علامه مجلسی درذادالمعادفرمود:

مردگان رافراموش نکنیدزیراکه دست آنهاازاعمال خیرکوتاه گردیده وازجانب فرزندان وخویشان وبرادران مومن امیدوارندواحسان ایشان راچشم به راهندخصوصاًدعاکردن درنماز شب وبعدازنمازهای واجب ودرمشاهدمشرفه،پدرومادررابیشترازدیگران بایددعاکردواعمال خیربرای ایشان به عمل آورد.

تحفه ی سبزخنکای دل حضرت زهرا وحضرت علی (ع)برای دخت مکرمشان حضرت زینب کبری

این گلم فصل هیاهو دیده

جوهرش آب حیاء نوشیده

این گلم اشک به بازو دیده

گوهرش خوان علی جوشیده

این گلم تاب وتحمل دارد

بهر دین تاب تعهد دارد

دلنوشته:ز-میراحمدی

متخصصان تغذیه برنامه‌های غذایی خوب و سفارشات پزشکی موثری برای استفاده از غذاهایی که مناسب است سر سفره افطاری و سحری باشد ارائه کرده‌اند. ائمه(ع) نیز در این ارتباط سفارشات بسیار خوب و مفیدی فرموده‌اند.
امام صادق(ع) در پاسخ به این سوال که بهترین غذا برای سحری چیست؟ فرمودند: “بهترین سحری‏‌های شما، سویق و خرماست۱".
پیامبر خدا(ص) همچنین درخصوص یکی از عوامل نیروزا برای روزه‌داری می‌فرمایند: “هر کس پیش از نوشیدن آب یا هرنوشیدنی، غذا بخورد و سَحَری میل کند و قدری بوی خوش بر خود بمالد، بر روزه گرفتن، توان بیشتری یابد۲".
امام علی(ع) نیز درباره این‌که برترین کار در ماه مبارک رمضان چیست؟ فرمودند: “روزی رسول خدا(ص) برای ما خطبه‏‌ای ایراد کرد و فرمود: ای مردم! همانا ماه با برکت و رحمت و آمرزش به شما روی آورده است. این ماه نزد خدا برترین ماه است و روزهایش برترین روزها و شب‌هایش برترین شب‌ها و ساعت‌هایش برترین ساعات. در این ماه شما به میهمانی خدا دعوت شده‏‌اید و در زمره بهره‏‌مندان از کرامت خداوند قرار گرفته‏‌اید. در این ماه نفس‌های شما تسبیح خداست و خواب شما عبادت است و اعمال شما پذیرفته و دعایتان به اجابت می‏‌رسد… من برخاستم و عرض کردم: ای رسول خدا! برترین کارها در این ماه چیست؟ پیامبر فرمود: ای اباالحسن! برترین کارها در این ماه خویشتنداری از حرام‌های خداوند عز و جل است۳".
منابع:
۱- تهذیب الأحکام، جلد ۴، صفحه ۱۹۸، حدیث ۵۶۷، المحاسن، جلد ۲، صفحه ۲۹۰، حدیث ۱۹۴۹، مکارم الأخلاق، جلد ۱، صفحه ۴۱۹، حدیث ۱۴۲۰، بحارالأنوار، جلد ۶۶، صفحه ۲۸۰، حدیث ۲۱ دانش نامه احادیث پزشکی: ۲
۲- کنزالعمّال، جلد ۸، صفحه ۵۱۰، حدیث ۲۳۸۸۲ دانش نامه احادیث پزشکی: ۱ / ۱۰۸
۳- إمالی الصدوق: ۸۴ / ۴ منتخب میزان الحکمة: ۲۴۲

نمازهای مخصوصی برای هر شب ماه مبارک رمضان از حضرت علی (ع) روایت شده و ثوابهای زیادی برای هر شبی ذکر فرموده اند. این نمازهای مستحبی تماما دو رکعت دو رکعت خوانده می شود و خواندن آن در حالت نشسته هم جایز است، لکن ایستاده افضل است.
نماز شب سیزدهم ماه مبارک رمضان، چهار رکعت (دو تا دو رکعتی)، است و در هر رکعت بعد از حمد ۲۵ مرتبه سوره توحید خوانده می شود. حضرت علی (ع) در ثواب این نماز فرمود: عبور کند بر صراط مثل برق جهنده.

آیت الله مجتهدی تهرانی در شرح این فراز «واسْتُرنی فیهِ بِلباسِ القُنوعِ والکَفافِ»؛ تأکید می کند: خدایا من را به دو چیز مستور کن؛ یکی لباس قناعت و دیگری کفاف. «کفاف» یعنی اینکه زندگی را بگذرانیم. اگر مال و ثروت زیاد داشته باشیم گرفتار می‌شویم و اگر دستمان پیش کسی دراز باشد ذلیل می‌شویم پس از خدا بخواهیم که به اندازه کفاف زندگی به ما بدهد. قناعت هم به انسان عزت می‌دهد و کسی که قناعت دارد خدا او را عزیز می‌کند. بزرگ‌ترین گنج، قناعت است و قناعت سرمایه‌ای بی‌پایان. قناعت، یعنی نخواستن، کم خواستن، راضی بودن به داشته و کندن دندان طمع. وقتی به خواهش‌های بی‌مورد دل جواب «نه» ندادی و به دام خواسته‌های حرص افتادی، اسیر گنداب «دنیا» می‌شوی. باتلاقی که هرچه بیشتر در آن دست و پا می‌زنی و تلاش می‌کنی بیشتر در آن گرفتار می‌شوی. نتیجه آن مشخص است! نفس، چاه ویلی است که هیچ‌گاه پر نمی‌شود. درد «تکاثر» و «افزون‌طلبی»، زخم ناسور بشریت بوده و هست و تنها مرهم آن «قناعت» است.

بیان اخلاقی حجه الاسلام والمسلمین سیدمجتبی نورمفیدی رئیس هیأت امنای مدرسه علمیه الزهرا(س)گرگان

اميرالمؤمنين علي (ع) مي‏فرمايد: «أسعد الناس مَن عرف فضلنا و تقرّب إلي الله بنا و أخلص حبّنا و عمل بما إليه ندَبنا و انتهي عمّا عنه نهينا فذاک منّا و هو في دار المقامة معنا»؛ سعادتمندترين مردم کسي است که اولاً: فضل ما را بشناسد و معرفت به فضيلت و جايگاه ما داشته باشد، ثانياً: به واسطه ما به خداوند تبارک و تعالي تقرب بجويد، ثالثاً: محبتش نسبت به ما مخلصانه باشد، رابعاً: آنچه را ما امر به انجام آن مي‏کنيم انجام دهد و آنچه را نهي از آن مي‏کنيم ترک کند که اگر اين گونه بود از ما محسوب مي‏شود و در روز قيامت در جوار ما خواهد بود.

سخنرانی حضرت آیت الله نورمفیدی مؤسس مدرسه علمیه الزهرا(س)گرگان درسحریازدهم ماه مبارک رمضان

بسم‏ الله الرحمن الرحیم الحمد الله رب‏ العالمین الصلاه‏ والسلام علی سیدنا و نبینا محمد و علی اهل ‏بیت الطیبین الطاهرین و سحبه‏ المنتجبین سیما بقیه‏ الله و امام ‏العصر (عج) و لعنت ‏الله علی اعدائهم اجمعین من الآن الی قیام یوم ‏الدین

مباحث شب‏های گذشته درباره ترس و امید بود و اینکه ترس مراتبی دارد و همچنین درباره عوامل ترس بحث شد. پروردگار که موجود ترسناکی نیست سرشار از خیر و محبت است پس چرا باید در برابر عظمت پروردگار متعال ترس داشته باشیم؟ بنابراین ترس ما از پروردگار باید ریشه ‏یابی شود. یکی از عوامل ترس این است که نمی‏توانیم حق بندگی را ادا کنیم؛ چون پروردگار دائم ‏الربوبیه است و ما نمی‏توانیم دائم ‏العبودیه باشیم.

باید همیشه احساس کمبود و نیاز به درگاه ذات اقدس الهی داشته باشیم. نکته دیگر اینکه عبادت فرع معرفت بوده و حد عبادت معلول حد معرفت است. آیا ما پروردگار را انگونه که شایسته است شناخته ‏ایم؟ کسی حتی پیامبر عظیم‏ الشان اسلام (ص) نمی‏تواند ادعای شناخت کامل پروردگار را داشته باشد. پیامبر اسلام (ص) می‏فرمایند: پروردگارا ما آنگونه که حق عبادت و بندگی توست نمی‏توانیم بندگی کنیم و انگونه که شایسته است نمی‏توانیم تو را بشناسیم.

پس بنابراین انسان آنگونه که شایسته پروردگار است نمی‏تواند او را بشناسد. چنین فردی چگونه می‏تواند ذات اقدس الهی را به نحو شایسته عبادت کند؟ پیامبر اسلام (ص) هم در این زمینه اظهار عجز می‏کند. این موضوع برای کسی که اهل معرفت، عشق و محبت و عاشق ذات اقدس الهی باشد مهم است. این خود یکی از عوامل ترس است.

وقتی در برابر ذات اقدس الهی قرار می‏گیریم و متوجه کمبود و نیاز خود می‏شویم احساس ترس می‏کنیم. نکته دیگر اینکه از نظر اهل معرفت، عبادت برای قرب به حق است. آیا عبادت ما برای قرب به حق است یا برای خودمان؟ معمولا برای ترس از جهنم و رفتن به بهشت پروردگار را عبادت می‏کنیم. در حالی که عبادت باید برای قرب به پروردگار باشد اما او را برای دل خودمان عبادت می‏کنیم.

فلسفه عبادت رسیدن به مقام قرب الهی است. آیا این احساس ترس در ما نمی‏کند؟ لذا در بعضی از روایات آمده و از احادیث قدسیه هم هست. پروردگار به پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند: بندگان من به عبادت خود اکتفا نکنند.

چون هر چه تلاش و جدیت کنند حتی اگر تمام عمرشان را در راه بندگی و عبادت بگذرانند باز هم نمی‏توانند حق بندگی را ادا کنند.

لکن پروردگار برهمین اساس می‏فرماید: بندگان من به رحمت من تکیه کنند و به فضل من امیدوار باشند. در بعضی از دعاها داریم که پروردگارا با ما با فضل، لطف و احسانت رفتار کن نه با عدالتت. پروردگارا چقدر به ما نعمت داده ای؟ ما در دوران عمر چقدر از نعمت دم و بازدم استفاده می‏کنیم؟

آیا می‏توانیم شکر همین یک نعمت را به جا آوریم؟ بنابراین اگر قرار باشد پروردگار بر اساس عدلش با ما رفتار کند ما چه جوابی داریم به او بدهیم؟ لذا از او می‏خواهیم که از راه فضل و کرم با ما برخورد کند. یکی دیگر از عوامل ترس پر خطر بودن راه آخرت است. در زندگی این دنیا به ویژه در این زمانه هر لحظه خطر افتادن در دام شیطان وجود دارد.

شیطان با ما چه می‏کند؟ حتی در حالت مرگ هم سعی می‏کند ایمان را از ما بگیرد. اینکه همیشه تحت نظارت ماموران الهی هستیم، مامورانی که چیزی از نگاه آنها پنهان نمی‏ماند به خاطر خطرات افتادن به دام شیطان است. پروردگار خیانت چشم را که بسیار مبهم است و آنچه را که در سینه پنهان می‏باشد را می‏داند. سئوالاتی از قبیل اینکه مرگ چه بر سر ما می‏آورد؟

عالم برزخ و قیامت چه بر سر ما می‏آورند؟ اینها در ما ایجاد ترس می‏کنند. نه ترسی که موجب یاس شود. ترس و امید باید در کنار هم باشند.