندن را تجربه کند. اگر او تا دیروز حتی از مباحات پرهیز داشته، امروز پس از عید فطر هم بتواند با نوعی محدودیت اختیاری خود را از آن حفظ کند، آن گاه است که می بایست جشن اخلاص و تقوا را برگزار کند و از مقام متقین و آثار آن بهره مند گردد.

خداوند ماه رمضان را همانند حالات اضطراری قرار داده است. انسان در حالات اضطراری این امکان را دارد تا حقیقت توحید را دریابد و در زمانی که دست از همه اسباب ظاهری بریده، به سبب حقیقی بیاویزد و از چنگال توفان بلا و مصیبت برهد.

اما اگر انسانی بتواند به اختیار خویش این اضطرار را در خود حفظ کند و همواره اسباب را در طول اراده و مشیت الهی قرار دهد، آن گاه این امکان را خواهد داشت که همواره مستجاب الدعوه باشد و خداوند در همه حالات او را پاسخ دهد.

اگر انسان رمضانی شده، بتواند این اضطرار و حالت خاص رمضانی شدن را در خود حفظ کند و همواره حتی از مباحات به گونه چشم و دل سیر باشد، آن گاه می توان امید داشت که این شخص در طول سال رمضانی خواهد ماند و عنصر اساسی تقوا در او از حالت فعلی به حالت اسمی درمی آید.

تفاوت دو حالت فعلی و اسمی در این است که انسان از فوتبالیست بودن تفریحی به فوتبالیست بودن حرفه ای تبدیل شود و از حکم و داوری در یک مسأله ای به عنوان حاکم و قاضی دارای پست و منصب درآید.

اگر کسی حالت (تتقون) را به حالت (متقی) درآورد، آن موقع است که تمام زندگی اش، اجتناب و پرهیزگاری خواهد بود و هرگز به زشتی و پلیدی و گناه و محرمات بلکه حتی مباحات به شکل افراط و اسراف و تبذیر و مانند آن نزدیک نخواهد شد و در مباحات نیز اعتدال را مراعات می کند.

خداوند به هر انسانی این امکان را داده تا حقیقت توحید را در مقام اضطرار دریابد و این گونه بر او اتمام حجت می کند، همچنین خداوند به هر انسانی این امکان را بخشیده تا تقوا و لذات و آثار آن را در ماه رمضان به خصوص تجربه کند.

پس با اختیار خود باید تلاش کنیم که در حالت اضطرار باشیم و حقیقت توحید همیشه در ما تجلی کند و به اضطرار، همواره خود را اهل تقوا قرار دهیم. این همان اضطرار بالاختیاری است که انسان را به مقامات عالی خدایی و ربانی شدن می رساند و منتهای سیر انسانی تحقق می یابد.

بنابراین، روز عید فطر می بایست جشن پیمان با حقیقت خلافت و مظهر تمام و کمال خداوندی یعنی پیامبر(ص) باشد و از خداوند بخواهیم تا ما را در همان مسیر کمالی و صراط مستقیم آن حضرت قرار دهد و از هر آنچه آن حضرت(ص) و خاندان پاکش(ع) از پرهیز و اجتناب داشتند، پرهیز کرده و از هر آنچه ایشان بدان گرایش داشته گرایش داشته باشیم.

این گونه می توانیم در مقام مخلصان (به کسر لام» درآئیم تا زمینه برای ورود به مقام صالحان و نیکوکاران فراهم آید و در نهایت خداوند به عنایت خویش ما را نیز همانند پیامبران و اولیای ایشان در جرگه و مقام مخلصون (به فتح لام) درآورد.

اضطرار بالاختیاری که ما برای خود پس از عید فطر پدید می آوریم همان میوه شیرین یک ماه تمرین در استخر اضطرار غیراختیاری و از سر اجبار است. این گونه است که در دریای توفانی بر بال تقوا و نیکوکاری سوار شده و تا اوج بی نهایت خدایی شدن می پریم. باشد با خود این گونه در عید فطر عهد بندیم تا همان گونه که رمضانی شدیم، رمضانی بمانیم و خدایی شدن را تجربه کنیم.

آیت الله سیدکاظم نورمفیدی،مؤسس مدرسه علمیه الزهرا(س)، نماینده ولی فقیه در استان گلستان و امام جمعه گرگان، صبح امروز (18 مرداد) در خطبه های نماز عید سعید فطر در مصلی گرگان گفت: انتخاب رئیس جمهور در یک انتخابات سالم و آزاد توسط مردم نشان داد مردم در چهارچوب قانون اساسی و اعتقاد به آن به دنبال تغییرند.

وی افزود: اگر برخی می گفتند مردم از روحانیت خسته اند با این انتخاب مردم نشان دادند که اینطور نیست، مردم ممکن است از روش ها سیر شوند و آن را پس بزنند اما اگر شخصیتی تابع قانون باشد پس نمی خورد و اعتماد مردم به روحانیت بیشتر است، روشها برای مردم قابل اعتناست.

آیت الله نورمفیدی تصریح کرد: شعارهایی که رئیس جمهور در تبلیغات انتخاباتی مطرح کرد و در مراسم تنفیذ و تحلیف نیز بر آن تاکید داشت، اعتدال، شایسته سالاری و امید بود.این شعارها نشان می دهد مردم از افراط و تفریط و تندی هایی که در گذشته می دیدند خسته شده اند و به دنبال اعتدال هستند.

وی ادامه داد: مردم اعتدال در قالب همان ارزش های انقلاب و قانون اساسی می خواهند که به معنای برون رفت از اصول نیست، تندی ها و خشونت ها پاسخ نداده و مردم از این رفتارها متنفرند.

نماینده مردم گلستان در مجلس خبرگان رهبری اظهارداشت: اداره کشور کار سنگینی است که تنها از عهده شایستگان بر می آید و تنها این افراد باید این سنگینی را حمل کنند، آنچه کشور را اداره می کند شایستگی و شایسته سالاری است.

وی گفت: جریانات زندگی و فراز و نشیب های آن نباید به شکلی باشد که امید را از دلها بیرون ببرد، یکی از اصول مورد توجه دولت باید این باشد که امید بدهد و همه به کار و زندگی خود امید داشته باشند.

آیت الله نورمفیدی افزود: رهبر معظم انقلاب در مراسم تنفیذ به دو نکته بسیار مهم اشاره کردند اول اینکه انتظارات مردم از رییس جمهور نباید بیش از مقدورات باشد و انتظار عملی شدن یک روزه همه وعده ها را داشته باشند بلکه پیش درآمد و شروع کارها باید بیانگر حرکت به سوی خوبی باشد.

خطیب جمعه گرگان ادامه داد: همه احزاب و گروه های سیاسی باید همکاری کنند، به نظر می رسد که اعضای کابینه منتخب افرادی کارکشته و شایسته هستند، آنچه از نمایندگان مجلس انتظار می رود اینست که مسائل جناحی و حزبی رامورد نظر قرار ندهند و به توانمندی و پایبندی افراد به اصول انقلاب متوجه باشند.

وی افزود: مصالح خودی کشور باید مورد نظر باشد و به مسائل حزبی و جناحی توجه نکنیم.

نماینده ولی فقیه در گلستان در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به زکات فطریه گفت: فطریه از واجباتی است که فرد را بیمه می کند و میزان آن در ازای گندم 3هزار تومان و در ازای برنج 15 هزار تومان برای هر فرد است، این فطریه در وهله اول به افراد نیازمندی که خودتان می شناسید و دستشان برای گرفتن کمک دراز نمی شود تعلق می گیرد که کمک به آنها از بهترین عوامل قرب به ذات اقدس الهی است.

وی در خطبه اول نماز عید سعید فطر گرگان گفت: با توجه به اینکه فریضه روزه در همه امت ها بوده اما تنها امت حضرت محمد(ص) عید فطر دارند.

آیت الله نورمفیدی ادامه داد: فطرت انسان در اثر گناه و مشغله کدر می شود و در ماه رمضان این آلودگی ها را پاک می کنیم و در پایان این ماه عید داریم، فطر عید بندگی خدا است و آنها که روحیه بندگی دارند و احساس بندگی می کنند امروز خوشحالند که توانسته اند وظایف خود را به خوبی انجام دهند.

وی در پایان خطبه ها، خود و دیگران را به تقوای الهی دعوت کرد.

آیت الله نورمفیدی:عید فطر، عید شکر نعمت بزرگ حضور در میهمانی خدا است. عید فطر از ابعاد معنوی، سیاسی، و اجتماعی بسیار مهم است. به گفته وی، در ماه رمضان و این عید، نعمتهای بزرگ مادی و معنوی بیشماری وجود دارد، اما نعمتهای معنوی این ماه و این عید بزرگتر از نعمتهای مادی است. وی تصریح کرد: ما باید خدا را شکر کنیم که به ما توفیق داد تا در این ماه، میهمانش باشیم و باید شکرگزار این نعمت الهی باشیم، زیرا خداوند ما را محرمگاه خود راه داده است. وی در خصوص ابعاد اجتماعی و سیاسی عید فطر گفت: در این روز همه مسلمانان در کنار هم به نماز می­ایستند و دست تعظیم در برابر پیغمبر اسلام بر سینه می گذارند و این خود باعث شرافت، پیامبر است و چه کسی حق دارد که به پیامبر توهین کند. وی یادآور شد: آن کشیش بدبخت، نادان و بیچاره آمریکائی به پیامبر (ص) توهین کرد، که اگر این فرد عالم دینی واقعی بود، باید می فهیمد که این کتاب آسمانی بیش از 5/1 میلیارد مسلمان است و نباید توهین کند. نماینده مردم گلستان در مجلس خبرگان رهبری افزود: مردم مسلمان دنیا پس از این حرکت گستاخانه، با وحدت خود، ترس بزرگی بر دل آمریکا انداختند و ارادت خود را به پیامبر نشان دادند که از دامان پیامبر دست بر نمی دارند.

آیت الله نورمفیدی مؤسس مدرسه علمیه الزهرا(س)وامام جمعه گرگان، عید فطر را عید ضیافت الهی و جشن روزه داری با عبادت بیان کرد و گفت: در روز فطر عید روزه داری را با عبادت خداوند جشن می گیریم.

ایشان فرمودند:اعیاد فطر و قربان در اسلام اعیاد مهمی هستند.

وی افزود: عید فطر، عید ضیافت الهی است و عید قربان، عید لقاء الله است.

آیت الله نورمفیدی با بیان اینکه عید واقعی روزی است که دل از غیر خدا پاک شود، تصریح کرد: دل با ایمان در حرم امن الهی آرامش می گیرد.

نماینده ولی فقیه در گلستان گفت: ایمان واقعی به انسان آرامش می دهد پس باید کاری کنیم که در این جهان در بهشت خداوند داخل شویم.

وی با اشاره به (30 مرداد)، سالروز هجوم رضاخان به مسجد گوهرشاد، افزود: 77 سال قبل به دلیل کشف حجاب رضاخانی ملت ایران، به خیابان ها ریختند و توسط نیروهای طاغوت به خاک و خون کشیده شدند.

امام جمعه گرگان گفت: (31 مرداد) 40 سال قبل صهیونیست ها به مسجد الاقصی حمله کردند و در واکنش به این اقدام، این روز، روز جهانی مسجد نامگذاری شد.

وی اظهار داشت: مسجد جای، عبادت، تمرکز و تحرک است و نباید آن را خالی کرد.

آیت الله نورمفیدی افزود: مسجد از نظر فرهنگی جای عبادت است و از دید نظامی حرکت سپاه اسلام از مسجد است ومحراب به معنای جای جنگ و جایی است که باید با شیطان به جهاد پرداخت.

«من میل ندارم رادیو هر وقت باز مى شود اسم من باشد، مدت هاست که از این جهت متنفرم، این کار غلطى است، به اندازه متعارف نسبت به همه خوب است، زیادى اش مضر است.» (صحیفه امام، ج 19، ص 362)
«من مدتهاست که وقتى مى‌بینم رادیو-تلویزیون را هر وقتى بازش مى کنم از من اسم مى برد، خوشم نمى‌آید. ما باید به مردم ارزش بدهیم…  رادیو چند دفعه، تلویزیون چند دفعه، این کارها مردم را خسته مى‌کند هیچ محتوا هم ندارد… اول خبر که مى خواهد شروع کند عکس مرا مى گذارند، آن را بردارید، و اگر کسى از شما سؤال کرد بگویید فلانى گفته است.» (همان، ص 346و347)
در کشورمان، روز 17 مرداد ماه هر سال به نام «روز خبرنگار» به ثبت رسیده است. روزی که یکی از اصحاب رسانه، خبرنگار خبرگزاری ج ا ا، شهید محمود صارمی در افغانستان توسط تروریست‌های طالبان در سال1377 به شهادت رسید. البته شهادت اصحاب رسانه به دست طالبان و محکوم شدن آنها توسط طالبان و اندیشه طالبانی امر عجیب و جدیدی نبوده و نیست، در طول تاریخ بشریت، همیشه تحجر و دگم اندیشی (مثلا طالبانیسم) مخالف و در برابر آزاد اندیشی و اطلاع رسانی سالم بوده است. اصحاب رسانه معمولا کارشان آگاهی بخشی عمومی است و  این البته از طرف قدرتمداران با موانعی روبه رو است. 
به هر حال، به همین مناسبت در نوشته حاضر دیدگاه امام خمینی درباره خبر و خبررسانی سالم را مورد بررسی قرار داده و در صدد پاسخگویی به این پرسش هستیم: «در خبر و خبررسانی اصل بر چیست؟ «مردم محوری» یا «شخص محوری»؟
خبر و خبررسانی چیست؟
پاسخ به این پرسش بخش زیادی از موضوع و ادبیات روزنامه نگاری و خبر و خبررسانی را دربر می گیرد. توضیحات و تعاریف بسیاری بر آن نوشته شده است. خلاصه آنکه قلمرو مفهومی وسیعی را تشکیل می دهد، اما در این یادداشت فقط به یک توضیح و تعریف آن که به موضوع بحث ما و اندیشه حضرت امام نزدیک است، اشاره می کنیم:
خبر آن چیزی است که: «باید فوراً، پس از حادثه به جریان افتد. برای عموم جالب باشد. حاوی اطلاعات تازه باشد. خنثی نباشد و ادراکات فرهنگی جوامع خاصّ خود را منعکس نماید.»
با توجه به این تعریف و توضیح به بررسی دیدگاه حضرت امام می پردازیم.
با بررسی بعضی از فرمایشات حضرت امام که معمولاً در دیدار با اصحاب رسانه، به ویژه صدا و سیما در طول ده سال بعداز پیروزی انقلاب بیان داشته اند، متوجه می شویم که نگاه ایشان به خبر، شخص محور نیست، بلکه موضوع محور و مردمی بودن و عدم تکرار آن است. حضرت امام مخالف این هستند که در ارائه خبر، شخصیت و موقعیت و پست و مقام عامل و موجب توجه و گزارش خبر شود. در این باره می فرمایند:
«اینکه بگویند من هر روز به کى، چى گفتم، این تکرارى است. آخر هر روز من یک مسئله اى را مى گویم، و هى تکرار مى کنند که فلانى چه گفت. این چه فایده اى دارد. اما در هر گوشه کشور اگر اتفاقى افتاده باشد، این خبر است و اخبار را براى مردم گفتن مفید است.» (صحیفه امام، ج 19، ص 362)
و در بخشی دیگر بر مفید بودن خبر بر حال عموم مردم و زندگی جمعی آنان تأکید کرده و خبری را با ارزش و آموزنده می دانند که در آن اطلاع رسانی از کاری باشد و تعلیم دهنده به مردم باشد، نه صرفاً  خبر از یک شخص و شخصیت، لذا می گویند: «باید با اخبار مردم را تعلیم کرد و باید اخبار به صورتى باشد که مفید باشد، باید کارى شده باشد تا اخبار باشد.» (همان، ج 19، ص 363)
در همین راستاست که خطاب به اصحاب رسانه تذکر می دهند: «من میل ندارم رادیو هر وقت باز مى شود اسم من باشد، مدت هاست که از این جهت متنفرم، این کار غلطى است، به اندازه متعارف نسبت به همه خوب است، زیادى اش مضر است، این به ضرر مطبوعات است و مطبوعات را سبک مى کند. اشخاص، شخصیت هایشان با خودشان است، این طور نیست که اگر اسمشان زیاد یا کم مطرح گردد، شخصیتشان زیاد یا کم شود. در ایران هر کس معلوم است چه جورى است. بنابرین، آنچه راجع به خودم مى گویم این است که اگر قرار است عکس مرا بگذارید، به جاى آن، عکس یک رعیت را بگذارید و زیرش بنویسید این رعیت چه کار مهمى کرده است… مردم وقتى مى خوانند استفاده کنند، احساس کنند مطلبى است.» (صحیفه امام، ج 19، ص 362)
در فرازی دیگر در دیدار با مسؤولان و کارکنان صدا و سیما با انتقاد و ناراحتی می‌فرمایند: «من مدتهاست که وقتى مى‌‌بینم رادیو- تلویزیون را هر وقتى بازش مى کنم از من اسم مى برد، خوشم نمى‏آید. ما باید به مردم ارزش بدهیم، استقلال دهیم و خودمان کنار بایستیم و روى خیر و شرّ کارها نظارت کنیم… اما آن [اقشار مختلف مردم] بیچاره ها که کار مى‌کنند هیچ چیز دستشان نباشد، ولى ما که هیچ کاره هستیم دست ما باشد، به نظر من این صحیح نیست. من گفته ام که آن چیزهایى که مربوط به من است گفته نشود… [مگر مسائلی مثل] عید فطر، عید قربان، تنفیذ رئیس جمهور، اینها مسائلى است، اما ما بقى، مثل ملاقات امروز من با شما [کارکنان و مسؤولان صدا و سیما] که با هم صحبت مى کنیم، این دیگر در رادیو - تلویزیون گفتن ندارد که رادیو بگوید، تلویزیون بگوید، رادیو چند دفعه، تلویزیون چند دفعه، این کارها مردم را خسته مى کند هیچ محتوا هم ندارد… اول خبر که مى خواهد شروع کند عکس مرا مى گذارند، آن را بردارید، و اگر کسى از شما سؤال کرد بگویید فلانى گفته است.
[آقاى محمد هاشمى، مدیر عامل وقت رادیو - تلویزیون در این لحظه اظهار می‌کنند: شما در قلب مردم جا دارید که حضرت امام فی الفور پاسخ می‌دهند:]
قلب مردم در غیر از اینهاست. مسئله اینها نیست… آن باب دیگرى است. در هر صورت بعضى مواردى که لازم است مانعى ندارد، در غیر آن موارد، من میل ندارم.»
«واقع آن است که آن قدر که پابرهنه‌ها به رادیو- تلویزیون حق دارند، ما نداریم. این یک واقعیت است و تعارف نیست؛ واقع این است که آنها این نظام را درست کرده اند و این نهضت را به وجود آوردند؛ همین جمعیت هستند که پیروزیها را به دست آوردند؛ از قشر بالا کسى در این مسأله حقى ندارد. البته ما هم در اصل مطلب شرکت داشته ایم، اما حق با آنهاست.» (صحیفه امام، ج 19، ص 346)
کیفیت خبر
در رابطه با کیفیت و منبع خبر حضرت امام نظرات جالب و مهمی دارند که به زبان خیلی ساده بارها در زمان‌های مختلف بیان داشته‌اند. ایشان به صحت و سقم خبر و یا اینکه افرادی که در رسانه‌های جمعی مطلبی را نقل می کنند، به راستی و درستی آن دقت نمایند، تأکید کرده و می فرمایند:
«آنچه در خبرگزارى‌ها مهم است کیفیت آن است؛ زیرا هر کدام که به راستى و راستگویى نزدیکتر باشند، شوق انسان را به گوش دادن بیشتر مى‌کنند. در جمهورى اسلامى، باید صادقانه تمامى اخبار… براى مردم بازگو شود.» (همان، ج 17، ص 13)
یا اینکه درباره منبع خبر تذکر می‌دهند: «رادیو و تلویزیون موظفند اخبارى را نقل کنند که صد در صد صحت آن ثابت مى‌باشد… اخبار را از غیر منابع موثق نقل ننمایند.» (همان، ج 13، ص 228)
در رابطه با بیان اخبار مفید در مطبوعات نیز می‌فرمایند: «اخبار روزنامه ها تکرارى نباشد، آخر کى با کى ملاقات کرده، این چه خبر مهمى است؟ این اصلًا قابل نیست بگوییم خبر، تا بگوییم مهم! اینکه بگویید من هر روز با کى ملاقات و به او چه گفتم، این تکرارى است. آخر هر روز من یک مسأله را مى گویم، و هى تکرار مى کنند که فلانى چه گفت، این چه فایده اى دارد؟ من راجع به خودم مى گویم که عکس من مطلقاً در صفحه اول نباشد، همان طور که گفتم. گاهى لازم است که گفته شود، مثلًا فرض کنید بناست ریاست جمهورى معرفى شود، خوب، این مسئله مهمى است و یا مثلًا هیأت دولت آمده است، خود این مسئله‌اى است، ولى هر چند وقت یک بار از این مسائل پیدا مى‌شود. اما هر روز کى آمد این جا و من چى گفتم و چى شد و یا کى با کى ملاقات کرد، این چه اثر و فایده اى دارد؟» (همان، ج 19، ص 363)
جایگاه مردم در رسانه‌های جمعی
مردم محور اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی امام خمینی است. این دیدگاه در نگاه رسانه‌ای ایشان نیز موج می‌زند. در جای جای نظرات مربوط به رسانه‌های جمعی و جراید و مطبوعات امام به مردم توجه شده و اصل، آنها گرفته شده اند، نه مسؤولان و مدیران نظام. در بخشی از فرمایشات امام آمده است:
«رادیو-تلویزیون و مطبوعات مال عموم است… از این جهت، من به سهم خود خیال دارم که راجع به من کم باشد، مگر در مواقع حساسى که لازم است… آنچه خوب است در رادیو- تلویزیون و مطبوعات باشد، آن است که براى کشور اثرى داشته باشد. مثلًا اگر زارعى خوب زراعت کرد و زراعتش خوب بود، شما این شخص را به جاى مقامات کشور در صفحه اول بگذارید و زیرش بنویسید این زارع چگونه بوده است، این منتشر بشود. و یا کارمندى خوب کار کرد، و یا اگر طبیبى عمل خوبى انجام داد، عکس او را در صفحه اول چاپ کنید و بنویسید که این عملش چطور بوده است. این باعث تشویق اطبا مى شود و بیشتر دنبال کار مى روند. یا مثلًا اگر کسى کشفى کرد، باید مفصل با عکس و مطلب باشد، یا اگر کسى سارقى را دستگیر نمود، و یا یک کشاورز و یا هنرمند و یا جراح، که متأسفانه نه اسمشان است و نه عکسشان، در حالى که اینها لایق‌اند تا در روزنامه ها مطرح شوند، خلاصه، باید اساس تشویق اشخاصى باشد [که‏] در این کشور فعالیت مى‌کنند؛ اینها به این کشور حق دارند، به این روزنامه ها حق دارند، به رادیو- تلویزیون حق دارند.» (صحیفه امام، ج 19، ص 361)
در ادامه می‌فرمایند: «روزنامه ها مال طبقه سوم است، مال طبقه اول نیست و این هم نیست که همه‌اش مال حکومت باشد و از چیزهاى حکومتى بنویسید، این صحیح نیست. به نظر من روزنامه ها براى همه مردم است و همه مردم در آن حق دارند و مى شود گفت که گاهى جاى دیگران غصب مى شود.» «اگر مطلبى از این طبقه ها در روزنامه ها آمد، روزنامه ها آبروى خوبى پیدا مى کنند.» (همان، ج 19، ص 363)
نتیجه
بر این اساس، حضرت امام با کمال فروتنی و در نهایت خاکساری، از ذکر مداوم نام خویش، یا در صدر اخبار قرار گرفتن در صدا و سیما و دیگر رسانه های جمعی انتقاد و ابراز عدم رضایت نموده و اصل «مردم محوری» در صدا و سیما و دیگر رسانه های جمعی و گروهی را مورد تأکید قرار می دهد.
ایشان همچنین معتقدند که در جمهوری اسلامی باید اخبار کشور برای عموم مردم که محرم راز انقلاب و کشورند، «صادقانه» بازگو شود و واقعیات همانطور که هست به مردم منعکس گردد، با رعایت کامل «صدق خبری». بالتبع این صداقت و راستی خبرها شامل مصاحبه هایی که با مردم و اقشار مختلف صورت می گیرد، نیز می شود. در اصل مصاحبه ها با مردم نباید حالت «اقرارگیری» از مردم باشد.
منبع: سایت جماران

بیان اخلاقی حجه الاسلام والمسلمین سیدمجتبی نورمفیدی رئیس هیأت امنای مدرسه علمیه الزهرا(س)گرگان

رسول گرامي اسلام مي فرمايند:«النّظر إلي عالمٍ عبادة و النّظر إلي امام المُقسط عبادة والنظر إلي والدين برأفة و رحمة عبادة والنظر إلي أخٍ تودّه في الله عبادة»؛ رسول اکرم(ص) مي فرمايند: نظر و نگاه کردن به عالم عبادت است، نگاه کردن به امام عادل عبادت است، نگاه کردن به پدر و مادر از روي رأفت و رحمت عبادت است و همچنين نگاه کردن به برادر ديني که به او مودت و محبت در راه خدا داري عبادت است …